Een hedendaagse Farinelli

Het wordt een jaarlijkse afspraak: de Franse contratenor Philippe Jaroussky (42) zakt af naar het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten voor een prestigeconcert. Op 5 maart brengt hij niet L’Arpeggiata van Christina Pluhar mee, maar Ensemble Artaserse, dat hij mee oprichtte in 2002 en dat vrijwel meteen een prijzenkanon werd.

Het blijft een onvoorstelbaar verhaal: Jaroussky was goed op weg om een succesvolle violist te worden, studeerde vervolgens piano bij en ontdekte pas daarna dat zingen zijn grootste talent was. Het lijkt wel alsof het woord ‘zoetgevooisd’ voor Jaroussky is uitgevonden: zijn engelachtige stem is zo zacht en puur, dat ze wereldwijd mensen ontroert. Tegelijk blijft zijn stem soepel om er toch nog de moeilijkste barokcapriolen uit te persen. Dat zal nodig zijn op dit concert, waar hij aria’s voor castrato van Händel en Vivaldi komt vertolken. De muziek klinkt voor hedendaagse oren heel etherisch en bijna goddelijk, maar voor de toenmalige gecastreerde zangers vergde het een gruwelijke opoffering. En die kwam prachtig tot uiting in de tragische film Farinelli uit 1994 over de gelijknamige zanger. In de 18de eeuw was die een rockster, die net als Jaroussky ‘s werelds grootste zalen deed vollopen voor zijn unieke stemgeluid. “Het klopt dat het potentieel belachelijk klinkt als zo’n stem uit een mannenlichaam komt”, zei Jaroussky in The New York Times. “Mensen vinden de contratenor een derde sekse, iets quasi vrouwelijks.”