DeaDDogsDon’tDance

Op vraag van choreograaf William Forsythe realiseerde de Antwerpse theatermaker Jan Lauwers ‘DeaDDogsDon’tDance’, een project met de dansers van het Ballett Frankfurt. De combinatie zorgt voor vuurwerk.

De Antwerpse regisseur en scenograaf Jan Lauwers (43) wordt in het buitenland vaak meer naar waarde geschat dan in eigen land. Niemand minder dan de Amerikaanse meesterchoreograaf William Forsythe nodigde Lauwers eerder dit jaar uit om samen met de dansers van zijn Ballett Frankfurt een project op te zetten. Dat was op twee manieren goed gezien van Forsythe. Enerzijds zijn de leden van het Ballett Frankfurt meer dan superbe dansers: het zijn totaalperformers, niet toevallig vaak uit de Verenigde Staten, waar de podiumopleidingen minder in hokjes zijn onderverdeeld dan bij ons. Anderzijds heeft Lauwers al bewezen met een gemengde groep van dansers en acteurs tot knappe theatervoorstellingen te kunnen komen, zoals recentelijk Morning song en Needcompany’s King Lear.

Oorspronkelijk wou Lauwers een voorstelling maken gebaseerd op leven en werk van James Joyce (1882-1941). Stephen James Joyce, de kleinzoon en de enige erfgenaam van de grote Ierse schrijver, weigerde echter de rechten op het werk van zijn grootvader vrij te geven. Lauwers bleef, hoewel misnoegd, niet bij de pakken zitten, en toog, samen met steractrice Viviane De Muynck, zelf aan het schrijven. De productie begint met the, het slotwoord uit Finnegan’s Wake, maar voorts is elk Joyce-citaat vermeden. Toch waart de geest van de auteur doorheen de voorstelling. Zo refereren de dialogen tussen JJ ( Carlotta Sagna) en Penelope ( Viviane De Muynck) aan de relatie tussen Joyce en zijn echtgenote Nora Barnacle: de artiest die haast obsessioneel met zijn kunstenaarschap bezig is, en de nuchtere vrouw die hem erop wijst dat er nog andere dingen in het leven zijn dan kunst. Seks en humor bijvoorbeeld. Zoals vaker bij Lauwers, is er van een verhaallijn geen sprake, wel van thema’s en motieven die met elkaar in dialoog treden.

De aardse Penelope vindt bondgenoten in de elf dansers van het Ballett Frankfurt, die, hoewel ze amper dansen, een enorme energiestoot geven. Zij staan met een opvallend open blik op het toneel. De jam session-achtige interactie en de opeenvolgende solomomenten maken duidelijk dat er veel vanuit improvisaties is gewerkt. Vier acteurs-dansers krijgen van Lauwers de ruimte om hun veelzijdige talent te tonen. De sterkste scène komt op naam van Allison Brown, die sensueel en onverstoorbaar klankreeksen debiteert, terwijl achter haar het hele toneel tot leven komt. Een welomschreven functie hebben de dansers van het Ballett in deze productie niet. Lauwers is in hun podiumpersoonlijkheid geïnteresseerd, en die laat hij op een schitterende manier tot haar recht komen.

Jan Lauwers & Needcompany/Ballett Frankfurt met ‘DeaDDogsDon’tDance’: 22 en 23 september om 20.30 uur in Kaaitheater-Luna, Brussel ( Tel. 02-201 59 59), en 27 tot 29 september om 20.00 uur in de Vlaamse Opera, Gent ( Tel. 09-267 28 28).

P. Anthonissen