En plots was er die deadline van 1 oktober. Niemand begrijpt waar die plots vandaan kwam, maar de dirigenten van Vivaldi komt ze wel goed uit. Een harde deadline is het perfecte alibi om de dossiers waar geen eensgezindheid over bestaat, in een nevel van besluiteloosheid te hullen. Maar goed. Als de laatste rechte lijn geen verrassingen meer heeft opgeleverd, wordt u vandaag eindelijk wakker met een nieuwe regering. Een paars-groene, met een oranje steunkleurtje.
De vraag is hoe die bonte verzameling enig enthousiasme zal losweken bij de mensen. In 1999, met het paars-groen van Guy Verhofstadt, droop het enthousiasme van de muren. Zeker bij al wie het leven in een CVP-staat grondig beu was. Op ethisch vlak is dat enthousiasme tot op vandaag gewettigd. We leven nu in een land waar terminaal zieke mensen niet uitzichtloos hoeven te lijden en waar mensen van hetzelfde geslacht kunnen trouwen. Economisch liggen de kaarten anders. Dat België geen echt relancebeleid kan voeren zoals Nederland of Duitsland, begint bij het budgettaire malgoverno van de regeringen-Verhofstadt. Gelukkig bedachten die het Zilverfonds of we zouden de vergrijzing niet kunnen betalen. Als dat laatste niet zo schandalig was, zou je er inderdaad om lachen.
Ze zijn de voorbode van een stevige oppositie aan extreemrechtse zijde, maar die vijfduizend auto’s op de Heizel stellen niks voor.
Maar er was enthousiasme. De politiek leefde. Verhofstadt ging molenwiekend te keer. Het was de tijd van de opendebatcultuur. Het was rock-‘n-roll, iedereen mocht scoren en er werd goed gegeten. Italiaans vooral. Umbrië. Toscane. La vita è bella.
Vandaag is rock-‘n-roll niet aan de orde. De tijdsgeest is er niet naar. En bovendien: het orkest zoekt de partituren. Er is geen project, er is niks waar je warm van wordt en er is vooral geen geld. De elektrificatie van het bedrijfswagenpark is het enige waar een beetje durf van uitgaat. De rest is wat het is. Geen nieuwe belastingen, tenzij het nodig is. Kernuitstap, tenzij het niet anders kan. 1500 euro minimumpensioen? Misschien bruto, misschien netto, misschien helemaal niet.
En dan kom je in de situatie dat alle monden openvallen als er op een druilerige zondag 5000 auto’s naar de Heizel rijden. Vijfduizend. Menen we dat nu? Toen Anderlecht voor corona een thuiswedstrijd speelde, passeerden er minstens dubbel zoveel. Ja, het was mediageniek. Het was slim. En ze zijn de voorbode van een stevige oppositie aan extreemrechtse zijde, maar die vijfduizend auto’s op de Heizel stellen niks voor. Het zijn partijkaders en lokale apparatsjiks, die met militaire precisie naar Brussel zijn gestuurd. De vakbond kan dat ook, hoor. En Vincent Kompany al helemaal. Zelfs als hij gelijkspeelt tegen Eupen. Laten we door de framing van ‘die succesrijke protestkaravaan’ dus ook maar eens heenkijken. Die vijfduizend bewijzen het echte probleem. Er is weinig protest tegen deze regering. Er is ook weinig steun. Er is alleen wat opluchting dat het rondjes lopen eindelijk voorbij is. Voor de rest halen de mensen veeleer de schouders op. Ze hebben andere katten te geselen.
Nochtans beweegt er in onze wereld genoeg waar je mensen wél enthousiast voor kunt maken. Iedereen voelt aan dat corona een blijvende invloed zal hebben op wie we zijn, hoe we werken en hoe we in het leven staan. Iedereen voelt aan dat duurzaamheid, diversiteit en ethisch ondernemen de echte ‘Trends’ van de komende jaren zijn. Iedereen voelt aan dat we langer gezond en fit blijven, dat de geopolitieke evenwichten aan het kantelen zijn, dat de wetenschappelijke en technologische vooruitgang steeds sneller gaat. Een onuitgegeven coalitie zoals deze zou daar op een frisse manier naar kunnen kijken. Een beetje zoals paars-groen in 1999 met de ethische dossiers heeft gedaan. Maar graag zonder de facturen door te schuiven naar de volgende generatie. In coronatijden zie je wat daarvan komt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier