Gedachtetransport – het jaar 2053
In De Tijdreiziger blikt Hans Bourlon, CEO van Studio 100, met veel fantasie enkele decennia vooruit. Deze week: de ontcijfering van herinneringen creëert een nieuwe economie
Wat opvalt aan de receptie van het Instituut Voor Gedachtetransport, zijn de mensen die voorbijlopen met een hoofdkap op vol groene en rode lichtjes. Rob, een medewerker, verwelkomt mij hartelijk. Hij toont mij de Magnus, een scanner met ultrahoge veldsterkte die hersenactiviteit visualiseert.
“Wij zijn erin geslaagd te ontcijferen wat zich in het hoofd van mensen afspeelt”, zegt hij trots. “Daarbovenop zijn we in staat gedachten te verplaatsen naar het hoofd van iemand anders. Aftappen en ontvangen eigenlijk.” Hij kijkt triomfantelijk. “Waar is dat nuttig voor ?” vraag ik nieuwsgierig. “Business”, knipoogt hij. “Wij verkopen vooral herinneringen.”
Aangezien ik niet goed snap hoe die verhandelbaar zijn, geeft Rob een aantal voorbeelden. “Zo heb ik deze morgen aan een kunstschilder de herinneringen van een absintverslaafde verkocht. De kunstschilder dronk alleen thee en wou zich meer getormenteerd voelen om zo nog betere kunst te maken.”
“Da’s origineel”, lach ik. “Gisteren nog heb ik iemands herinnering aan een vuurgevecht tussen twee bendes aan een doodbrave rapper verkocht”, vervolgt Rob. “Hij voelde zich daarna erg voldaan.”
“Verkoop je ook populaire thema’s?” vraag ik. “Jazeker. De herinnering aan de hevige emotie van vreemdgaan kopen vooral koppels die hondstrouw zijn, maar toch die beleving willen voelen.” Rob is nu helemaal op dreef. “Heel erg in bij mannen zijn herinneringen van topvoetballers aan spectaculaire doelpunten. Mannen willen die sensatie voelen. Maar weinig topvoetballers zijn bereid ze te delen. Dus is het duur.”
“En wat is goedkoop?” vraag ik. “Bijvoorbeeld de herinnering aan het gevoel van mislukken. Succesvolle bedrijfsleiders vragen ernaar op aanraden van hun psychiater. Vaak zijn ze er misplaatst van overtuigd dat al wat ze aanraken, verandert in goud. Mislukkelingen laten hun herinneringen met plezier voor een zacht prijsje aftappen.”
“Wat verkoop je het meest?” vraag ik. “De gewaarwording van het mannelijk orgasme aan vrouwen”, zegt Rob. “En omgekeerd zijn mannen natuurlijk nieuwsgierig naar wat vrouwen voelen.”
Intussen ben ik zo benieuwd dat ik besluit zelf een aantal herinneringen aan te kopen. Rob bezorgt mij de menukaart van het Instituut met de prijslijst. “We hebben de herinneringen ingedeeld in categorieën”, zegt hij. “Waar gaat uw voorkeur naar uit?” “De lijst met euforische herinneringen lijkt me wel leuk”, zeg ik. “Maar eerlijk gezegd, die zijn te duur voor mij.”
“Dan heb ik voor u iets nieuws en gratis. De advertentieherinneringen”, zegt Rob. “Het zijn herinneringen die we hebben bijgekleurd met verborgen sponsorboodschappen. Bijvoorbeeld, je zwemt in het warme water van een baai tussen gekleurde vissen en meteen daarna zit je op het strand met een koude frisdrank. Dat laatste voegen wij toe en we verhevigen zo veel mogelijk die sensatie. Die vorm van reclame is bij adverteerders zeer begeerd vandaag.” Ik geef mijn akkoord. “Ik zal er u een tiental zenden”, zegt Rob. Meteen zet hij zo’n kap op mijn hoofd vol groene en rode lichtjes en verbindt hij mij met een computer.
De dagen die erop volgen leef ik euforisch, in een roes van herinneringen. Ik win een schansspringtornooi, zit op de Oscar-uitreiking tussen filmsterren en rij door New York in een limo naast twee langbenige mannequins. Maar op een avond zit ik bevend en zwetend op bed. Ik ben niet meer in staat het onderscheid te maken tussen mijn eigen authentieke belevenissen en de herinneringen die zijn toegevoegd. Ik weet gewoon niet meer wie ik echt ben.
Ten einde raad bied ik mij opnieuw aan bij het Instituut voor Gedachtetransport met het verzoek de toegevoegde herinneringen weer te wissen. Maar dat blijkt niet mogelijk te zijn. Want enkel aftappen en ontvangen is mogelijk. “Herinneringen vervagen langzaam”, vertelt de dame van de klantendienst mij. “Ook diegene die u hebt aangekocht. Maar als u dat geduld niet hebt, raad ik u aan zo veel mogelijk in de toekomst te leven en zo uw herinneringen te negeren.”
Leven in de toekomst, dat is een geknipt plan voor een tijdreiziger, denk ik en ik dank haar dan ook uitgebreid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier