Een land verdeeld in vier. En een half.

België heet verdeeld te zijn in twee landsdelen: Vlaanderen en Wallonië. Eigenlijk twee en een half, want vergeet ook Brussel niet. De altijd naar geld snakkende Calimero van de drie. Voor wie vele Franstalige politici meer ijveren dan voor Wallonië. Uit zuiver electorale overwegingen, wat hun campagne weinig democratisch of overtuigend maakt. De verdeeldheid bestaat al sinds het ontstaan van het land, maar het luidt dat Bart De Wever de zaken op de spits drijft.

Landsgevaarlijk, volgens zijn politieke opponenten. Een stem waard, volgens de jongste peilingen. De N-VA haalt een pre-electorale score van meer dan 20 procent volgens de peilingen en steekt daarbij elke andere Vlaamse partij langs links en rechts voorbij. Peilingen waren de jongste jaren nuttig omdat ze op verkiezingsdag vooral bewezen dat ze onnuttig zijn. Het is dus afwachten of de Vlaamse soep zo heet wordt gegeten als ze in de tabellen wordt opgediend.

Het succes dat Bart de Wever boekt, is te danken aan Bart De Wever. Als politicus bekeert hij mensen tot de N-VA die 40 dagen geleden waarschijnlijk nog nooit hadden gehoord van BHV. Dat onder zijn potentiële kiezers evenveel proteststemmers zijn als overtuigden van de ‘Vlaamse zaak’ hoeft geen twijfel. Dus is het succes van Bart De Wever ook te danken aan elke andere Vlaamse politicus.

Maar de grootste stemmenronselaar voor De Wever is zonder twijfel Elio Di Rupo. Het interview dat de PS-voorzitter vorig weekend in De Morgen gaf, kan de N-VA alleen als muziek in de oren klinken. En wie het interview zelfs maar diagonaal leest, weet dat er nog een grotere breuklijn loopt in het politieke land dan die tussen Vlaanderen en Wallonië.

Een verdeeldheid die onze maatschappij fundamenteel in gevaar brengt omdat ze raakt aan onze sociaaleconomische toekomst. Die de echte oorzaak is van de communautaire perikelen en de onrust op de financiële markten. En die onlijmbaar lijkt.

“Ik ga echt niet zwaaien met het x-ste besparingsplan dat geen enkele hoop geeft aan de mensen. Zo doen socialisten niet aan politiek. Politiek is een kunst, geen rekenkunde. De socialisten hebben de afgelopen tien jaar bewezen dat ze de gezondheidszorg zeer goed kunnen beheren.”

Dit zijn maar enkele van de oneliners die Di Rupo, getipt als volgende premier, naar voren bracht. Samengevat komt het erop neer dat de voorzitter van de grootste Waalse partij niet wil weten van besparingen en hij citeert daarbij graag de econoom Joseph Stiglitz: “De overheid moet in tijden van crisis investeringen doen en de economie ondersteunen. Niet besparen.”

Di Rupo kan deze uitspraken ongestraft doen, want geen enkele Vlaming die hem electoraal iets kan maken. En in Wallonië gelooft een meerderheid deze boodschap al decennia en vele Walen zijn er een fervente aanhanger van geworden.

Di Rupo geeft openlijk aan waar de tweede breuklijn van dit land zich bevindt. Tussen politici die onze economische situatie serieus nemen en die willen dat de bevolking dat ook doet. En tussen politici die hun potentiële kiezers proberen wijs te maken dat het leven na 13 juni zijn gewone gangetje kan blijven gaan.

Di Rupo en elke politicus, Franstalig of Vlaams, die denkt dat de volgende regering niet moet besparen, moet wegblijven uit de volgende regering. Want slim besparen, zal deze regering moeten doen. Net als slim investeren. En ze zal daar alleen in slagen als de bevolking weet waarom deze ingrepen noodzakelijk zijn. Als de bevolking weet dat anders niet alleen de welvaart van haar kinderen bedreigd is, maar ook die van zichzelf. Want deze verkiezingen gaan inderdaad over de pensioenen, zoals de sp.a naar voren brengt. Maar deze pensioenen zijn alleen welvaartsvast als de volgende regering het geheel van inkomsten en uitgaven onder de loep neemt.

Met zijn uitspraken probeert Di Rupo de bevolking onwetend te houden. Waardoor haar protest alleen maar groter en gevaarlijker is als ze daadwerkelijk wordt geconfronteerd met de onvermijdelijke besparingen.

België is verdeeld in vier. En een half. Tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Tussen politici die de ernst van onze situatie weten in te schatten en het tij wensen te keren. En tussen politici die eerder denken aan het partijbelang dan aan de bevolking.

Tien prominente Vlamingen, jong en ervaren, geven verderop in een ongezien schrijven aan waarom 13 juni het kantelmoment moet zijn voor ons land. Zij erkennen de ernst van de situatie en zijn er klaar voor om hun inspanning te leveren.

Een nieuwe staatshervorming is onvermijdelijk, net als een sociaaleconomische omwenteling. Dat zijn de zekerheden. Wie deze loodzware taak vanaf 13 juni op zich mag nemen, beslist de Belg. Hopelijk is hij voldoende geïnformeerd.

DE AUTEUR IS HOOFDREDACTEUR.

An Goovaerts

De voorzitter van de grootste Waalse partij wil niet weten van besparingen.