Eurocrisis maakt politiek overleven erg moeilijk

De crisis binnen de eurozone maakt steeds meer slachtoffers, vooral onder de politici nauw betrokken bij deze crisis. Er lijkt wel een soort van dodelijk politiek gif aan het eurogegeven te kluisteren.

De Duitse bondskanselier Angela Merkel leed afgelopen weekend in Berlijn de zesde forse nederlaag op rij bij regionale verkiezingen. Vooral de liberale partner binnen de regering Merkel dreigt compleet gedecimeerd te worden. Méér dan 80% van de Duitsers keert zich blijkens een recente opiniepeiling tegen Merkel. Haar beleid in het kader van de eurocrisis staat centraal in deze alsmaar radicalere houding vanwege de Duitse publieke opinie. Bovendien groeit de oppositie van de Bundesbank tegen het beleid gevoerd door de Europese Centrale Bank (ECB) in het kader van de eurocrisis. Openlijke oppositie vanwege de Bundesbank is dodelijk voor de regerende politici.

De ravage aangericht via de eurocrisis binnen politiek Europa deint ook nuiten Duitsland steeds verder uit. Even een overzicht. De zittende regeringen in Portugal en Ierland werden eerder reeds overweldigend weggestemd. In Finland, Nederland en Slowakije wordt het dag aan dag moeilijker om de impact van de uitgesproken euro-sceptici op het regeerbeleid te fnuiken. In Spanje gaat de regering van de socialist Zapatero af op een forse verkiezingsnederlaag in november. De Franse president Sarkozy moet op een mirakel rekenen om volgend jaar een tweede ambtstermijn in de wacht te kunnen slepen.

Voor een politicus is een zware electorale nederlaag iets als een faling voor een ondernemer, nl. iets dat je met alle mogelijke middelen tracht te voorkomen. Als het dan gebeurt, tekent het de meesten voor het leven. Het spreekt voor zich dat in dergelijke penibele omstandigheden de politieke bewindslui in Europa de billen fors toeknijpen bij de gedachte aan gedurfde, moedige beslissingen omtrent de eurocrisis. En daar hebben we nu net nood aan om deze crisis alsnog te bezweren zonder dat er definitief potten gebroken worden.

Zonder echte politieke unie komt het nooit meer goed met de euro. Zelden was gedurende het bestaan van de euro en de monetaire unie het perspectief op politieke moed en daadkracht zo miezerig als nu.