Iets te grillig, iets te weinig vuur

Restaurants in hotels, het blijft moeilijk in België. Hotel de Radisson Collection in Brussel kreeg behalve een nieuwe naam en een radicaal nieuw interieur ook een nieuw restaurant, met de toepasselijke naam Stoke. Tegen alle verwachtingen in kun je er niet enkel grote lappen vlees bestellen. De entrecote staat wel op de kaart, maar het menu spitst zich toe op internationaal getinte gerechten met vlees, vis en groenten.

Vreemd genoeg worden ze niet allemaal op de rooster gelegd. Dat had mijn broodje met garnaal en krab (18 euro) nochtans net iets interessanter kunnen maken. Het niet-alledaagse voorgerecht wordt gepimpt met – houd u vast – opgelegde ‘geschoren’ venkel, chilipeper en dille. Hoewel de textuur van het broodje perfect is en het een leuke variatie vormt op streetfood, blijven twee exemplaren niet boeien, zelfs niet met de flinterdun gesneden stukjes venkel.

Het hoofdgerecht was wel een schot in de roos. De lamskroon (25 euro) was heerlijk sappig en nam een oosters badje in ras-el-hanout en kaviaar van aubergine met badparels van gepofte kikkererwten, abrikoosjes en pistachenoten. De zoete en zoute smaken wisselde ik af met de gerookte smaak van de puree van geroosterde bloemkool. Een gerecht waarvan je wilt blijven proeven, ook al miste ik nog meer grillsporen in het vlees.

Naar het dessert had ik het meest gekeken. Het is van de hand van Vincent Dennis, de banketbakker die in 2014 de wedstrijd Eerste kok van België won en de grondlegger is van de naburige Dessert Bar. Het werd crème brûlée van pistache. Van perfecte klassiekers moet je naar mijn gevoel afblijven, maar deze variatie lijkt op papier zo eenvoudig dat het geniaal wordt. Op papier, want in het echt zou ik, ware het niet van het coole interieur, vermoeid raken van de overdreven zoetheid.

De gigantische lampen die onder een duizelingwekkende lichtkoepel hangen, de zachte fauteuils, de lagere ligging van het restaurant en de grote foto’s die het restaurant omsluiten, insinueren een levendige atmosfeer, maar wanneer ik moest rechtstaan en heftig gesticuleren om de – overigens heel vriendelijke – ober te wenken, voelden we ons toch een beetje de laatste zielige gasten op een feestje dat al lang voorbij is.