Frietkot.

Ze heten Luc Huysmans en Wolfgang Riepl en zijn de Wright-broertjes van de redactie. Over het aantal zetels van een Boeing 737-800 (189), de spanwijdte van een EMB 110 Bandeirante (50 voet en 3 duim) of de tabak die Steve Davignon in zijn pijp stopt, hoef je hen niets meer wijs te maken. “Welkom bij Trends Airlines“, leest u in dit nummer (blz. 44), en in een handomdraai leert u er hoe u in België een nieuwe luchtvaartmaatschappij kunt opstarten.

Maar die rage heeft ook een keerzijde, zo stippen beide journalisten aan. De branche trekt tegenwoordig nogal wat vreemde vogels aan – illustere investeerders of gefailleerde managers – die graag hardop kraaien welke grootse plannen ze wel hebben. Maar na het gekakel moeten er ook nog eieren gelegd. Een mooi staaltje maakten we mee op zondag 11 november 2001, vier dagen na het faillissement van Sabena. Op de mailbox van de redactie kwam toen het volgende bericht toe, ondergetekend: RL Crandall, de naam van de legendarische gewezen voorzitter en CEO van American Airlines:

“Dear Mr. Huysmans,

Friends of mine send me a translated copy of your interview with Rigas Doganis ( nvdr – een gesprek met de Britse luchtvaartexpert over de managementblunders bij Sabena). It is unusual for me to react especially to an article in the Belgian press but I am somewhat personally involved in the dealing around Sabena. So there are a few things that have to be corrected just for the record.

In fact we made an offer to build a parallel and new organisation, with a capital structure of around $900 million, employing over 9,000 people, located in the US and Belgium. The Belgian government never bothered to call us back or to analyse our plans.

It is clear to me that no one in Belgium has captured the notion that the airline business has changed and that you cannot set up a ‘new’ airline like a ‘pommes frites’ joint. (…)

Sincerely,

RL Crandall”

De brief zette ons luchtvaartduo prompt in stand-by. Snel werd de formele vraag gesteld voor een interview. Vijf dagen later kwamen, achtereenvolgens, de volgende antwoorden binnen per e-mail:

– “I have no problem with an interview by the phone, but I would prefer either to contact Lita-Nadine Quetnick or Peter Smets who know my views. They are the initiators of the whole offer.”

– “I trust you have been able to speak to Lita and Peter, especially Peter. He has the knowledge, financial muscle and backing to handle large deals. So at this moment you are far better off with him than with me.”

– “I would appreciate you leaving my name out in light of the delicate situation and until such time when all the issues have been solved.”

Luc Huysmans belde Peter Smets, die beweerde een groep investeerders te vertegenwoordigen die geld – zo’n 1 miljard euro – in Sabena had willen pompen. Het voorstel was, zo vertelde de man, gestrand op een veto van Luc Coene, kabinetschef van premier premier GuyVerhofstadt. Coene, hierover gepolst, bevestigde dat hij deze heren, zoals elke geïnteresseerde investeerder, had ontvangen. Maar na het faillissement had hij ze doorverwezen naar de curatoren.

Luc en Wolfgang gingen daarop in de sector na of iemand Peter Smets kende of kon situeren. Een tussenpersoon met 1 miljard euro op zak moest toch ergens bekend zijn. Quod non, behalve bij Filip Van Rossem, de woordvoerder van de pilotenvereniging BeCa, die beweerde de man te hebben gesproken.

Het e-mailadres en telefoonnummer van Crandalls secretaresse werd ondertussen opgesnord bij de persdienst van American Airlines en een goeie week later, op maandag 19 november, kwam het antwoord:

– “High Priority. That is not Mr. Crandall’s e-mail address – I have forwarded your message to him to see if he has any idea where/why/how it originated. Thank you.

Een dag later kregen we via de secretaresse het definitieve uitsluitsel: een reactie van Bob Crandall zélf:

– “I got the following e-mail from Mr. Crandall: ‘please tell them this is a complete fake. I have no such e-mail address and am not investing with these folks’.”

Klein postscriptum. Vorige week belde Luc Huysmans nog even met Filip Van Rossem. Hij was nog steeds in contact met Peter Smets, maar slaagde er niet in “vat te krijgen op de man”. Ook daar sijpelt stilaan het besef door: je kunt geen airline opzetten zoals een frietkot.

Piet Depuydt, Hoofdredacteur [{ssquf}]

De luchtvaartsector trekt nogal wat vreemde vogels aan – illustere investeerders of gefailleerde managers -die graag hardop kraaien welke grootse plannen ze wel hebben.