Eindelijk progressief

In Frankrijk blijven de protesten tegen de hervormingsplannen van president Nicolas Sarkozy hoog oplopen. Vooral de jongeren pikken het niet dat de president de minimumpensioenleeftijd wil opdrijven van 60 tot 62 jaar. Zij vrezen voor hun eigen kansen op de arbeidsmarkt als hun ouders langer aan de slag blijven.

Ondertussen presenteerde Groot-Brittannië een ongezien besparingsplan. 490.000 banen sneuvelen in de openbare sector en elk ministerie moet een kwart minder uitgeven. Minister van Financiën, George Osborne, wil zo 91 miljard euro besparen. Eerder al hadden Nederland, Duitsland en enkele zuiderse landen hun hervormingsmaatregelen aangekondigd.

In eigen land kijken sommige partijen afgunstig naar de hervormingen in deze landen. Door het ontbreken van een regering, blijven noodzakelijke ingrepen hier uit. Wat niet wil zeggen dat we blind dezelfde koers moeten volgen. We moeten niet doen alsof al die maatregen in de andere landen het walhalla zijn.

Als België bijvoorbeeld massaal ambtenaren zou laten afvloeien, zou dat wel eens het perverse resultaat kunnen hebben dat het ons op de lange termijn meer kost dan opbrengt. Want al deze personen vallen dan terug op een werkloosheidsuitkering die onbeperkt in de tijd wordt gegeven. De sociale zekerheid zou dus ferm belast worden indien deze mensen niet tijdig weer aan de slag kunnen.

En die kans is in België groter dan in andere landen. Niet alleen omdat er een kloof gaapt tussen vraag en aanbod op de arbeidsmarkt, ook omdat werken in ons samenlevingsmodel niet opbrengt wat het zou moeten.

Een werkloze die hier en daar wat bijklust, verdient gemakkelijk meer dan in het officiële circuit en heeft dus vaak weinig zin om weer aan de slag te gaan. Massaal ambtenaren laten afvloeien in eigen land haalt dus weinig uit zonder dat ook de arbeidsmarkt en het socialezekerheidsstelsel worden hervormd.


Alle aandacht gaat uit naar de besparingsmaatregelen die worden genomen. Maar even belangrijk zijn de hervormingen die economische groei aanzwengelen. Vaak zijn dat maatregelen die geen geld kosten. Alleen die landen waar ondernemingen groeien en het noodzakelijk vinden personeel aan te werven, zullen de werkloosheidscijfers zien afnemen.

Meer mensen aan de slag krijgen, is voor vele landen een even grote uitdaging als het aflossen van de overheidstekorten. In alle Europese landen wordt bang gekeken naar de snelle stijging van de jeugdwerkloosheid. De term verloren generatie duikt steeds meer op.

Vaak wordt geopperd het probleem te tackelen door ouderen sneller te laten gaan zodat ze vervangen kunnen worden door jongere krachten. De vergrijzingsgolf die Europa overspoelt, doet deze redenering in het niets verdwijnen. Om de Europese welvaart betaalbaar te houden moeten jongeren en ouderen aan de slag. Het is geen of/of-keuze.

Bovendien voorspellen demografen dat door de veroudering van de bevolking er zelfs te weinig arbeidskrachten op de Europese markt zullen zijn om alle jobs in te vullen. Landen zoals Nederland die succesvol zijn in het bestrijden van jeugdwerkloosheid leren dat onderwijs een cruciale rol speelt. Hoe meer jongeren afstuderen, hoe hoger hun jobkansen.

Het uitdokteren van slimme combinaties tussen werken en studeren vergroot de arbeidskansen, net als een financiële stok achter de deur om de jongeren te responsabiliseren. Om de jeugdwerkloosheid gericht aan te pakken, moeten structurele hervormingen worden uitgevoerd. Het verbaast daarom niet dat Duitsland de budgetten voor innovatie en onderwijs optrekt.


Hervormingen doorvoeren, betekent progressief zijn. Want in politieke terminologie heet progressief zijn de samenleving op een vernieuwende manier willen verbeteren. Net wat N-VA en ook CD&V en een stuk van sp.a in eigen land nastreven.

Het is daarom ook hilarisch dat ABVV-topman Rudi De Leeuw opriep een progressief front te bouwen tegen de volgens hem conservatieve politici. Al jaren is het ABVV een beweging die niet wil weten van welke hervorming dan ook. Waardoor ze het Belgische welvaartsmodel ernstig in gevaar brengt.

Laat ons met zijn allen zo snel mogelijk zo progressief mogelijk zijn. Maar dan niet op zijn Rudi De Leeuws. Zoals hij zich opstelt, is hij de meest conservatieve van de hoop.

An Govaerts, hoofdredacteur Trends