EEN OPENING VOOR DE VLAKTAKS

In zijn jongste rapport pleit de Hoge Raad voor Financiën voor de invoering van een duaal belastingsysteem. Deze Scandinavische formule combineert de progressieve aanslagvoeten op arbeid met een uniforme heffing op kapitaal. Zo opent het externe adviesorgaan van de regering de poort voor de invoering van een vlaktaks.

De analyse van het probleem is genoegzaam bekend. België belast arbeid veel te zwaar, terwijl het kapitaal een veel gunstiger regime geniet. Volgens de cijfers van de Organisatie voor Economische en Sociale Ontwikkeling (Oeso) bedraagt de effectieve aanslagvoet op lonen in ons land niet minder dan 55,40 %. Professor Jozef Pacolet van het Hoger Instituut voor de Arbeid (Hiva) schat de fiscale druk op roerende inkomsten op nog geen 10 %. Deze discriminatie heeft een negatieve invloed op de economische groei en de werkgelegenheid.

Daarom breekt de Hoge Raad een lans voor de verhoging van de roerende voorheffing en een meerwaardebelasting in ruil voor een drastische verlaging van de loonlasten met zes miljard euro. Heeft dit comité der wijzen nu een slag van de linkse hamer gekregen? Neen. In het adviesorgaan zitten geen ezels noch communistische spionnen, zoals verbolgen beleggers vlak na het bekendmaken van het rapport fulmineerden. Zo telt de afdeling Fiscaliteit enkele toplui uit financiële en fiscale kringen: Bruno Colmant (ex ING België, kabinetschef van Didier Reynders en toekomstige voorzitter van Euronext), Bernard Jurion (censor bij de Nationale Bank), professor Wim Moesen (KULeuven) en Lieven Denys (voormalig senior partner van het internationale belastingadviesbureau Tiberghien). Zelfs Yves Delacolette van de Deutsche Bank België staat achter de verhoging van de kapitaalbelasting. Volgens hem is het huidige systeem geen geschenk voor de spaarder, maar een subsidie voor de banksector.

Bovendien wijst de Hoge Raad in haar inleiding van het rapport fijntjes op de kern van het Belgische begrotingsprobleem: de zware en dure overheidsbureaucratie (zie ook VKW-studie blz. 20). Het letterlijke citaat luidt: “Gezien de Afdeling niet bevoegd is om zich uit te spreken over de wenselijkheid van eventuele uitgavenbeperkingen, heeft zij binnen het domein van de fiscale ontvangsten gezocht naar de mogelijke compensaties voor een vermindering van de belasting op arbeid. Deze keuze vloeit voort uit haar opdracht en mag niet worden geïnterpreteerd als een keuze ten gunste van een compensatie binnen het domein van de fiscale ontvangsten.” Met andere woorden: uit schrik voor stemmenverlies verbiedt de politiek zelf haar eigen werking in vraag te stellen.

Ten slotte legt de Hoge Raad de vinger op de wonde. Het huidige belastingsysteem bevat zo veel uitzonderingen, dat niemand nog de bomen door het bos ziet. Bovendien benadeelt dit voluntaristisch systeem de eerlijke belastingbetaler, die zich geen fiscale spitstechnoloog kan veroorloven. Het ministerie van Financiën – een korps van 28.000 ambtenaren – verkeert in een diepe malaise. In die zin is de tijd rijp voor een grondige hervorming van de fiscaliteit in ons land. Hierbij moet een laag tarief met een hoog belastingvrij minimum en de afschaffing van de talrijke aftrekposten – lees een vlaktaks – het uiteindelijke streefdoel zijn: eenvoudig, rechtvaardig en doeltreffend!

Eric Pompen