Het kostuum kan

Sommigen gewagen van saaiheid, anderen van hang naar perfectie. Eén ding is duidelijk: het herenpak is terug. Zelfs bij de hipste designers. Verslag vanuit Milaan en Parijs.

Het haardvuur knettert, wanneer de heren van Dolce & Gabbana zich argeloos van salon naar salon begeven, in het palazzo aan de Via San Damiano in Milaan. Hun rode fluwelen slippers geven hen een air van tijdloosheid, van lethargie ook. Tegen een decor van opvallende luipaardprints en sobere zwart-wit foto’s speelt zich een tafereel af van nieuwe mannelijkheid: wijde, losvallende broeken, strakke shirts of nauw aansluitende truien. Heren die zichtbaar genieten van het leven. Keiharde business-pakken krijgen we alsdusdanig niet te zien, want het jasje zit makkelijk om de schouders en de broek floddert om het been, de look heeft weinig met het powerpak-image van de jaren tachtig van doen. En toch primeert de kleur grijs. Niet het grijs dat zo vaak de straten van Wall Street of de Wetstraat siert. Dit is het nieuwe grijs: uiterst zacht of net heel donker, parelend of glanzend, vaak toon-op-toon, in materialen als tweed, wol, vilt zelfs.

Grijs

komt volgende winter gegarandeerd in vele toonaarden in de winkel te liggen. Dries Van Noten, Corneliani, Valentino (en de rest ook wel) doen een gooi naar de gedempte krijtstreep, een knipoog naar opa, maar gegarandeerd een succes in bepaalde zakenmilieus. Donatella Versace kiest een zeer bleek grijs en speelt met een visgraat-motief. Haar man oogt dynamischer dan ooit. Jil Sander twijfelt tussen zachtgrijs, beige en wit, maar ze toont ook strikt-simpele pakken in een donkergrijs tot nachtblauw. Haar mannequins zijn jongetjes, maar de outfits doen spacey-klassiek aan. De eerste silhouetten van Emporio Armani ogen diepgrijs en er komen driekwart manteltjes in een zelfde kleur, terwijl in de Giorgio Armani-lijn grijs wordt gecombineerd met wit (in een ruitmotief) of met donkerbruin (in een streep of voor een double face). Armani is goed in wat hij doet: zijn basis-herenpak (wijde broek, lang jasje) blijft dan ook een topper.

Tom Ford, designer van Gucci, kiest resoluut voor grijs, maar het glanst en springt in het oog. Ook Bikkembergs heeft het voor grijs, hij laat het spelen in flanel en fluweel en we krijgen er zelfs een teddybeer kostuum in te zien. Rei Kawakubo, de ontwerpster van het Japanse label Comme des Garçons, laat grijs in al zijn tinten op ons los, ze benadrukt er zelfs naden mee. Olivier Strelli ziet grijs samen met bruin en presenteert kostuums naast een dikke duffelcoat. En Raf Simons combineert grijs met zwart of een fel in het oog springend rood, voor zeer gestileerde broeken en jasjes, die zo lijken weggelopen uit een couture-atelier.

Afwerking

is een woord dat vaak valt. Want met het grijs komt ook het kostuum, als een allesoverheersend thema. En casual mag dan een begrip zijn geworden in de huidige samenleving, de meeste designers presenteren een ruim aanbod in kostuums.

Dubbele of enkele knopenrij, het jasje korter of langer, de broek te kort of heel wijd over de schoen hangend, extra nauw of overdreven losjes tegen het lijf. En voor bovenop het kostuum: ranke driekwart jassen. De trend naar versobering heeft ervoor gezorgd dat minimale pakken het best vertegenwoordigd zijn. Franjes en opvallende details zijn uit den boze, het gaat om eenvoud waar ontegensprekelijk ook perfecte snit en afwerking bijhoort.

“Naarmate we het jaar 2000 naderen, keert de maatschappij terug naar haar diepste waarden”, filosoferen de heren van Corneliani. “Het streven naar succes heeft plaats geruimd voor een zoektocht naar harmonie, en uiterlijk moet het afleggen tegen innerlijk. Levenskwaliteit is wat iedereen beoogt, vandaar een relaxe sfeer, een accent op de leuke dingen in het leven. We leven nu eenmaal in the age of aquarius, en dat weerspiegelt zich in de garderobe van de man…”

Persoonlijkheid en individualisme is wat telt, dat lees je zo tussen de regels door. “Not absolute fashion, only a personal style”, zeggen Dolce & Gabbana. Of zoals Valentino het verwoordt: “Today’s wardrobe is about individuality”. En Jil Sander: “the (…) man values traditional forms, dealing with them in an effortless manner. They underline his love of individual freedom.” En wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Het driedelige pak als ultieme visitekaartje? Neen, niks daarvan. Want klassiek kan je het kostuum van vandaag bezwaarlijk noemen. Het wordt qua vormgeving erg nieuw gebracht: niet alleen is er het spel tussen strak en wijd, opvallend is ook de introductie van sportswear bij een kostuum, denk aan de rolkraagtrui of het moltontruitje met kap in plaats van een hemd. Natuurlijk moeten ook de materialen in rekening worden gebracht: zachte tweeds, gekookte wol, en luxueus fluweel of zijde geven dat herenpak een extra dimensie. Stoer ogende stoffen voelen zaligzacht aan, terwijl harde, zware materialen in werkelijkheid lichtgewicht uitvallen.

Zakenmannen

die zich op kantoor aan een strikte kledingcode moeten houden, zullen allicht verheugd opkijken bij deze retour naar het kostuum. Want zelfs in collecties als die van Jean-Paul Gaultier, Walter Van Beirendonck en Vivienne Westwood zaten draagbare kostuums. In enkele gevallen werd zelfs de das helemaal in ere hersteld. We zagen fijne gitzwarte exemplaren bij Raf Simons, glanzende bij Gucci en Giorgio Armani, zelfs fijne dassen bij Gianni Versace, de man die in het boek Men without ties ooit nog zo tekeer ging tegen dit “protserige embleem van de bourgeois”. En van de das naar de opstaande kraag of naar het lefdoekje is maar een kleine stap. Dat merkten we bij Valentino, maar ook bij Versace en Gucci, die respectievelijk een Glam Rock– en een Eigthties Preppy-man neerzetten.

Niet dat u die klassieke silhouetten vaak te zien krijgt.

Modemakers weten hun plek op de krantencover vaak te veroveren door hun modellen blush op de wangen te smeren en pluimen in de haren te draaien. Genre Westwood. Door hen dikke plateauzolen onder de voeten te duwen en opengewerkte truien om het lijf te gooien. Genre Gaultier. Ook al zal er zelfs naast de meest onmogelijke herenoutfit een draagbaar herenpak ten tonele verschijnen, het haalt meestal de krant niet.

Waardoor krantenlezers het altijd hebben over ‘ondraagbaar’ en ‘niet commercieel’ als mode ter sprake komt. Maar, geef toe, wat moet een fotoredacteur met nette herenpakken, in diepgrijs, nachtblauw of gitzwart?

VEERLE WINDELS / ETIENNE TORDOIR