Ik ben begenadigd met een grote mond”, zei Anne Vleminckx een handvol jaren geleden. Niet meer dan een bevestiging van wat we wisten. Vleminckx (54) had toen al lang haar sporen verdiend als de dynamische spreekbuis voor de vroegere Generale Bank en de beurs van Brussel in de woelige financiële jaren 90.
Agfa-Gevaert plukte de extraverte Vleminckx begin 2001 weg bij de KU Leuven, waar ze financieel directeur was. Bij Agfa werd ze manager investor relations en secretaris-generaal, en al snel ook directeur communicatie. Na het onverwachte vertrek van Marc Gedopt werd ze begin 2005 financieel directeur. Daarmee werd ze meteen een van de protagonisten van Agfa tijdens een van de donkerste periodes in de geschiedenis van het beeldvormingsbedrijf. De voorbije jaren waren gekruid door de verkoop van de historische divisie filmrolletjes, ontslagrondes, managementwissels, teleurstellende cijfers en een ontgoochelende beurskoersevolutie. Door de manke strategie en de wispelturige communicatie daarover kwam niet alleen CEO Ludo Verhoeven onder vuur te liggen, maar ook Vleminckx.
Toen Verhoeven eind vorig jaar een stap opzijzette voor Jo Cornu leek het een uitgemaakte zaak dat ook Vleminckx moest opkrassen. Daarmee kon de nieuwe CEO met een schone lei werken, lees: een nieuwe ploeg. Eind vorige week werd Vleminckx ontslagen. Dat ze het in deze woelige tijden zeven jaar volhield bij Agfa bewijst dat ze geen doetje is. Waarnemers twijfelen er dan ook niet aan dat ze snel elders aan de slag kan.
Vleminckx is moeder van twee kinderen en ze is nog altijd een van de weinige vrouwen die zich kon nestelen aan de top van een Bel20-bedrijf. Ze begon haar carrière aan de KU Leuven. Wijlen professor Vic Van Rompuy – de vader van de CD&V-politici Herman en Eric – vroeg haar in 1975 na haar studies economie om mee te werken aan een Europees onderzoeksproject. Daarna stapte ze over naar de Generale Bank waar ze economiste van de marktenzaal werd. “Ik moest ook proberen de financiële markten te voorspellen, wat overigens heel geregeld faliekant afliep”, zei zij ooit.
Tijdens haar bankjaren werd ze vaak om commentaar gevraagd bij het begrotingswerk van de Belgische regeringen. Na een sneer in de richting van de toenmalige premier Mark Eyskens werd ze door Paul-Emmanuel Janssen, de topman van de Generale Bank, tot directeur communicatie gebombardeerd. “Ik heb toen ook de media leren appreciëren.” In 1996 keerde ze terug naar haar oude liefde, de financiële markten, als ondervoorzitter van de beurs van Brussel. Maar ze vertrok na de fusie van de beurs met de optiebeurs Belfox en het clearinghuis CIK. “Er waren te veel mensen voor te weinig functies.” Als ex-directeur van de beurs mocht ze wettelijk twee jaar niet werken bij een beursgenoteerd bedrijf of een financiële instelling. Een beroepsverbod dat haar altijd hoog zat.
“Ik werk graag met mensen”, zei Vleminckx, nadat de KU Leuven haar als financieel directeur opviste. “Ik wil voldoende lol en uitdagingen in mijn werk hebben én het gevoel hebben dat ik mijn verstand kan gebruiken.” Haar zwakheid? “Ik ben nogal ongeduldig van aard.” De beproeving bij Agfa, waarbij ze vier verschillende CEO’s diende en ongetwijfeld vaak op haar tanden moest bijten, heeft haar wat dat betreft zeker sterker gemaakt. (T)
Bert Lauwers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier