Een beetje gekke chips

Wat in ons land ooit een delicatesse was, maakte Poco Loco tot een massaproduct: tortillachips. Zelfs in Latijns-Amerika lusten ze pap van Poco Loco-chips.

Van twee naar 140 werknemers, van 250.000 euro omzet naar 30 miljoen euro, winnaar van de Royal Export Award en de Gouden Klomp, nominatie voor Onderneming van het Jaar. En dat in nauwelijks zeven jaar. Puik werk van Snack Food Poco Loco, een producent van tortillachips, tortilla’s en Mexicaanse salsagerechten. Je zou voor minder un poco loco worden.

Gerard De Brabandere (39) kwam met het idee op de proppen. “Tijdens een tweejarig verblijf in Amerika raakte ik onder de indruk van de opkomst en het succes van Mexicaanse snacks. Amerikanen zijn werkelijk gek op tortillachips. Dat product was bij ons nauwelijks te vinden. En als je het toch in de delicatessenwinkel aantrof, moest je diep in de geldbeugel tasten.”

De Brabandere rook een gat in de markt. Hij polste zijn studievriend Patrick Maselis (40), al jaren actief in het familiebedrijf Maselis, dat al 170 jaar maïs verwerkt. “De basisgrondstof voor tortillachips is maïs,” legt Maselis uit. “Ik was al geruime tijd naarstig op zoek naar een procédé om de rentabiliteit binnen het familiebedrijf op te krikken. Ik wilde een product ontwikkelen met een hogere toegevoegde waarde, zonder de bestaande klanten van het familiebedrijf te beconcurreren.”

Na veel bloed, zweet en tranen rolden de eerste tortillachips van de band. Dat Poco Loco de maïs lokaal kan verwerken tot het gewenste basismeel, geeft het Roeselaarse bedrijf een enorme voorsprong op mogelijke concurrenten. Dit procédé heeft het duo geen windeieren gelegd. De tortillachip is uit zijn niche getreden en is vaak een volwaardig alternatief voor de traditionele aardappelchip. Delhaize hapte als eerste toe. Vlug volgden andere warenhuisketens en Maselis en De Brabandere staken de grens over.

Het eerste jaar realiseerde Poco Loco een omzet van 250.000 euro. In 2001 werd de kaap van de 30 miljoen euro bereikt. Maselis en De Brabandere mikken op een jaarlijks groeiritme van 25%. “Dat zit er zeker in,” zegt De Brabandere zelfverzekerd. “We zijn actief op een megamarkt. Ongeveer 97% van de productie is voor de export bestemd. Wij zijn vandaag aanwezig in 85 landen, zelfs tot in Zuid-Amerika. Neen, in Mexico hebben we nog geen voet aan de grond. Dát zou pas een stunt zijn.”

Walter Kloeck