DEHAENE : MENTALE OMMEKEER

Zolang de Vlamingen zich in dit land niet bestendig als een meerderheid gedragen, zullen zij het communautaire opbod van de Franstalige partijen blijven voeden en dus het voortbestaan van de Belgische staat mede ondermijnen. Wie bijvoorbeeld opteert voor een bi-regionaal statuut van Voeren en de Brusselse rand, veroorzaakt communautaire onrust in deze en de omliggende gemeenten. Grondwetspecialist professor Robert Senelle schrijft terecht de jongste communautaire opstoot toe aan het gebrek aan duidelijkheid in de staatsstruktuur, aan de dubbelzinnigheid tussen gewest en gemeenschap. Een bi-regionaal statuut, inmenging door een kollege van goeverneurs of eender welke schending van het territorialiteitsbeginsel kan de labiliteit van de instellingen alleen maar doen toenemen.

Het gaat al lang niet meer om kompromissen, maar om pure chantage. Nogmaals toegeven aan Franstalig taalimperialisme is bovendien koren op de molen van degenen die de Nederlandsonkundige (meestal gegoede) immigranten voor hun kar willen spannen door de Vlamingen bewust in een kwaad daglicht te plaatsen : schaamteloos roepen de Franstalige partijen in Vlaams-Brabant zichzelf uit tot verdedigers van alle minderheden, terwijl de Vlaamse Raad volwassen genoeg is om die taak ter harte te nemen.

Indien de Vlaamse overheid de Franstalige Vlamingen en de immigranten in de Vlaamse deelstaat beter zou informeren, hadden vuurtjesstokers zoals PS-voorzitter Philippe Busquin niet langer vrij spel om Vlaanderen voortdurend te beledigen : na de fameuze uitspraak van zijn partijgenoot Philippe Moureaux, die de Vlaamse minister-president uitschold voor Gauleiter, past de uitlating van Busquin dat “de Vlaamse Raad het Vlaams Blok achternaholt” in hetzelfde register dat ook PSC-voorzitter Gérard Deprez graag bespeelt : “het fascistische, onverdraagzame Vlaanderen”. Men mag dit niet onderschatten. Getuige daarvan de lezersbrieven in Le Soir of La Libre Belgique (ze worden gretig afgedrukt, terwijl wederwoord van Vlamingen systematisch geweerd wordt).

Vlaanderen was en is nog steeds de meest open samenleving van Europa. De tolerantie van de gemiddelde Vlaming gaat zelfs zover dat hij zich identificeert met de agressor. Het is een psychologisch mekanisme dat vaker voorkomt bij lang onderdrukte volkeren. Benno Barnard schreef : “Vlaanderen wordt al eeuwenlang bezet, vandaag door de EG. ” Dat onderkennen is geen xenofobie, maar er moet wel alles aan gedaan worden om te voorkomen dat het ooit zover komt door gebrek aan standvastigheid van de Vlaamse beleidsmakers.

Alain Finkielkraut, auteur van Comment peut-on être Croate ?, laakt degenen die “doen geloven dat het feit dat men een Kroaat, een Bask of een Vlaming wil zijn absurd is in een tijd dat de wereld ons dorp is (à l’ère de la cité planétaire) ; de geringste bevestiging van een identiteit wil men afschilderen als een teken van achterlijkheid. ” Zo’n perverse mentaliteit schuilt ook in het voornemen van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Alain Juppé om in de Europese Unie een taalkartel van superburgers op te bouwen met als drogreden dat op die manier de demokratische werking van de instellingen verbeterd kan worden. Je moet maar lef hebben.

Het territorialiteitsbeginsel is geen schending van de Mensenrechten. Wie durft beweren dat Zwitserland een ondemokratische staat is ? Busquin moet er het arrest van het Federaal Tribunaal van de Zwitserse Konfederatie eens op nalezen betreffende een poging om in Zürich een Franstalige school op te richten (31 maart 1931) : “Les frontières linguistiques de notre pays, une fois fixées, doivent être considérées comme intangibles ; la certitude pour chaque souche de l’intégrité du territoire sur lequel sa langue est parlée, et auquel s’étend sa culture propre, constitue la sauvegarde de la bonne entente des diverses parties du pays entre elles, et il faut reconnaître à chacune de celles-ci le droit de prévenir tout empiètement. ” Voor het juiste begrip publiceren we dit arrest in zijn oorspronkelijke Franse versie. Als minister negeerde Busquin immers de taal van de meerderheid van zijn landgenoten. Kan men zich indenken dat in de VS een Spaanstalig federaal minister de Engelstalige meerderheid zou miskennen ? Indien we België willen redden, is er nood aan een mentale ommekeer : zowel bij onze Franstalige landgenoten als bij de Vlaamse elite. De federale loyauteit kan alleen bereikt worden als de Vlamingen op dat punt onwrikbaar zijn.

E.B.