Fascinerende Faust

Vooraleer het Rotterdamse RO Theater te gaan leiden, brengt regisseur Guy Cassiers nog een bezoek aan zijn collega’s van Het Zuidelijk Toneel. “Faust”, zijn debuut bij het Eindhovense gezelschap, is een vormelijk fascinerende voorstelling geworden, die je wezenloos achterlaat.

Ondanks zijn naam en faam wordt Johann Wolfgang von Goethes ” Faust” opvallend weinig opgevoerd. Dat heeft veel te maken met de moeilijkheidsgraad ervan : in feite gaat het om twee werken, waarvan ‘Faust I’ inhoudelijk coherent en qua structuur weinig overzichtelijk is, terwijl dat in ‘Faust II’ net omgekeerd is. Uniek aan de plannen van Guy Cassiers dit seizoen is dat hij het eerste deel, ‘Faust’, bij Het Zuidelijk Toneel regisseert, en straks aan de slag gaat met de leden van het jonge Utrechtse collectief ‘t Barre Land voor het tweede deel, ‘ Faust twee‘.

Bij Het Zuidelijk Toneel past Faust in een reeks multimediale vertolkingen van (bijna) mythische thema’s die werd ingeluid met voorstellingen als ‘Caligula’ en ‘Lucifer’. In een klimaat tussen scherts en bittere ernst in wordt Faust ( Marc Van Eeghem) geportretteerd als een bedeesde, bedachtzame jongeman die karrevrachten boekenwijsheid tot zich heeft genomen en nu wel iets ziet in het voorstel van Mephistopheles ( Bart Slegers) om de wijde wereld te verkennen. Dat loopt goed, tot ze Greetje ( Katelijne Verbeke) ontmoeten, bij Cassiers een opvallend sterke vrouw die bereid is haar leven te geven voor Faust en hem zo aan het wankelen brengt.

De impact van de voorstelling is vooral het resultaat van de visueel verbluffende manier waarop Guy Cassiers zijn mise-en-scène heeft georganiseerd. Het eigenlijke decor bestaat uit weinig meer dan een aantal bewegende schermen waarop uitvergrote beelden van een paar rekwisieten en de acteurs worden geprojecteerd. Dat is vooral het werk van videast Peter Missotten die erin slaagt de perceptie van personages én publiek in vraag te stellen.

De wereld die Mephistopheles voor Faust creëert maar die evengoed gehallucineerd zou kunnen zijn, krijgt ook de toeschouwer in zijn ban. Net als eerdere voorstellingen van Cassiers, is ook Faust een ode aan de kracht van de verbeelding en de kracht van het theater, maar op een vrijere, extremere manier dan tevoren. De regisseur is hier niet ver verwijderd van een voorstelling waarin de acteurs niet langer op het toneel staan, maar uitsluitend op beeld aanwezig zijn. Sommige spelers hebben daar duidelijk moeite mee. Wou Cassiers aantonen hoe verslavend een theatervorm kan zijn, dan is hij in zijn opdracht meer dan geslaagd.

P. Anthonissen

Faust speelt nog op 20 en 21/1 in De Warande (Turnhout), op 10 en 11/2 in de Kortrijkse Schouwburg, op 17 en 18/2 in KVS (Brussel), op 24 en 25/2 in de Leuvense Schouwburg, op 3/3 in Stadsschouwburg Brugge, en van 10 tot 13/3 in Vooruit (Gent).

Faust’ door Het Zuidelijk Toneel Hoe verslavend een theatervorm kan zijn…