Het fantasietje van Super Mario

ECB-voorzitter Mario Draghi is een keiharde crisismanager. Om zijn verhaal extra op te poetsen, neemt de Italiaan al eens een loopje te nemen met de werkelijkheid.

“Kijk je naar begrotingstekorten, schuld, lopende rekening van de betalingsbalans, prijzen, inflatie – waar je ook naar kijkt, je vindt (in de eurozone) een toestand die minder onevenwichtig is dan in de meeste andere gebieden van de wereld”, zo stelde Mario Draghi, de voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB) maandag. Hij deed deze uitspraak in het kader van een hoorzitting voor het economisch comité van het Europees Parlement in Brussel.

Het staat buiten kijf dat de relatieve rust die de voorbije drie maanden over de eurozone neerdaalde in hoge mate samenhangt met het optreden van Super Mario, een man die onder meer op basis van zijn verleden bij Goldman Sachs als geen ander weet hoe financiële markten kunnen gemanoeuvreerd en zelfs gemanipuleerd worden.

Eerst verklaarde hij in juli in Londen dat hij en de ECB er alles zouden aan doen om de euro te redden (en, voegde hij er met veel aplomb aan toe, “geloof me: het zal genoeg zijn”). In september tekende hij met de OMT’s (outright monetary operations) ook de concrete strategie uit die hij daarbij zou volgen.

Niemand weet echter beter dan machtsdenker Draghi dat zijn strategie niet meer dan voor tijdelijke rust kan zorgen. De Europese politici moeten asap voor een heuse politieke, budgettaire, economische en bancaire unie zorgen.

Stappen werden gezet op diverse vlakken, veel blijft nog te doen met dien verstande dat de meest moeilijke discussiepunten steevast voor ons uit geschoven worden. Denk in dit verband aan de voor een goed werkende bankenunie noodzakelijke eurodepositoverzekering en euroresolutiemechanisme voor banken in problemen.

Alvast Duitsland weigert botweg om een ernstig gesprek over deze twee elementen aan te gaan.

Mario Draghi weet ook als geen ander dat als je politici de opening biedt om aan moeilijke beslissingen te ontsnappen, zij steevast geen seconde zullen aarzelen om in die opening van de gemakkelijkheidsaanpak te duiken.

Met zijn bijzonder optimistische uitlating gisteren in het Europees Parlement dreigt Draghi dat perspectief weer wat reëler gemaakt te hebben. Want, zo weet Draghi ook wel, zijn beweringen waren er stevig over, vooral omdat het meest fundamentele gegeven om een land of een regio te beoordelen erg in het nadeel van de eurozone slaat.

In tegenstelling tot, bijvoorbeeld, de VS en Japan hebben we op Europees vlak geen goed werkende politieke unie en dus ook geen goed werkende monetaire unie. Omdat dit heel fundamenteel gegeven zo sterk tegen ons speelt, zijn “betere” prestaties op het vlak van begrotingen, schuld, lopende rekening en inflatie erg relatief.

Binnen de eurozone scoren een aantal landen op elk van die criteria erg slecht. Bij gebrek aan een goed functionerende politieke en monetaire is er het constante gevaar dat de ziektes van de zwakkeren overslaan naar de sterkeren. Finaal gaat het gemiddelde dan toch ook onderuit.

Bovendien scoren we vandaag als eurozone zonder meer erg slecht op basis van één van de allerbelangrijkste sociaal-economische parameters, nl. de werkloosheid.

In eurozone ligt het werkloosheidspercentage vandaag gemiddeld op 11,7% tegenover 7,6% in de VS en 4,2% in Japan. Onze werkloosheid is dus het drievoudige van die in Japan en ligt 50% hoger dan die in de VS.

Eenzelfde beeld bij de jeugdwerkloosheid die binnen de eurozone 24% van de jongeren treft, binnen de VS 16% en in Japan 7%. Nog opvallender inzake de evolutie van de tewerkstelling is dat tussen oktober 2011 en oktober 2012 de werkloosheid in de eurozone globaal steeg van 16,5 miljoen mensen naar 18,7 miljoen mensen.

Binnen de ganse EU (de 27 landen) steeg de werkloosheid van 23,7 naar 25,9 miljoen mensen. De toename van de werkloosheid in Europa doet zich dus uitsluitend voor binnen de eurozone.

Mario Draghi bewees de eurozone de voorbije maanden grote diensten. Met manifest onjuiste uitspraken als die gisteren gedaan in het Europese Parlement dreigt hij echter zichzelf, zijn instelling en finaal alle euroburgers in de voeten te schieten.