Google eens Paris & Hilton

De auteur is CEO van Melotte en oprichter van Innocrowd.

Het is weer zover. ArcelorMittal sluit een koude lijn en het land davert. De krantenkoppen spreken boekdelen: de industrie wordt ten grave gedragen en het kapitalisme heeft het gedaan. Sommigen beweren zelfs dat het de schuld is van onze staatsstructuur, of sterker nog, van de beperkte algemene kennis van onze leraren in spe. Ook de teneur in Trends van vorige week was duidelijk: ‘Het einde aan 200 jaar groei’ en in dezelfde beweging even innovatie met de grond gelijkmaken.

Feit is dat we met zijn allen schijnbaar op eieren lopen. Terwijl we in allerhande lijstjes steevast de toppositie bekleden en onze spaarrekeningen de trend van de gemiddelde mannelijke buikomvang volgen. Begrijp me niet verkeerd, sociaal-maatschappelijke stromingen hebben altijd hun katalysator nodig, en mensen het recht (en de plicht) tot werken ontnemen, gaat diep. Maar het wordt toch wel te gortig. Alle goede initiatieven worden letterlijk ondergesneeuwd, waardoor het wantrouwen toeneemt, en niet alleen voor de jeugd.

Men zou als laatste redmiddel nog voor een lerarenopleiding kiezen, prachtig beroep, goeie uren en veel vakantie. Maar er schort iets aan de algemene kennis. Het viel de onderzoekers op hoe weinig de studenten afwisten van de lokale en internationale politiek. David Cameron aanwijzen als de voorzitter van de EU is symptomatisch — en misschien ook niet echt fout — maar wel te begrijpen. Deze generatie is immers niet opgegroeid met de beeldbuis, maar haalt kennis en algemene vorming uit andere media. Google maar even ‘Hilton & Paris’. Het hotel en de lichtstad krijgen meteen andere vormen.

Ook de keuzevrijheid van de jongeren is veel groter. Het feit dat ze niet weten wie Kris Peeters is, zegt veel over de man zelf. Op Google staat hij gegarandeerd samen geportretteerd met George Clooney of een Vlaams trekpaard. Om nog maar te zwijgen van zijn product, ‘de politiek’. Peeters is een meester in het bespelen van de emotie, en zijn verkoopmethode is nog altijd perfect voor de meerderheid van de Vlaamse kiezer. Maar de nieuwe generatie bereikt hij duidelijk niet, en wel omdat die zelf kiest. Het product is voor jongeren niet meer sexy, laat staan interessant. Deze keuzevrijheid leidt tot nieuwe inzichten. Kennis wordt minder gestuurd verspreid, maar meer gedeeld.

Mijn generatie had nog haar familiemomenten, samen naar het nieuws of De Zevende Dag kijken en dan luisteren naar de mening van de ouders. Later volgde de kritische analyse, vormden we onze eigen opinie en bepaalden we zelf de weg vooruit. Wij kozen bewust. Maar was het ook echt onze keuze, of werden we meegenomen in een mediaverhaal waarbij de sterkste marketeers de richting bepaalden?

Als we commentaar leveren op de jeugd, moeten we dus niet de normen hanteren die wij gehanteerd hebben. De nieuwe generatie heeft haar eigen normen en waardepatroon bepaald. En dat vind ik persoonlijk een fantastisch uitgangspunt. Hoe zou de wereld eruitzien, mochten we in de jaren negentig toegang gehad hebben tot onlinediscussiegroepen? Of een politiek debat hadden kunnen beoordelen met enkele honderden kwetteraars? Of onmiddellijk te weten hoe Jeremy Rifkin zou reageren op pakweg het economisch discours van onze minister van Economie? Zou hij de lokale Amerikaanse belangen verdedigen of objectief handelen? Eén op één geraken ze er wel uit, maar is dat ook zo met enkele duizenden volgers en met de zweep van de alomtegenwoordige media in de rug?

MARIO FLEURINCK

Alle goede initiatieven worden letterlijk ondergesneeuwd, waardoor het wantrouwen toeneemt, en niet alleen voor de jeugd.