“Niets doen is voor Amerikaanse politici een manier geworden om carrière te maken”, zei Harvard-professor Jan Rivkin in de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen van 2016. Polarisatie had de politiek verziekt, constructieve compromissen kwamen er niet meer van. Vier jaar later is de polarisatie alleen maar uitgediept. Vooruitgang vergt samenwerking, maar het instinctmatige leiderschap van Donald Trump leeft van het tegendeel.
Even leek het voor de gemiddelde Amerikaan de goede kant op te gaan onder Trump. De economische groei stuurde de werkloosheid flink lager en bracht beterschap voor de bodemlonen, niet onverdienstelijk voor een land met enorme inkomensongelijkheid. Maar toen kwam corona en was het voor Trump terug naar af.
Het zou verkeerd zijn Trump met alle zonden van Amerika te beladen. De raciale discriminatie en het politiegeweld, de afbrokkelende infrastructuur, de dalende levensverwachting: ze dateren niet van gisteren. Maar Trump schonk de Amerikaan geen nieuwe toekomst, hij sprak zijn onderbuik aan. Joe Sixpack telde opnieuw mee in het elitaire Washington DC, of hij kreeg althans die indruk. Trump wist zijn show te verkopen.
Dat kan niet worden gezegd van zijn tegenkandidaat, de bijna 78-jarige Joe Biden. Hij zou zijn land voor erger kunnen behoeden, maar van Amerika niet het lichtend voorbeeld maken dat het vroeger was. De Verenigde Staten lijken de weg kwijt, besluit de Frans-Amerikaanse hoogleraar Thomas Philippon in een boek over de ongezonde machtsopbouw door Amerikaanse bedrijven als gevolg van politiek lobbywerk. De Amerikaanse economie wordt warempel een oligarchie. Amerika, great again? Niet voor meteen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier