EEN HART VOOR DIEREN

Op zijn 18de wou hij geen arts worden “omdat de studies zo lang duren, zeker als je je specialiseert.” Professor Pascal Verdonck (34 j.) van de faculteit Toegepaste Wetenschappen van de Universiteit Gent lacht: “Maar na mijn studies burgerlijk bouwkundig ingenieur ben ik nog tien jaar blijven studeren.” Een flink deel van die tijd besteedde hij – samen met burgerlijk ingenieur Patrick Segers (30 j.), onderzoeker aan dezelfde faculteit – aan het ontwerpen van een simulator voor hart en bloedsomloop. Omdat deze simulator een aantal dierenproeven vermijdt, bijvoorbeeld voor het testen van hartkleppen, kreeg het tweetal een prijs van de vzw Anti Proefdieren Mishandeling Aktie ( APMA). “Toch zullen dierenproeven nodig blijven, bijvoorbeeld om afstotingsverschijnselen bij implantaten te bestuderen,” geeft Verdonck toe.

Na zijn studies werd Verdonck assistent en studeerde intussen voor bedrijfskundig ingenieur aan de Vlerick School voor Management. Hij wou immers naar de industrie. Eén ontmoeting besliste daar anders over: een cardioloog vroeg hem een toestel te ontwerpen om de bloedstromen in het hart beter te kunnen meten en interpreteren. “In 1993 was de hartsimulator klaar. Intussen had ik ook het diploma biomedisch ingenieur gehaald aan het Gentse Instituut voor Biomedische Technologie ( Ibitech), een samenwerkingsverband tussen onze faculteit en drie andere: wetenschappen, geneeskunde en farmacie.” In 1996 werd Verdonck docent cardiovasculaire mechanica. Sindsdien leidt hij een onderzoeksgroep op dat domein. Hij is tegelijk wetenschappelijk secretaris van Ibitech.

Terwijl Pascal Verdonck het “hartgedeelte” van de simulator ontwikkelde, zorgde Patrick Segers voor de bloedsomloop, een complex systeem van nagemaakte bloedvaten. Je kunt er coronaire stents mee testen, veertjes die dichtslibbende bloedvaten moeten openhouden. Ook Segers deed niet bepaald aan carrièreplanning: “Ik deed wat ik graag deed en alles viel in de juiste plooien.” Hij verzeilde bij professor Verdonck als thesisstudent en kreeg in 1992 een vierjarige doctoraatsbeurs van het Vlaams Instituut voor de bevordering van het wetenschappelijk-technologisch onderzoek in de industrie ( IWT). Dat leidde tot het kunstmatige bloedvatensysteem in 1997. Vandaag doet hij – gefinancierd door het IWT – postdoctoraal onderzoek naar coronaire stents en hun interactie met de bloedvaten. Volgend jaar vertrekt hij naar de Vrije Universiteit Amsterdam voor een gelijkaardig project, gefinancierd door een Nederlandse organisatie die ijvert voor alternatieven voor dierenproeven. Commercialisatie van de simulator is niet echt de bedoeling. “Er loopt nu een project met een bedrijf dat een vereenvoudigd prototype van de simulator uittest. Als dat meevalt, zullen er wel andere volgen.”