Redactie Trends

Dexia: de graaicultuur ten top

Elke rechtgeaarde burger voelt de revolte in zich meer opwellen bij elke brok bijkomende informatie over het Dexia-dossier die naar buiten komt.

Er is al zoveel over het dossier-Dexia gesproken en geschreven dat de neiging bestaat om u niet nog eens met deze onverkwikkelijke saga om de oren te slaan. En toch doen we het, om de heel eenvoudige reden dat het maatschappelijke onrecht van dit dossier zo immens is, dat het niet zomaar opzij geschoven kan worden. Elke rechtgeaarde burger voelt de revolte in zich meer opwellen bij elke brok bijkomende informatie die naar buiten komt.

De voorkeursbehandeling die de christelijke arbeidersbeweging ACW – de moeder van de vakbond ACV – via haar holding Arco in het dossier-Dexia geniet, doet écht de tenen krullen. In deze tijd van besparingen, inleveringen en hogere belastingen slaagt één belangengroep erin om haar eigenbelang op een schrijnende manier te laten primeren op het algemeen belang. In België is iedereen gelijk voor de wet, maar sommigen net iets meer dan anderen.

Waar gaat het om? Arco blijkt nog altijd winstbewijzen te hebben in Belfius, de opvolger van Dexia Bank België. Het ware nochtans niet meer dan logisch geweest zijn dat, gezien de de facto faling van de oude Dexia Groep, aan deze rechten uit het verleden een einde was gekomen. Mocht Arco mee garant blijven staan voor de verliezen van Dexia Holding (volgens haar aandeel in de oude Dexia-groep), dan waren deze winstbewijzen nog te verdedigen. Maar dat is heel duidelijk niet het geval. Dankzij doelgerichte politieke actie, via mensen als Yves Leterme en Steven Vanackere, strijkt Arco nog altijd een deel van de toekomstige winsten van Belfius op.

Wraakroepend is de enige term die hier echt op zijn plaats is, want de manifeste bevoordeling van ACW/Arco gebeurt tegen een achtergrond van groot financieel engagement van de Belgische belastingbetaler voor het Dexia-debacle. Wij staan met zijn allen voor 55 miljard euro garant voor de verliezen die de Dexia Holding nog zal lijden. Hoe groot die worden, weet niemand. Maar dát er aanzienlijke verliezen zullen worden opgetekend, staat als een paal boven water. Dat aan de andere kant Belfius niet direct grote winsten zal maken, is in deze totaal irrelevant. Het gaat om de basisprincipes van maatschappelijke rechtvaardigheid en billijkheid.

Strikt juridisch gezien klopt het hele dossier als een bus. Het ACW en Arco overtreden, voor zover op dit moment te achterhalen valt, geen wetten. Maar dat doen managers die fenomenale bonussen binnenrijven of ondernemingen die de grenzen van de notionele-intrestaftrek verkennen strikt genomen ook niet. Meer nog, die managers krijgen hun boni veelal op basis van echte prestaties (winst, afbouw schuld, overnames…), en die ondernemingen zorgen ook voor werkgelegenheid. Maar de manier waarop ACW/Arco zich in het dossier-Dexia van de staat bedient, is puur eigenbelang met grote voordelen voor de eigen organisatie en niks dan nadelen voor de rest van de maatschappij. Op een voor haar geschiedenis schandalige manier voegt de christelijke syndicale zuil een heel nieuwe dimensie toe aan het concept ‘graaicultuur’. Het ontneemt haar in één beweging het morele recht om over die graaicultuur nog kritisch te peroreren, laat staan er maatregelen tegen te eisen. Er nog tegen betogen, zou echt potsierlijk worden.

Wat het allemaal nog veel erger maakt, is dat uit het verslag van de Dexia-commissie blijkt dat Arco, samen met de Gemeentelijke Holding, in het oude Dexia de hardste roeper was om zoveel mogelijk dividenden binnen te rijven. Die houding wakkerde mee de turborisicocultuur van het Dexia-management aan. Méér winst om zo groot mogelijke geldstromen richting Arco en Gemeentelijke Holding te creëren, dat was het enige wat deze aandeelhouders van Dexia interesseerde. Dat de toplui van ACW en ACV nu nog vertellen dat ze destijds misleid zijn door het topmanagement van het oude Dexia, is dan ook niet meer geloofwaardig. Aandeelhouders als Arco en Gemeentelijke Holding jeremiëren erop los, maar ze dragen een zware verantwoordelijkheid voor de val van Dexia.

Een van de oudste en steeds opnieuw bevestigde wetten van de financiële wereld luidt dat als je hogere rendementen en winsten realiseert, het zo goed als zeker is dat je ook grotere risico’s aan het nemen bent. Ofwel waren de mensen van Arco (en de Gemeentelijke Holding) niet op de hoogte van dit gegeven en waren ze dus fundamenteel onbekwaam. Ofwel wisten ze er wel van, en dan is het niet meer dan normaal dat ze opdraaien voor de gevolgen die ze zelf mee veroorzaakt hebben. In elke normale rechtsstaat krijg je hiervoor een stevige rekening gepresenteerd. In België krijg je een beloning door het behoud van winstbewijzen. Als je tenminste in het ‘goede’ kamp zit.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content