Die klimaatalarmisten toch

Er gaat geen week voorbij of een nieuwe groep denkers voegt zich bij de klimaatalarmisten. De ecorealisten (u weet wel: ‘haalbaar en betaalbaar’) moeten zich stilaan heel eenzaam voelen. Ook de ecomodernisten zijn erg stil. Vreemd, want als er één ideologie de laatste decennia domineerde, dan was het toch het sterke geloof in de combinatie van technologie en ondernemerschap. Een smartphone? Ondenkbaar, zoek het maar op… op uw smartphone. Een vaccin in enkele maanden tijd? Niet haalbaar en zeker niet betaalbaar. En kijk, we hebben er verschillende. Het gat in de ozonlaag? Waar is het? Armoede in Afrika, niet verdwenen, maar toch bijna. Het is in dat ‘verloren continent’ alleen nog een probleem van corruptie, politieke onwil en stammentwisten.

De beroepsoptimisten (‘optimism is a moral duty’, weet u nog?) zitten in de verdediging. Ze hebben pech gehad. De opwarming van de aarde en Wallonië? Een ver-van-dat-Franstalige-bedshow. Een beetje opwarming zal de Belgische wijnbouw ten goede komen. Het was een leuk grapje: Walen wonen ver van de zee, de Vlamingen zouden naar die veilige, hogergelegen haven vluchten als de Noordzee Brugge-Ommeland wegspoelt. Canada dan maar: de graanschuur van de wereld, als het ooit te warm zou worden in de zuidelijke Verenigde Staten of Oekraïne. Wat zegt u, 45 graden? Hoe heette het? Koepelhitte. En bosbranden in Canada én Siberië om u tegen te zeggen? Sinds Sapiens van Yuval Harari weten we dat de mens vooral verhalen tegen zijn soortgenoten vertelt. Sommige verhalen klinken heel geloofwaardig en de mens verwart die dan met waarheid. Een kindje is geboren in een kribbe om ons te verlossen. De aarde is bolvormig. E=mc2. God wil dat de vrouw onderdanig is. Wat is waar? Wat is een onnozel verhaaltje?

We weten (want het stond in de krant en we hebben het op tv gezien) dat de bosbranden in Canada echt waren en de overstromingen in Duitsland ook. New York (vul zelf de naam van een andere stad in) is al tweemaal in vijftien jaar getroffen door overstromingen die slechts één keer om de 500 jaar kunnen voorkomen. Mensen met ‘prof. dr.’ voor hun naam vertellen ons nu dat zo’n koepelhitte niet om de duizend, maar om de vijf jaar zal voorkomen. De ecomodernisten hebben vreemd genoeg geen tegenverhalen. Want zelfs het meest sprekende bewijs van de wetenschappelijk-technologische vooruitgang, het vaccin, is een nog controversiëler onderwerp dan de hoofddoek voor vrouwen.

Het momentum ligt dus bij de klimaatalarmisten. De Olympische Spelen, een knaloverwinning van Wout Van Aert, een kwakkelzomer, beursrecords om u tegen te zeggen en zelfs covid-19 slagen er niet in de doemscenario’s weg te gommen. De klimaatcrisis blijft de krantenkoppen halen. Nochtans werken overal ter wereld knappe bollen aan ‘oplossingen’: geo-engineering, CO2-captatie, oceaanbemesting. Ik ben verbaasd dat dé klassieker zo weinig wordt bovengehaald: jaag de mensen niet te veel schrik aan, ze zouden weleens moedeloos kunnen worden. Of wat gesofisticeerder: de motivatiebarometer om iets te doen aan het probleem zakt. Stop met informeren. Er is nu al geen draagvlak meer.

Ik mis vooral het populistische weerwerk. Er was een ijstijd in de late middeleeuwen. Minder vlees eten? We kunnen toch de koeien niet verbieden boeren te laten? De klimaatbetogers nemen soms een vliegtuig. Dus vertellen ze leugens.

De gewone mens begint stilaan de verhalen van E=mc2 te geloven, ook al snapt hij er niets van. Klimaatwetenschappers hadden blijkbaar in de vroege jaren negentig al gelijk. Vreemd, wetenschappers die gelijk hebben. Het vak van een wetenschapper is nochtans: gelijk hebben. Kustburgemeesters zijn vaak grootmeester in gelijk krijgen. Politiek is hun vak. We verwarren helaas al zo’n dertig jaar gelijk hebben met gelijk krijgen, en we krijgen stilaan zicht op de rekening voor die fatale verwarring.