Via chocolade, sauzen en kazen naar mobiele telefonie. En sinds half juli naar de vliegtuigjes. Boeiend is het minste wat je kan zeggen van de carrière van Philippe Vander Putten. De 47-jarige inwoner van het Pajottenland werd half september aangesteld als nieuwe CEO van de fusiegroep SN Brussels Airlines en Virgin Express. Voor drie maanden nog in tandem met zijn voorganger Neil Burrows. Maar vanaf 2007 hanteert de captain alleen het vliegwiel.
Vliegervaring heeft de opperste piloot van de fusiegroep, die de voorbije dinsdag – vijf jaar na het faillissement van Sabena – haar plannen ontvouwde, niet. Maar gewezen medewerkers van de nieuwe topman noemen dat geen hindernis. Beter een buitenstaander dan een goeroe uit de luchtvaartindustrie. Het gaat in deze fusie om leiderschap en het samenbrengen van twee divergerende culturen: die van de (jaren verlieslatende) budgetmaatschappij Virgin Express en de carrier voor zakenreizigers SN Brussels Airlines. “Mijn gebrek aan ervaring in de luchtvaart is zeker geen voordeel,” oordeelt Vander Putten. “Maar ik heb in mijn vorige beroepsleven veel gevlogen. Soms zat ik vier van de vijf werkdagen in het vliegtuig. Bovendien zijn er parallellen met mijn vorige functies. Ook in de luchtvaart is er zware concurrentie. Het is een ondernemingsmodel met hoge vaste kosten (de vloot), en een activiteit die 24 uur per etmaal, zeven dagen op zeven draait.”
Is Philippe Vander Putten de geknipte leider voor de fusiegroep Brussels Airlines (juiste naam nog niet bekend bij het ter perse gaan)? Over de man wordt alvast weinig slechts verteld. Enkele meningen over de nieuwbakken CEO: “Charismatisch, integer, recht door zee.” “Zeer intelligent, een rationele denker die alle alternatieven tot in de details naspeurt.” “Buikbeslissingen behoren niet tot zijn woordenschat, maar toch is hij heel pragmatisch, heel consumentgedreven.” “Hij is sterk in tijdmanagement en organisatieleer.”
De consumentgedreven aanpak mag niet verbazen. Vander Putten heeft een carrière van bijna een kwarteeuw in de massaconsumptiegoederen achter de rug. Het begon in 1982 bij Procter & Gamble. Maar waspoeder was zijn ding niet. Na een overstapje in 1984 naar cosmeticareus L’Oréal volgde vanaf 1986 het serieuze werk. Bijna dertien jaar, tot september 1998, was Vander Putten bij Kraft Jacobs Suchard aan de slag. Van marketingmedewerker bij chocoladefabrikant Côte d’Or, schopte hij het tot vicepresident voor Europa. In 1994 kreeg hij voor dat snoepwerk de trofee Marketer de l’Année van onze confraters van Trends-Tendances. Côte d’Or leverde hem ook een blijvende vriendschap op met Johnny Thijs, CEO van Belgian Post Group.
Toch nam hij eind augustus 1998 ontslag bij de voedingsgroep. Een nauwe medewerker uit die jaren verklaart het vertrek door de inhoud van de Europese job. Vicepresident Kraft Jacobs Suchard Europe leest mooi op een visitekaartje. Maar het was een loutere staffunctie, en die was niet aantrekkelijk genoeg. Philippe Vander Putten speelde geen hoofdrol meer in de goed georganiseerde omgeving. En die hoofdrol heeft hij nodig.
John Goossens, de toenmalige CEO van Belgacom, trok aan zijn mouw voor een hoofdrol. Die kreeg Vander Putten bij Belgacom Mobile (Proximus), de mobiele divisie van de Belgische marktleider in telefonie. Tot einde 2001 beleefde de CEO wonderjaren. De markt van de gsm katapulteerde naar bijna vier miljoen gebruikers. Maar daarna bleef dat aantal voor Proximus min of meer stabiel. Ook al bleef de mobiele afdeling de meest winstgevende dochter van Belgacom.
Ook bij Proximus hebben medewerkers mooie herinneringen aan Vander Putten. Een echte CEO, die op John Goossens na de sterkste indruk naliet. Geregeld waaide de naam van Vander Putten door de wandelgangen als opvolger voor de schielijk overleden captain of industry. Maar de hoofdaandeelhouder – de federale regering – koos voor Didier Bellens.
Was het opnieuw dat gemis van het absolute leiderschap dat Philippe Vander Putten deed afhaken? Eind februari 2005 gooide hij de handdoek in de ring. “Ik had vrij goede relaties met Didier Bellens. Nee, ik wou gewoon meer tijd voor mezelf. Niet dat ik met pensioen wou. Ik wilde een sabbatical van een of twee jaar inlassen. Mijn nieuwe functie kwam misschien net iets te vroeg, maar ze past wel binnen de criteria die ik opstelde voor mijn ideale baan.”
Vóór acht uur zit hij op kantoor. Toch neemt hij de nodige afstand. Carpe diem is de leuze. Op zijn 21ste verloor de getrouwde vader van drie kinderen onverwacht zijn 51-jarige vader. “Dat heeft me wellicht de zakenwereld leren relativeren. In het bedrijfsleven kloppen we lange dagen en vele uren. Laten we dus af en toe maar eens lachen.”
Of rockmuziek beluisteren. Met andere managementcoryfeeën als Pierre-Olivier Beckers (Delhaize) of Baudouin Meunier (Belgian Post Group) ging hij naar de concerten van Bruce Springsteen, David Bowie en Elton John. Misschien worden die dreunen van de megarocksterren een alternatief voor de flauwe deuntjes die vandaag uit de SNBA-toestellen opstijgen?
Wolfgang Riepl
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier