Een zoete cocktail die Maleisië heet

Maleisië, dat zijn grote zeeschildpadden en lachende apen, satés met pindasaus en Chinese dim sum. Maleisië, dat is boeddhisme en islam, massage en devoot bedekte hoofden. Club Med maakt er in Cherating Beach een verrassende cocktail van.

De kleine krantenberichten in de Star van 15 mei 2004 zijn tekenend voor Maleisië. Een drugverdachte is doodgeschoten, een moeder is gearresteerd na intimiteiten met een andere man, vier vrouwen krijgen twee weken cel na een erotische dans in een café. Vanuit moskeeën, boeddhistische tempels én de overheid waait een strakke moraal, maar ondertussen liggen de privé-stranden vol schaars geklede toeristen en onderwerpen vermoeide westerlingen zich naakt en kreunend aan oosterse massagetechnieken.

Misschien zijn de Petronas Twin Towers van hoofdstad Kuala Lumpur wel hét Maleisische symbool bij uitstek. Ze moeten de hoogste torens van de wereld zijn, maar het is vooral de bouwgeschiedenis die opmerkelijk is. Niet alleen verwerkte de Argentijnse architect Cesar Pelli oude patronen uit de islam en uit de traditionele Maleisische weefkunst en het houtsnijwerk in zijn ontwerp, de bouw van de torens werd uitbesteed aan een Japans en een Koreaans bedrijf – één voor elk. Je kunt culturen niet genoeg verenigen, moet men gedacht hebben. Pas in een vergevorderd stadium bleek dat de twee helften van de loopbrug die de torens moest verbinden in het midden op een verschillende hoogte uitkwamen.

Temidden van deze veelkleurige cultuur mengt Club Med in Cherating Beach een smakelijke cocktail. De mix van de twee grote bevolkingsgroepen van islamitische Maleisiërs en boeddhistische Chinezen met de minder vertegenwoordigde Indiërs en de Orang Asli, de oorspronkelijke bevolking, is niet meteen terug te vinden in dit vakantiedorp. Hier werkt een groep van liefst zeventien nationaliteiten. Henri Giscard d’Estaing, zoon van de voormalige Franse president en algemeen directeur van Club Med, noemt Cherating Beach zijn flag ship en in één adem ook een land of happiness. Dat heeft veel te maken met het management dat zo typisch is aan Club Med. Personeelsleden heten er GO‘s: gentils organisateurs. Ze zijn jong, energiek en houden vooral van sociaal contact en performance. Zonder ophouden schudden ze activiteiten uit hun mouw, hangen ze aan klimmuren of trapezes, brengen ze er met dans en zang de sfeer in en zetten elke avond een show op het podium. Ze wonen in het Club Med-dorp, eten aan de tafels van de GM‘s ( gentils membres) en maken volgens afspraak elke dag kennis met minstens één gast. ‘How are you today?’, je hoort het elke dag weer. De GE‘s ( gentils employés) zijn minder springerig. Ergens op het domein van 200 hectaren koken, poetsen of werken ze in de tuin. Slapen doen ze buiten de omheining van het vakantiedorp.

Zonder twijfel drukt ook de chef, Gregg Snyder, zijn stempel op de werking van het Med-dorp. “Je moet het leiden als was het je eigen huis,” zegt hij, “en dat betekent dat je als chef een voorbeeld stelt en niet bang bent om je handen vuil te maken. Als de chef bagage draagt, waarom iemand anders dan niet?” Wie Snyder bezig ziet, merkt dat hij veel tijd besteedt aan gesprekken met zijn ploeg. “Ik probeer alle GO’s en GE’s te behandelen als gelijke individuen die samen een hechte ploeg vormen. Tijdens mijn dagelijkse wandeling in het dorp spreek ik ze aan en schud ik handjes. Ze moeten weten dat ik hun werk waardeer.”

Proeven van alles

Niet voor niets is deze locatie een veelgevraagde incentive voor succesvolle teams van bedrijven van over de hele wereld. Wat wil een moe gewerkt mens nog meer dan een vredige sfeer in een houten paaldorp, met uitpuilende buffetten, prachtige zwembaden, rustgevende massages, af en toe een guitige aap om naar te wijzen en een ruisende zee met een uitnodigende zeilboot erop?

Een uitstap zou misschien een welkome afwisseling zijn. Ook daaraan heeft Cherating Beach gedacht. Een eerste mogelijkheid is een bezoek aan een avondmarkt in een stadje in de nabijgelegen staat Terengganu. Omdat in dit gebied zeer toegewijde moslims wonen, raadt de Cherating-gids u respectvolle kledij aan. En inderdaad, terwijl de muezzin de mannen tot het gebed oproept, kopen de met veel stof omhangen vrouwen specialiteiten op de markt. Wie als toerist een beetje interesse voor hun feestdissen toont, krijgt veel te proeven. Er zijn de satés in alle maten en soorten, en er zijn wokgerechten die sissend voor uw neus worden bereid en met vette vingers in een opgerold stukje tijdschrift gemikt. Er is soep in plastic zakjes en de veel gegeten ‘apam balik’, een soort pannenkoek met sesam en maïs en alweer die pindasaus. Voor de moedigen zijn er gebakken kippenpoten, vis die stijf staat van het zout en ijsdrank in de meest fluorescerende kleuren. Na al dat nippen leidt de gids u een trapje op naar een salon van Chinese kapstertjes. Ze schuimen uw haar, woelen er hun handen in, krabben uw schedel tot u het er koud van krijgt en boren hun vingers vakkundig in uw oren. Na de brushing stapt u buiten als herboren, maar wel met een kapsel à la Margareth Tatcher.

Terug op weg naar Cherating gunt de schaarse verlichting een blik op het dorpse leven en de rommel die in tropische landen zo herkenbaar is. In houten barakken huizen garages, restaurants, wassalons en zelfs een winkel met hardware. Je ziet de alomtegenwoordige scheve tafels met plastic tafelgerei, de eindeloze wasdraden, de maar half voltooide stenen huizen, de stapels leeg gegeten kokosnoten.

Viagra uit de jungle

Ook een bezoek aan een stam van de Orang Asli is de moeite waard. Een dik uur rijden van Cherating ligt het Chinimeer, waar het prachtig varen is. Van op het water hebt u uitzicht op de lotusbloemen en de ficus religiosa, de tropische bomen die als magere vrouwennekken uit het water reiken. Als het motortje van uw boot even zwijgt, hoort u de vreemdste geluiden. Er lijken in het woud overal wekkertjes af te gaan, het gezoem van de insecten is er opvallend sterk, en af en toe klinkt in de verte het gelach van een aap. De grootste verwondering komt als de gids uw bootje aanmeert bij Tanjong Puput, het dorpje van de Ibens Diayeks. Zoals de meeste Orang Asli’s leeft ook deze gemeenschap op een stukje land dat hen door de regering ter beschikking is gesteld, maar dat weinig vruchtbaar is. In Tanjong Puput leeft dan ook nog maar een zestal gezinnen. Ze vissen in de mangrovemoerassen en zoeken vruchten in het woud. Ze proberen wat rubber of houtsnijwerkjes te verkopen en blazen voor de toeristen enthousiast vlijmscherpe pijltjes uit hun sarbakans.

Het wordt pas echt interessant als ze hun wijsheden uit het woud willen prijsgeven. Zo wijzen ze de tongkat ali aan – de Viagra van de jungle – en knipogen ze bij de kachip fatima wegens zijn vurige werking bij vrouwen. Of wat dacht u van vruchtafdrijvende wortels of bloemen die, zodra ze in het water zijn gegooid, de vissen in coma brengen zodat je ze er enkel nog hoeft uit te rapen. De natuur heeft hier zo haar wondermiddeltjes. Maar die vindt u misschien ook gewoon bij een siësta aan het net vernieuwde zwembad of onder de handen van het personeel van de gemoderniseerde spa van Cherating Beach.

Gretel Van den Broek

Gretel Van den Broeck

Wat wil een moe gewerkt mens nog meer dan een paaldorp, uitpuilende buffetten, prachtige zwembaden en rustgevende massages?