Onze bewindslui zijn stilaan maar zeker aan een onvervalst ‘Tommeke’ toe: moed, durf en wilskracht maken het verschil. In de wielrennerij én in de politieke besluitvorming.
Zelfs niet-wielerliefhebbers moet het opgevallen zijn. Tom Boonen won op bijzonder indrukwekkende manier zijn vierde Parijs-Roubaix, als sluitstuk van een ongezien klavertje vier in wat we graag de Vlaamse koersen noemen. 55 kilometer alleen voorop nadat hij iedereen heel simpel uit het wiel had gevlamd, met bij momenten een fors blazende wind pal op de neus en met achtervolgers die er ook geregeld stevig de pees op legden. Krachtig, geconcentreerd, doordacht, geïnspireerd en vooral: moedig. 99 procent van de wielerkenners verklaarden Tom immers gek toen hij aan zijn huzarenstuk begon.
Onze bewindslui kunnen een lesje nemen aan Boonen. Zowel Belgisch als Europees valt moeilijk te ontkomen aan de conclusie dat het beleid behoorlijk vast zit. Met cosmetica en retoriek wordt getracht het gat van de substantiële beleidsvorming te dichten. We horen een Belgische minister beweren dat we de beste begrotingsleerling van de Europese klas zijn, en een Franse president dat de eurocrisis voorbij is. Indruk maakt het allemaal niet. De barre realiteit is dat België opgezadeld blijft met, onder meer en niet het minst, een zwaar en structureel probleem in zijn publieke financiën _ maar daarin is het niet alleen _ en dat de eurocrisis gewoon voort hobbelt. Enkel krachtige en moedige ingrepen kunnen in beide gevallen het tij keren. De betrokken bewindslui zijn stilaan maar zeker aan een onvervalst ‘Tommeke’ toe.
Voor de eurocrisis liggen de kaarten duidelijk. De monetaire unie in Europa ziet zich geconfronteerd met een stilaan diepgewortelde vertrouwenscrisis, op de financiële markten en bij het brede publiek. Deze eurozone werkt niet en dus is het ook volkomen logisch dat elk probleem dat zich in die unie voordoet (openbare schulden, banken,…) uitvergroot wordt. Het vertrouwen kan enkel weerkeren als men datgene doet waarvan men ook al in 1999 wist dat het noodzakelijk was om tot een werkbare en houdbare monetaire unie te komen, namelijk de creatie van een echte politieke unie.
De jongste maanden kregen het fiscal compact, een lichtjes verbeterde versie van het oude Stabiliteitspact, en de zogenaamde six pack-maatregelen concreet vorm. Wie de beide initiatieven ziet als de aanzet tot een politieke unie met handen en tanden, kan ooit zeer misschien gelijk krijgen. Beide initiatieven staan echter nog behoorlijk ver af van wat er écht nodig is om naar een politieke unie te evolueren. En dat is de duidelijke, ondubbelzinnige en definitieve overdracht van belangrijke onderdelen van de nationale soevereiniteit naar het Europese niveau. Landen als Frankrijk en Spanje _ maar zij zeker niet alleen _ zijn daar absoluut nog niet aan toe, integendeel zelfs. Meer dan ooit blijft het zeer de vraag of de Europese bewindslui over de moed, de durf en de wilskracht beschikken om die ‘Grote Stap Voorwaarts’ te doen. Velen zouden hen gek verklaren daaraan te beginnen, maar dat deden de kenners met Tom Boonen zondag ook.
Een vergelijkbaar scenario biedt zich aan in de nationale politiek. Open Vld lijkt dit in te zien en vraagt om structurele relancemaatregelen voor de economie. Langs socialistische kant blijft het oorverdovend stil. Dat is enigszins begrijpelijk want als je echte structurele maatregelen wil nemen, zal er veel moed, durf en wilskracht nodig zijn. Uit alles blijkt dat die begrippen niet echt van toepassing zijn op de eerste minister. Zijn handelsmerk is zekerheden inbouwen, liefst diverse lagen boven elkaar. Zo kom je echter nooit aan structurele relancemaatregelen toe.
De lijst van structurele ingrepen is indrukwekkend lang. De index moet dan op tafel, niet voor een kleine bijsturing à la Hendrik Bogaert, maar voor een complete vervanging. Tegelijk dient de aangetaste concurrentiepositie van de ondernemingen aangepakt via een verlaging van de loonkosten. Wat niet wil zeggen dat de mensen netto minder moeten verdienen. Het uitgavenpakket in de sociale zekerheid moet onder de scanner, met het oog op meer selectiviteit en meer aansporing tot werken. Het ambtenarenkorps moet stevig afgeslankt. De regel om een op de drie gepensioneerde ambtenaren te vervangen, kan daarbij een goede leidraad zijn. De fiscaliteit moet onder de loep, waarbij een globale verhoging absoluut uit den boze is. Verlaging van de lasten op arbeid is een absolute prioriteit.
En zo kunnen we nog even doorgaan. Een lijst dus om in politieke afwegingen op de korte termijn niet goed van te worden. De politici die daaraan beginnen, zullen zich gegarandeerd snel afvragen waar ze in godsnaam mee begonnen zijn. Maar dat zal Tom Boonen tijdens zijn helletocht van zondag ook gedaan hebben. Moed, durf en wilskracht maken het verschil. In de wielrennerij, net als in de politieke besluitvorming.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier