Eigen toeristen eerst

Laat het u koud dat u als buitenlander méér betaalt voor een hotelkamer of een vlucht dan ‘inlanders’? In India loopt de discussie over de ‘dual rates’ hoog op.

Het systeem is wereldwijd bekend. Als u morgen een kamer boekt in een schitterende lodge in Kenia, betaalt u in dollars. De residents mogen in lokale munt afrekenen. Deze tarieven lopen ver uiteen. Zelfs de toegang tot parken is voor buitenlanders tot acht maal duurder.

De dual rates vinden we terug in bijna heel Afrika, een groot stuk van Azië, Midden-Amerika en de Sovjet-Unie. Op de koop toe krijgen buitenlanders meestal een slechte dollarkoers. Waar is dat werken met twee maten en gewichten goed voor? Om de lokale bevolking niet te discrimineren. Dual rates zouden een sociaal doel beogen, maar roepen dus een heel andere discriminatie in het leven.

Als het systeem niet bestond, zou slechts een handvol Kenianen in de eigen wildparken binnen kunnen. Voor één overnachting zou een Keniaan minstens vier maandlonen moeten neertellen. Een Nicaraguaan die in de Intercontinental van Managua wil overnachten, zou er twee maandlonen aan verliezen.

In India is het systeem van de dual rates in 1998 officieel verboden, maar het wordt nog altijd toegepast. Een kamer in de Taj Garden Retreat van Madurai kost een buitenlander 90 (Amerikaanse) dollar, een Indiër betaalt in roepie het equivalent van 39 dollar. Idem voor binnenlandse vluchten waar de prijzen soms verdubbelen of zelfs voor restaurantrekeningen. “Eigenlijk bestaat er vaste regel in al deze waanzin,” aldus een woordvoerder van Jet Airways in een Britse krant.

Begin dit jaar zei de Indiase overheid nog het verbod van de twee prijzen strikter te zullen toepassen. Vooral internationale touroperators hadden daar – naast individuele zakenreizigers en gewone toeristen – op aangedrongen. Maar nu zijn drie hotelketens in naam van de nationale vereniging van hotel- en restauranteigenaars in het verweer gekomen. De Taj-, Oberoi- en Welcom-groep vechten het verbod van de Indiase overheid op de dual rates voor de rechter aan. Altijd komt de sociale dimensie terug: zonder speciale, gereduceerde prijzen in lokale munt, zouden de residents zich geen verblijf kunnen veroorloven.

Op de achtergrond speelt natuurlijk een heel ander, puur commerciële redenering. In de meeste landen waar het systeem van de dualrates is ingeburgerd, proberen hotels, vliegtuigmaatschappijen of andere actoren uit de toeristische industrie eerst buitenlanders te strikken. En hen in harde munt te laten betalen. Hotelkamers en seats die overblijven, worden aan de lokale bevolking aangeboden. Kwestie van de bezetting en de rentabiliteit op te krikken.

Marleen Fynhoudt