Gabriel in Hanoi

Xin Chao* (*) ‘Goedendag’ in het Vietnamees (de ‘x’ wordt uitgesproken als ‘s’)

PROFIEL

– Wie? Gabriel Baptista (32)

– Functie? Attaché bij het Luxemburgse bureau voor ontwikkelingssamenwerking in Hanoi. “Luxemburg heeft sinds een kleine tien jaar samenwerkingsakkoorden met Vietnam en Laos. We zijn vooral actief in gezondheidszorg, plattelandsontwikkeling en professionele vorming. Mijn job bestaat uit het uitvoeren van projecten met de overheid en het opzetten van partnerships en nieuwe projecten.”

– In het buitenland sinds? In Vietnam sinds oktober 2009. Daarvoor werkte Gabriel enkele jaren in Kaapverdië en in Rome voor het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties.

– Vaak in België? “Ik krijg één reis per jaar terugbetaald. Daarnaast probeer ik nog minstens één of twee keer per jaar naar België en Luxemburg te komen.”

– Loon? “Mijn loon ligt in de lijn van wat de VN betalen. Onze lonen worden geïndexeerd volgens het veiligheidsniveau van het verblijfsland. En ter plaatse betalen we geen belastingen.” Globaal gezien is het leven in Vietnam veel minder duur dan in Europa.

Moedige Vietnamezen

“Ik ben gefascineerd door de kracht en de moed van de Vietnamezen, die meer dan twintig jaar in een oorlogssituatie hebben geleefd. Nooit eerder ontmoette ik een volk dat zo van aanpakken weet. In deze stad van 6,5 miljoen inwoners is het nooit stil. Al om vier uur ‘s ochtends zetten de marktkramers hun stalletjes op. Naar het schijnt rijden hier vijf miljoen motorfietsen rond, vaak volgestouwd zoals een bestelwagen. Die verkeerswirwar is de afspiegeling van een maatschappij die alsmaar doorgaat. Vietnamezen zijn heel vastberaden, het zijn echte overlevers. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de meeste multinationals hun productie naar hier verplaatsen.”

Het leven zoals het is

“Ik heb me aan allerlei dingen moeten aanpassen: mij niet laten omverrijden aan de verkeerslichten, het oorverdovende concert van toeterende auto’s, de permanente vochtigheid, de kippen op straat en de haan die om vijf uur ‘s morgens begint te kraaien in het centrum van de stad. Je hoort hier ‘s morgens ook geregeld luidsprekers of bellen waarmee klusjesmannen hun diensten aanbieden. Als ze in de buurt zijn, laten ze luidkeels weten dat ze beschikbaar zijn voor loodgieterwerk, een elektriciteitsklus of een of andere bizarre dienst. Soms komt er zelfs iemand langs met een weegschaal en een meetlat, om mensen te wegen en te meten.”

Foto’s en goede adresjes

“Vietnam is een land met veel contrasten en prachtige landschappen. Als amateurfotograaf kan ik me hier dus helemaal uitleven. In mijn vrije tijd bezoek ik de streek. En om heimwee tegen te gaan, kan ik altijd terecht bij de Franse bakker, de Italiaanse kruidenier of in het Belgische restaurant Le Petit Bruxelles.”

De taalbarrière

“Toen ik hier aankwam, ervaarde ik een echte cultuurshock. Dat kwam vooral door de vreselijk moeilijke taal. Het Vietnamees is eenlettergrepig en tonisch. ‘Hallo, hoe maakt u het’ klinkt bijvoorbeeld anders als je het woord richt tot iemand van dertig, een man van vijftig of een vrouw van vijftig. Formele werkvergaderingen worden doorgaans in het Vietnamees gevoerd en naar het Engels vertaald door een tolk. In Vietnam zijn er niet veel Franssprekende ambtenaren meer. In Laos wel. Daar worden de straatnamen en de namen van de ministeries zelfs nog in het Frans geschreven.”

CHRISTOPHE CHARLOT

“Ik moest wennen aan de haan die om vijf uur ‘s ochtends kraait, terwijl ik midden in de stad woon”