FILMVONDSTEN / L’AGE D’OR 2006

Ook dit jaar grasduint het festival Filmvondsten/L’Age d’Or gretig in de catalogus van de filmfestivals van Berlijn, Rotterdam en Cannes. Doelstelling: het onder het oog brengen en de promotie van in België onaangekochte art-housefilms. De twee Filmvondstenprijzen (van elk 10.000 euro) gaan naar de distributeurs die de bekroonde prenten zullen verdelen in België. De L’Age d’Orprijs (5000 euro) wordt rechtstreeks aan de regisseur geschonken.

Uit de Quinzaine des Réalisateurs van dit jaar waren we behoorlijk onder de indruk van Day Night Day Night van de Amerikaanse cineaste Julia Loktev. Zij volgt een zelfmoordterroriste enkele dagen voor ze een aanslag plant in New York. Het onderwerp lijkt belegen en sensatiegeil. De film is het niet. Loktevs langspeelfilmdebuut oogt minimalistisch. Er is quasi geen plot, Loktev veroordeelt noch beoordeelt en van enige motivatie van het hoofdpersonage blijft de film gespeend. Wat krijgen we dan wel? Een sterk claustrofobisch drama en een indringend portret van een (Amerikaanse) vrouw die zich voorneemt zichzelf op te blazen. Loktev zit met haar camera voortdurend op de huid van haar protagoniste. Het eerste deel van Day Night Day Night speelt zich hoofdzakelijk af in een anonieme hotelkamer. Vermits de weinige exterieurbeelden overbelicht zijn, hebben we – zoals het hoofdpersonage – geen idee waar we zijn. De conversatie gebeurt via gsm of met gemaskerde mannen. Het is intrigerend om gedurende een etmaal de handelingen van het meisje te volgen. Close-ups van haar gezicht, handen en voeten vullen het beeld. Ze maakt zich volledig op voor ze naar New York gevoerd wordt. Als je jezelf aan flarden blaast, moet je er goed uitzien!

Hoewel de finale (op en rond Times Square, Manhattan) dynamischer oogt, blijft Loktevs beeldregie sober en streng. Het moment dat de bom moet afgaan, filmt Loktev met een opeenvolging van close-ups van handen. Impressionant én spannend. Day Night Day Night was dé revelatie van Cannes 2006.

Iklimler ( Climates) van de Turkse cineast Nuri Bilge Ceylan ligt in de lijn van zijn voorganger Uzak ( Distant): een onuitstaanbaar hoofdpersonage loopt rond en praat zich te pletter in esthetisch bijzonder verzorgde beelden. Aan de hand van een stukgelopen relatie hangt Iklimler tevens een beeld op van het hedendaagse Istanbul. Ceylan is een gedreven cineast en enkele sterk in beeld gezette scènes (een hevige vrijscène, een voortdurend gestoorde dialoog in een bestelwagen) zijn onvergetelijk.

Het Chinese Luxury Car is een vreemde film. Regisseur-scenarist Wang Chao vertelt het verhaal van een vader die in de grote stad naar zijn verdwenen zoon zoekt, logeert bij zijn dochter en geconfronteerd wordt met haar bestaan als ‘gezelschapsdame’. Luxury Car oogt als een ouderwets Chinees melodrama, maar Wangs karaktertekeningen en milieuschets zijn scherp en warm, zonder in de clichés van het tranendal verstrikt te raken.

Vermelden we tevens nog The Sun ( Solntse) van Alexandr Sokurov. Het genie van Sokurov leent zich niet tot mainstream en ook zijn briljant portret van keizer Hirohito (na Hitler en Lenin het slot van Sokurovs triptiek over despotische leiders) zal niet door iedereen gesmaakt worden. Hopelijk wordt dit (zoveelste) meesterwerk van Sokurov bedacht met een prijs.

Filmvondsten/L’Age D’Or: van za 1/7 tot vr 7/7 in Studio 1 van Flagey en van za 8/7 tot za 15/7 in het Filmmuseum in Brussel.

Piet Goethals