Ook de Europese Centrale Bank (ECB) ontsnapt niet aan een tweede golf. In haar geval gaat het om een nieuwe deflatiegolf. De eerste deflatiegolf dateert van 2015, toen de eurocrisis en het vrij strikte budgettaire beleid de inflatie onderuit trapten. Vandaag duwt de coronacrisis de inflatie kopje-onder. Deels is dat te wijten aan tijdelijke factoren, zoals de lagere energieprijzen en de btw-verlaging in Duitsland, maar ook de kerninflatie staat onder druk. Het is duidelijk dat de coronacrisis in de eerste plaats een deflatoire schok is, omdat ze de bereidheid om te spenderen en te investeren aan banden legt. Een lange periode van deflatie zou de Europese economie nog meer schade berokkenen. Zonder een inflatie van ongeveer 2 procent dreigt de economische motor helemaal vast te lopen.
Zonder een inflatie van ongeveer 2 procent dreigt de economische motor helemaal vast te lopen.
De geloofwaardigheid van de ECB staat op het spel. De voorbije jaren kon ze nauwelijks haar doelstelling – zo’n 2 procent inflatie – halen. Ze reageerde op de coronacrisis door de geldverruiming gevoelig uit te breiden en de banken van extra goedkope kredieten te voorzien. Bij gebrek aan succes overweegt de ECB over te stappen naar een agressievere strategie, met als nieuwe doelstelling een inflatie van gemiddeld 2 procent. Maar niemand weet hoe de ECB dat voor elkaar moet krijgen in een tijdperk waarin de inflatie aan banden wordt gelegd door de vergrijzing, versterkt door de coronacrisis. De centrale banken hebben op korte termijn de hulp nodig van een expansief budgettair beleid om het gat in de vraag te dichten en deflatie te voorkomen, ondersteund door hervormingen om het budgettaire beleid op termijn geloofwaardig te houden. De bal ligt in het kamp van de politiek, voor de ECB domme dingen moet doen om een deflatiespiraal te voorkomen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier