Het grote gelijk van de geitjes

R enaat Devreese. Sinds vorige week heeft de groene beweging haar eerste martelaar. Of beter gezegd, martelaars, want het gaat over 270 geitjes, geslachtofferd door de kafkaiaanse overheid. “Een zwarte dag voor de eerlijke, gezonde landbouw en een grote overwinning voor de agro-industrie.” Kranten, radio, tv: ze konden niet genoeg krijgen van de snikkende sympathisanten en de triest kijkende geitjes.

Een halve week lang leek het alsof de wereld alleen voortdraaide in Klemskerke. Een hoogmis van pseudo-onderzoeksjournalistiek en groene emotelevisie: was minister Jaak Gabriëls (VLD) wel echt in Finland geweest? Waarom kon niemand hem bereiken op het hoogtepunt van de crisis? Werkte zijn gsm wel of niet?

Laten we wel wezen. Slechts weinigen in dit land zijn tegen duurzaam ondernemen, biolandbouw, selectieve ophaling. Wat bioboer Devreese overkwam, wensen we niemand toe. Hem niet, en ook niet de – vergeten – eigenaars van de 3920 andere stuks vee die preventief werden afgemaakt. Eveneens zonder bewijs dat ze mond- en klauwzeer hadden. Maar Devreese botste op één ding: dura lex, sed lex.

De mediahype die werd gecreëerd rond de ongelukkige bioboer is symptomatisch voor een bepaalde manier van denken: de wet is er voor iedereen, maar niet voor wie milieubewust bezig is. Dat zoiets contraproductief werkt, nemen we erbij, als we fundamenteel maar gelijk krijgen.

Zo mag de groene minister van Mobiliteit Isabelle DurantNMBS-miljarden investeren in Waalse prioriteiten. Dat de meeste van die projecten bij een externe doelmatigheidstoetsing – nochtans een eis uit het federale regeerakkoord – een fors pak lager zouden worden gerangschikt dan de Vlaamse en Brusselse investeringsplannen, mag de pret niet bederven. Niet investeren in de spoortunnel aan Liefkenshoek betekent files rond Antwerpen die de verkeersinfarcten van een echte grootstad evenaren. De kostprijs – economisch, en voor het milieu – becijferen we liever niet.

Dat doen we al helemaal niet wanneer de werken aan het Deurganckdok in Doel worden stopgezet. Eén miljard voor het stilleggen, tientallen miljoenen aan schadeclaims, nog een bom duiten aan trafiekverlies. Dat rederij Mediterranean Shipping Company (MSC) – een kwart van de Antwerpse containers – dreigt uit te wijken naar havens waar veel minder wordt gebruikgemaakt van groene vervoerswijzen als binnenvaart en spoor? We nemen het er met de glimlach bij, want fundamenteel zaten wij juist.

In Nederland heeft de milieubeweging erin toegestemd geen juridische strijd te voeren tegen de – nog niet begonnen – bouw van de Tweede Maasvlakte: een kunstmatig industrie-eiland van 1000 hectare. In ruil wordt er 1200 hectare natuurgebied gecreëerd.

In Vlaanderen zet de milieubeweging haar strijd voort, ten koste van alles. Zelfs zonder steun van Agalev, zelfs wanneer het geen zin meer heeft. “De overheid ging immers zelf in de fout. Dura lex, sed lex.” Wel voor de havenbaronnen, niet voor de schapenhouders. Als het uitstel lang genoeg duurt, is er op de bodem van het Deurganckdok een uniek natuurgebied gecreëerd. O wee wie daar een hand naar uitsteekt.

Luc Huysmans