“Het was de bedoeling om het bedrijf in eigen handen te houden, maar…”

Terwijl ze met hun laminaatmerk Quick-Step deze zomer de sportbladzijden vulden (als sponsor van wielerheld Tom Boonen en Co.), bleef het angstvallig stil rond de bedrijfsactiviteiten van de Unilin Groep zelf. Nochtans verdient het bedrijf, na de deal met Mohawk, de gele trui voor de meest lucratieve overname uit de Belgische geschiedenis.

De overname van de West-Vlaamse houtgroep Unilin door de Amerikaanse beursgenoteerde vloerbekledingsreus Mohawk voor 2,227 miljard euro (of 8,7 keer de operationele cashflow) is de grootste overname van een niet-beursgenoteerd bedrijf uit de Belgische geschiedenis. Mohawk reed – in pure Tom Boonen-stijl – de concurrentie op een hoopje. Toch heerst er geen noemenswaardige drukte op het hoofdkwartier in Wielsbeke, de verbouwingswerken even buiten beschouwing gelaten. Het gloednieuwe en nog niet helemaal afgewerkte kantoorgebouw baadt in een sfeer van openheid en transparantie, twee eigenschappen waarvan je Unilin niet spontaan zou verdenken.

“Over ons bedrijf en onze producten zijn we altijd bereid te praten. Maar voor de rest houden we niet zo van die personencultus,” gromt Frans De Cock (63), die – eenmaal de overname in oktober is bezegeld – als enige van het Belgische management in de raad van bestuur van Mohawk gaat zetelen. Vier mensen van de voormalige raad van bestuur worden aandeelhouder van Mohawk. Naast De Cock zijn dat Bernard Thiers (49), die mee Quick-Step op de wereldkaart zette, Marc Van Canneyt (52), de financiële directeur van de Unilin Groep, en Paul De Fraeye (48), die Alcatel verliet om aan de slag te gaan in het bedrijf van zijn schoonfamilie Van Canneyt.

Het adagium pour vivre heureux, vivons cachés, dat Unilin hoog in het vaandel draagt, wou men toch voor één keertje doorbreken, al was het maar om erger te voorkomen. Frans De Cock: “We beseffen wel dat je een zekere vorm van communicatie moet voeren, al was het maar om te vermijden dat men een verkeerd beeld ophangt.”

TRENDS. Een verkoop van Unilin was initieel niet aan de orde. Maar u kwam in een verkoopscenario terecht onder druk van een deel van de aandeelhouders?

FRANS DE COCK (GEDELEGEERD BESTUURDER UNILIN). “Wij moesten niet verkopen. Onze liquiditeiten overtroffen onze schulden. We stonden ook niet voor investeringen die we niet konden dragen. En kredieten konden we binnen de 24 uur krijgen. Maar sinds de oprichting van Unilin, in 1960, was onze aandeelhoudersstructuur intussen zo uitgebreid, dat we met 230 aandeelhouders waren. Niet dat daar een probleem mee was, want we hebben altijd in een perfecte verstandhouding geleefd. Alleen krijg je een bepaalde waarde opgekleefd door de buitenwereld en zo word je het slachtoffer van je eigen succes. Wij moesten onze verantwoordelijkheid opnemen tegenover die mensen.”

In de jaren negentig overwoog Unilin een beursgang. Waarom is het toen niet gelukt?

DE COCK. “Men gaat naar de beurs omdat men geld nodig heeft óf omdat men een familiaal probleem moet oplossen. Wij hadden geen van beide problemen.”

Maar was dat uitgebreide aandeelhouderschap niet een soort van ‘familiaal probleem’ dat via een beursgang opgelost kon worden?

BERNARD THIERS (GEDELEGEERD BESTUURDER UNILIN). “Inderdaad, dat zou je zo kunnen zien. Maar bleef het probleem dat we geen groep kernaandeelhouders hadden om naar de beurs te gaan. Hadden we een aantal controlerende families gehad, dan kon je dat nog overwegen, maar dat is bij ons nooit het geval geweest.”

Welk doel hadden jullie voor ogen toen jullie de Britse zakenbank Goldman Sachs onder de arm namen?

THIERS. “Het was de bedoeling om het bedrijf in eigen handen te houden. Het eigenlijke doel was een LBO ( nvdr – een leveraged buy-out, de overname van een bedrijf met geleend geld, waarbij het eigen vermogen als waarborg in pand wordt gegeven). Dan had je toch een kern, het management, met een LBO-partner. Met op termijn eventueel alsnog een beursgang. Maar het is uiteindelijk uitgedraaid op een verkoop.”

De grootste concurrent van Mohawk in de VS, Shaw Industries, dat trouwens licentienemer is van jullie Uniclic-systeem op de Amerikaanse markt, toonde ook interesse in Unilin?

DE COCK. “Ze zijn inderdaad even in de running geweest. Met Shaw hebben wij sinds jaar en dag een zeer goede zakenrelatie. Ze blijven dan ook onze licentienemer in de VS.”

Wat heeft dan de doorslag gegeven om niet met die goede zakenpartner Shaw, maar met diens concurrent in zee te gaan?

THIERS. “Dat heeft Shaw zelf beslist. Warren Buffett ( nvdr – de hoofdaandeelhouder) wilde niet investeren in Europa. Amerikanen hebben een beetje schrik van Europa. Ze kunnen de versnipperde markt allicht niet goed vatten.”

Met deze overname zet Mohawk een stevige voet op Europese bodem. Het begin van een invasie?

THIERS. “Ik denk niet dat het de eerste ambitie is van Mohawk om de Europese markt in te palmen. Het wil wel continu uitbreiden en schuimt de markt af op zoek naar opportuniteiten. Unilin was zo’n opportuniteit: we boden hen een nieuw product in de VS, en met Europa een nieuwe markt.”

Was het niet moeilijk om het bedrijf uit handen te geven, ook al blijven jullie hier aan de slag?

THIERS. “Wij hebben altijd gewerkt voor de raad van bestuur en de aandeelhouders. En nu werken we voor andere aandeelhouders, maar dat maakt voor ons in wezen geen verschil. We waren nog altijd min of meer een familiaal bedrijf, minder professioneel ook. Maar met Mohawk gaan we nu in enkele maanden naar een veel hoger niveau.”

Unilin toonde in het verleden interesse in Triax (de joint venture van de familie Vanden Avenne en de familie Balcaen, die geen deel uitmaakte van de overname van Balta door het Angelsaksische buy-outfonds Doughty Hanson). Is er nu een hernieuwde interesse met de steun van Mohawk?

THIERS ( aarzelend). “Goede vraag. Al stel ik me in de eerste plaats de vraag of Triax nog wel te koop staat.”

DE COCK. “Triax is ook geen gemakkelijk dossier. Er zijn al enkele internationale groepen die interesse hebben getoond, maar net omwille van die moeilijke verhouding afhaakten.”

Maar Triax blijft intrinsiek wel jullie interesse losweken?

DE COCK ( ontwijkend). “We gaan verder investeringen doen in diverse sectoren. Elke opportuniteit wordt bekeken.”

Er zijn nu tal van aandeelhouders die door de verkoop plots een enorme financiële mogelijkheid krijgen. Vermoedt u dat een deel van dat kapitaal terugvloeit in de lokale economie?

THIERS. “Dat zal zeker gebeuren. De meeste zijn ondernemende families, dus zullen ze allicht niet passief blijven. Alleen doe je zoiets niet van de ene dag op de andere.”

Jullie voorzitter van de raad van bestuur, Lucas Vanhaelemeesch, is tevens vertegenwoordigd in de Beaulieu Groep. En dat terwijl jullie toch een verbeten strijd voeren met de Berry Group?

THIERS. “De Berry Group is van Luc De Clerck, terwijl Luc Vanhaelemeesch bij Dominiek De Clerck zat. Die maakt tapijten, en dat is niet bepaald hetzelfde als laminaat. Maar intussen heeft dat probleem, door de verkoop aan Mohawk, zichzelf opgelost.”

Hoe zien jullie die hereniging van de Beaulieu Groep? Kan dat een grote impact hebben op de markt van de vloerbedekking?

DE COCK. “Strategisch gezien is dat een juiste structuur. Alleen moet je die structuur ook doen werken. Maar gezien de vele strubbelingen, die wij met delen van die groep hebben, onthoud ik mij daar van enige commentaar. Niettemin hebben we een groot respect voor wat de familie De Clerck verwezenlijkt.”

THIERS. “Overigens is Berry niet onze enige concurrent. Dat wordt in de Vlaamse pers altijd gepercipieerd als een vete tussen Berry en Unilin, maar dat klopt niet. Onze patenten beschermen wij tegenover de hele concurrentie. Egger, Kronospan, Pergo,… Berry is maar een van de velen. Al is het wel een van de hardnekkigste moet ik zeggen.” ( lacht)

Mohawk is pas in een latere fase toegetreden in de strijd om Unilin?

DE COCK. “Ik kreeg, toen het proces al vol-op aan de gang was, op een zondag telefoon van Jeffrey Lorberbaum (nvdr – de CEO van Mohawk). We hebben een uur gepraat en ik had met-een een goed gevoel bij die man. Daarop is hij naar hier gekomen, met in zijn kielzog een legertje adviseurs, advocaten, bankiers, noem maar op. In een week lag zijn bod op tafel.”

THIERS. “Het management ontving Mohawk aanvankelijk met gemengde gevoelens. Het had liever een LBO gezien.”

Was het bod van Mohawk ook het hoogste bod?

THIERS. “Hun bod was inderdaad het hoogste, maar dat gaf niet de doorslag. Een LBO leek ons gaandeweg minder interessant. Bij een LBO kwam er een enorme schuld op Unilin te liggen, terwijl die schuld nu verspreid is over een groter geheel.”

DE COCK. “Een LBO legt een enorme druk op het management. We hebben enkele gesprekken gehad met mensen die een dergelijke ervaring achter de rug hebben, en die waren niet al te positief.”

Alweer een Belgisch bedrijf dat verdwijnt in buitenlandse handen…

THIERS. “Ik denk niet dat het probleem is dat er hier bedrijven verkocht worden. Maar het is wel abnormaal dat er geen investeerders zijn in België. Hadden wij kapitaal genoeg gehad, dan hadden wij het gekocht. Onze motivatie was niet het bedrijf verkopen en de cash opstrijken.”

DE COCK. “We hebben hier twee lokale geïnteresseerde partijen zien passeren. Een Brussels fonds dat sprak van een participatie van 20 %, en dan nog een individuele investeerder die het prospectus kreeg. Geen van beide kon een meerderheid nemen. Ik zie maar één die dat had kunnen doen, en dat was Albert Frère.”

Hebt u nog herinneringen aan de vlasteelt waaruit Unilin is ontstaan?

DE COCK. “Natuurlijk. Koordjes snijden op het veld en dan met de machines rijden in de vakantie. Als we nu nog langs een vlasveld rijden, dan stoppen we. We maken ook nog vlasspaanplaten, dat is een oudere fabriek, maar ik zou toch niet graag hebben dat die stopgezet wordt, want daar ligt onze origine. En een origine, heren, daar heb ik een enorm respect voor. Destijds gingen we op zondag kijken naar het vlas, dat was een uitstap. Een vlashaard die in bloei staat, dat is het mooiste dat er is.”

Piet Depuydt Lieven Desmet

“Ik denk niet dat het de eerste ambitie is van Mohawk om de Europese markt in te palmen.”

“Het is abnormaal dat er geen investeerders zijn in België.”