DE WEDDE

Een vijfde van hoger kaderlid.

De weddes van de Vlaamse hoogleraren zweven rond die van hoger leidinggevend personeel. In Groot-Brittannië verdienen profs minder, in Nederland 20% tot 30% meer. Patrick De Pelsmacker lacht: “Wij zijn veredelde armoezaaiers zonder syndicale slagkracht. Zet de top-50 van de KBC-kaderleden op 100, dan verdien ik 20. Dus een vijfde, zonder een auto van de zaak, zonder vakantiegeld en zonder stock options. Ik klaag niet. Je leeft tussen slimme, boeiende mensen en dat is een voorrecht. Een professor heeft een grote autonomie, kan zijn idealen botvieren, heeft een hoge levensverwachting en een grote jobtevredenheid.”

André Van Poeck: “Er zijn onverminderd veel kandidaten voor een aantal uren doceren. De prof staat weliswaar minder op een voetstuk en verliest aan gezag.” De Pelsmacker: “Voor de heel goede studenten wordt het moeilijker om te kiezen tussen het bedrijfsleven en de universiteit. Ik sprong een gat in de lucht toen ik assistent kon worden en nam het op tegen vijftien prima studenten die ook solliciteerden. Ik verlies nu een assistent aan de job van junior product manager wegens de wedde.”

Een Amerikaanse gastprof in Vlaanderen commentarieert: “Mijn Vlaamse collega’s verdienen inderdaad te weinig, maar hou toch rekening met het feit dat universitaire weddes in de VS ook niet overal op het peil zitten van Stanford, Yale en Columbia.”

“Academici worden in Vlaanderen niet gedifferentieerd betaald, sommige hoogleraren zouden het dubbele moeten ontvangen. Die discussie wordt niet openlijk aangesneden,” betoogt De Pelsmacker. Dat gebrek aan differentiatie leidt, zeggen kenners, onder meer tot een dubbel verschijnsel: een vervrouwelijking van het academisch personeel (een boeiende job met prestige, zei het minder betaald, kan gecombineerd worden met de opvoedingstaak) en een gemiddeld dalende kwaliteit van de mannen. De VLIR (de Vlaamse Interuniversitaire Raad) is niet happig om de kwestie toe te lichten, blijkt na een vraag van Trends (“Het is té druk nu, bel over veertien dagen eens terug, dat moet met de voorzitter worden doorgenomen”).

Compenseren de hoogleraren de betrekkelijk lage honorering door fikse sommen op te strijken voor consultancy? Een prof die anderhalve dag, het maximum, bijklust met raadgevend werk, biecht op: “Mijn tarieven zijn redelijk. Op die dagen verdien ik een som gelijk aan mijn maandwedde van hoogleraar.”

Frans Crols