GUY DOLLÉ OF HET ‘OUDE EUROPA’

Vorig weekend gaf de raad van bestuur van staalgroep Arcelor zijn fiat voor een fusie met Mittal Steel. Die samensmelting moet resulteren in ‘s werelds grootste staalgigant met een omzet van 55 miljard euro en 334.000 werknemers. Een – op het eerste gezicht – zeer lucratieve deal voor de aandeelhouder. Want in vijf maanden tijd krikte de 56-jarige Indiase Lakshmi Mittal zijn bod op met 43 %.

En toch. Mocht er in Europa een jaarlijkse prijs bestaan voor de grootste boeman van de aandeelhouders, dan zou die zeker te beurt vallen aan Guy Dollé, de Franse topman van Arcelor. De trucs van de foor die deze 64-jarige alumnus van de Parijse Ecole Polytechnique bovenhaalde – officieel om de avances van Mittal af te weren, maar in werkelijkheid ten nadele van alle aandeelhouders – tart elke verbeelding.

De verhoging van het dividend tot 1,85 euro per aandeel was een eerste stap. In combinatie met de belofte om voor 7 miljard euro aan aandelen terug te kopen, onttrok hij zo 8 miljard euro aan het bedrijf. Met als enige doel: de aandeelhouders lijmen (lees: ervan weerhouden in te gaan op het bod van Mittal). De verwoede pogingen die Arcelor ondernam, samen met Luxemburgse politici, om de overnamewet in Luxemburg te wijzigen, was een tweede stap. Ten derde moffelde de staalgroep ook de Canadese dochter Dofasco weg in een Nederlandse stichting om Mittal te verhinderen die tak nadien te verkopen.

Tot slot papte Guy Dollé aan met een Russische witte ridder: de selfmade tycoon Alexei Mordasjov van het staalbedrijf Severstal. Een logische zet, kan je zeggen. Vinden management en raad van bestuur dat een alliantie met die partner betere bedrijfsperspectieven biedt, dan moeten ze dat doen. Bizar genoeg werd het potentieel van die coalitie slecht gecommuniceerd. Analisten stellen dat de Europees-Russische combinatie Arcelor uiteindelijk meer profijt zou hebben opgeleverd: een bedrijfskasstroom of ebitda van ongeveer 130 euro per ton. Bij Mittal-Arcelor wordt die nu geschat op 106 euro per ton (zie blz. 14).

De hautaine en beledigende houding van Dollé die het eerste bod van Lakshmi Mittal omschreef als ‘apengeld’, zijn redenering dat de cultuur van Mittal Steel niet ‘Europees’ genoeg was en de defensieve houding die van zijn strategie uitging, deed hem veel krediet verspelen. De beeldvorming was gauw gemaakt. Guy Dollé? Dat was het ‘oude Europa’. Zet daartegenover de steenrijke Lakshmi Mittal, die zijn staalgroep leidt vanuit gehuurde Londense kantoren. Hij staat symbool voor het nieuwe tijdperk: de globaliserende economie.

Toen Guy Dollé uiteindelijk, samen met Joseph Kinsch, de voorzitter van de raad van bestuur van Arcelor, een poging leek te wagen om de deal met Severstal door de strot van de aandeelhouders te duwen, was de maat vol. Een coalitie van investeerders, die samen 30 % in Arcelor aanhoudt, diende een petitie in.

Op 30 juni valt het definitieve verdict. Dan krijgen de aandeelhouders van Arcelor in een buitengewone algemene vergadering de kans om de Russische witte ridder van zijn paard te sabelen. Pikant detail: ook dat zal Arcelor hoe dan ook een break-up fee van 140 miljoen euro kosten. Het laatste ‘cadeautje’ van Guy Dollé aan de aandeelhouders.

Waarom is de fusie Arcelor-Mittal finaal een goede zaak voor de aandeelhouder? Omdat, door nu in te tekenen, een bladzijde wordt omgedraaid. De fusiegroep sluit een tijdperk af waarin pdg’s van Europese kampioenen in elitaire en politieke salons zaken onder elkaar bedisselden, vaak met grote minachting voor (alle) aandeelhouders.

Wie zijn bewijzen Arcelor nu inruilt tegen Mittalpapier en cash, begint aan een nieuw hoofdstuk. Ook Lakshmi Mittal heeft dat ondertussen begrepen. In de nieuwe fusiegroep zal de Indiase staalmiljonair met zijn familie nog 40 % van de aandelen controleren. Hij beloofde dat de extra stemrechten die tot nu toe enkel waren gekoppeld aan de aandelen van zijn familie, zouden worden geschrapt. Ook dat is een stap vooruit.

Piet Depuydt