“Raak je uit balans, dan zal het leven je daar wel op wijzen. Die les heb ik intussen geleerd. Ooit helde mijn leven maar naar één kant. Ik werd geboren in Hongkong, een stad waar het tempo enorm hoog ligt. Traag zijn was er geen optie. Nog altijd spreken mensen me aan op hoe snel ik wandel. ‘Waarom die haast?’ vragen ze dan. Ik weet het niet, het is een manier van zijn. Je tijd is beperkt en je moet veel gedaan krijgen. Dat zit in Hongkong gewoon in het systeem ingebakken. Net als excelleren. Er is altijd de druk om 100 procent te halen. Bleef ik hangen op 98 procent, dan wilden mijn ouders weten waar die andere 2 procent was gebleven. Maar ik houd er ook zelf van om de beste te zijn. Als dirigent mag je trouwens geen fouten maken. Eén fout kan je je carrière kosten.
“Ik geniet van die rollercoaster en ben heel dankbaar voor de kansen die ik krijg. Toch zeg ik tegenwoordig soms ook nee op een voorstel. Voor 2016 was dat ondenkbaar. Ik had toen net de Donatella Flick Conducting Competition gewonnen, mijn carrière zat in de lift en ik stemde in met elk project. Stel je voor dat ik de indruk zou wekken dat ik liever op een ander voorstel was ingegaan. Dus zei ik almaar ja, zonder stil te staan bij de gevolgen.”
Wake-upcall
“Tot ik ziek werd. Ik nam al eventjes pijnstillers en middeltjes tegen verkoudheden, toen ik op een vlucht van de Verenigde Staten naar Vietnam nog amper kon ademen en pijn in mijn borstkas voelde. Bij de tussenlanding in Hongkong moest ik meteen naar het ziekenhuis. Daar bleef ik uiteindelijk een maand in quarantaine, om te genezen van een longontsteking. Ik voelde me zo hulpeloos. Het leek wel alsof er een grote tekstballon boven me zweefde: ‘Wat doe je toch, Elim?’ Ik kon niet eens praten omdat ik zo in ademnood was, laat staan werken. De komende concerten werden geannuleerd.
“Het was een enorme wake-upcall. Het deed me beseffen dat ik tot dan helemaal geen tijd had doorgebracht met vrienden en familie. En op het moment dat zij er voor mij waren, lag ik uitgeteld op bed en kon ik niet eens genieten van hun gezelschap. Veel mensen merkten pas tijdens de coronacrisis wat er nog overblijft als alles plots stopt. Wel, ik heb dat toen al ontdekt. Sindsdien blokkeer ik aan het begin van elk seizoen verschillende weken waarin ik niet bereikbaar ben. Collega’s weten dat ze me dan niet moeten bellen. Zo bewaak ik mijn privétijd. Dat moet ik doen, want ik ben de enige die mijn grenzen kent. Alle anderen willen iets van mij.”
Blauw oog
“De druk in de muziekindustrie wordt bovendien alleen maar groter. De sociale media hebben ervoor gezorgd dat er veel meer concurrentie is. Er zijn in de muziekwereld zoveel mensen die hetzelfde doen als jij. Je moet dus vechten en creatief zijn om gezien te worden. Zeker nu de culturele sector aan het herstellen is van corona. Jonge muzikanten vragen me daarom regelmatig hoe ze de work-lifebalans kunnen vinden.
“Zelf ga ik in mijn vrije tijd boksen. Sinds ik er twee jaar geleden mee begon, is die sport alleen maar belangrijker geworden voor mij. Ideaal om stress kwijt te raken en een fijne manier om je brein op een andere manier te trainen. Als ik nog maar probeer even aan iets anders te denken, eindig ik met een blauw oog ( lacht). Dat is goed, want anders dreig ik elk vrij moment te gebruiken om muziek te studeren. Ik kan dus nog veel leren van de muzikanten met wie ik werk. Zij slagen er beter in hun instrumenten geregeld neer te leggen en tijd door te brengen met hun familie. Daar wil ik ook naartoe.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier