Filmfestival van Cannes 2005 (2)

Het 58ste Festival de Cannes opende vorige week woensdag met de Franse thriller Lemming van Dominik Moll – vanaf 8 juni in de Belgische bioscopen. Dominik Moll kent u wellicht nog van Harry, un ami qui vous veut du bien. Ook in Lemming bespeelt Moll het huivergenre, iets waar hij tot op zekere hoogte vrij goed in slaagt. Zijn droge vertelstijl, bijzonder gestileerd en met strakke beeldcomposities, doet denken aan François Ozons Sous Le Sable. Moll neigt hier en daar zelfs een beetje Stanley Kubrick te imiteren en gebruikt dan ook maar de muziek van Ligeti als spanningselement. Hij slaagt erin om de toeschouwer tot aan de finale in het ongewisse te laten over het ‘hoe’ en het ‘waarom’, maar stuurt ons met hetzelfde sentiment de zaal uit. Lemming is briljant qua sfeerschepping, maar laat de toeschouwer finaal behoorlijk op zijn honger zitten.

Een andere film die kort na het festival in de Belgische bioscopen wordt gedropt, is Les Vacances de Noël van het Belgische enfant terrible Jan Bucquoy. De prent wordt in Cannes uitsluitend op de marché vertoond en gaat over de belevenissen van Bucquoy en zijn anarchistische kompaan Noël Godin in – jawel – Cannes.

België wordt in de echte competitie verdedigd door Jean-Pierre en Luc Dardenne, ex-winnaars van de Gouden Palm. Hun nieuwe film L’Enfant ontstond tijdens de draaitijd van Le Fils in Seraing. De Dardennes merkten toen driemaal per dag een meisje op dat een kinderwagen met een baby voortduwde. Ze was steeds alleen. Van de vader geen spoor. L’Enfant gaat over die afwezige: de twintigjarige Bruno maakt deel uit van een bende en leeft van diefstal. Zijn achttienjarig liefje wordt zwanger. Hoe kan Bruno – die leeft van dag op dag en uitsluitend in geld is geïnteresseerd – zijn verantwoordelijkheid als vader opnemen?

We kregen op de valreep het bericht dat de Belgische kortfilm Schijn Van De Maan van Peter Ghesquiere werd opgenomen in de officiële competitie van korte films.

En het Belgische hoofdstuk sluiten we af met de Belgisch-Mexicaans-Frans-Duitse coproductie Battle in Heaven ( Batalla en el cielo) van Carlos Reygadas. Carlos Reygadas veroverde in 2002 wereldwijd de harten van elke rechtgeaarde cinefiel met zijn verpletterend mooie langspeelfilmdebuut Japon (2002). De man, die ooit nog als advocaat werkte in Londen, lijkt met de camera geboren. De lang uitgesponnen sequentieshots van Japon ademen pure poëzie uit. Als Battle in Heaven van hetzelfde laken een pak is, kan Cannes 2005 al niet meer stuk.

We kijken ook reikhalzend uit naar de nieuwe producties van David Cronenberg ( A History of Violence), Lars Von Trier ( Manderlay), Michael Haneke ( Caché), Johnny To ( Election), naar Where the Truth Lies van Atom Egoyan, The Best of Our Times van Hou Hsiao-hsien, Seijun Suzuki’s Operetta Tanukigoten en natuurlijk Hwal van Kim Ki-duk en Le Temps Qui Reste van François Ozon.

Over de vertoonde films hoort u nog in de loop van dit en begin volgend jaar.

Piet Goethals

Piet Goethals