Echt paars sociaal beleid op de straat

Uit de jongste enquête van La Libre Belgique, die afgelopen maandag werd gepubliceerd, blijkt dat er momenteel in de Vlaamse politieke arena twee winnaars zijn: SP.A/Spirit en Vlaams Blok. Stevaerts partij blijft vooruitgaan – met 0,6 % in het laatste kwartaal – en wordt zo met 25,1 % veruit de grootste partij in Vlaanderen. Vlaams Blok boekt een winst van maar liefst 1,1 %. En dat ten koste van VLD en CD&V, die beide 0,6 % verliezen. Het migrantenstemrecht zou daarvoor verantwoordelijk zijn.

Deze resultaten wijzen op een polarisering van het kiespubliek. Aan de ene kant het linkse spectrum met SP.A/Spirit en aan de andere kant het rechtse spectrum waar Vlaams Blok steeds meer vliegen afvangt van de liberalen en christen-democraten. Tegen die bruine opgang bedenken heel wat politici allerlei politieke strategieën. De discussie over het al of niet behouden van het cordon sanitaire is daar een voorbeeld van.

De politici zouden beter gewoon goed beleid voeren in plaats van die politieke strategieën te ontwikkelen. Een belangrijke sleutel ligt op het lokale terrein. In Rotterdam heeft men een streng beleid uitgedokterd met onder andere het weigeren van asielzoekers in procedure en de weigering in kansarme wijken van mensen die minder dan 120 % van het minimumloon verdienen. Antwerps burgemeester Patrick Janssens (SP.A) was niet te verleiden tot commentaar op deze maatregelen. Want in het Antwerpse stadhuis heerst een verlammende sfeer. Het Vlaams Blok regeert er zonder aan de macht te zijn. Als Janssens de maatregelen in Rotterdam toejuicht, zal hij uitgespuwd worden door zijn niet onbelangrijke achterban op het trendy Zuid en het chique Eilandje. Maar als Janssens de maatregelen veroordeelt, zal het Vlaams Blok garen spinnen bij Janssens’ achterban op het volkse Kiel en de Seefhoek.

Monica De Coninck, SP.A’ster en voorzitster van het Antwerpse OCMW, toont dat het anders kan (zie blz.40). In De Morgen reageerde zij wél op de plannen van Rotterdam. Sterker nog, ze kon er zich gedeeltelijk in terugvinden. De Coninck doet fantastisch werk op het terrein. Ze heeft, weliswaar gedwongen vanuit een financieel debacle, van het OCMW een performant instrument gemaakt om in te grijpen in de lokale politiek.

“Onze klanten moeten wel altijd iets doen voor hun leefloon,” zegt ze. Activering heet dat in het jargon. Een alcoholist moet elke week op doktersbezoek, een zigeunerfamilie moet de kinderen naar school sturen, een Nederlandsonkundige allochtoon moet naar de Nederlandse les, een werkbekwame moet een maatschappelijk nuttige job doen enzovoort. De Coninck is daar hard in. Soms harder dan het Vlaams Blok, zegt ze.

Tegelijkertijd heeft De Coninck met de toepassing van moderne managementprincipes voor een grondige herstructurering van het OCMW en de nagenoeg failliete ziekenhuizen gezorgd. Via private public partnerships wil ze meer serviceflats bouwen de komende jaren. Zodat de wachtlijsten kunnen verdwijnen.

Zijn er betere remedies tegen de inmiddels legendarische verzuring van de Antwerpenaar? De Coninck voert een kordaat sociaal beleid, via een mix van een socialistische overtuiging en een liberaal instrumentarium. Paarser kan het niet. En vooral, ze heeft geen schrik van de zwarte schaduw van het Vlaams Blok.

Guido Muelenaer