De waarheid in de wijn

Eigenzinnig, no-nonsense, soms wat arrogant en dikwijls storend voor de zogenaamde gevestigde waarden in de wijnwereld, zowel de gespecialiseerde pers als de wijnmakers en -handelaars. Zo zou je het enfant terrible van de Belgische wijnwereld kunnen typeren.

Brusselaar in hart en nieren, Philippe Stuyck, is sedert vijf jaar de fiere uitgever van het maandblad In Vino Veritas. Een voor de hand liggende naam, maar met een diepere betekenis. Met deze titel wil Stuyck ook aanduiden dat het de wijn zelf is die zijn ware inhoud moet tonen… en al wat er rond hangt, slechts oogverblinding en marketing is. Merkwaardig standpunt toch voor iemand wiens hoofdbezigheid het maken van publiciteit is. Wijn moet voor hem in de eerste plaats een hartelijke sfeer brengen en dat kan alleen met goede wijn. Met zijn blad wil hij een ander en misschien wel juister beeld ophangen van de wijnen die aan de Belgische consument (zijn blad verschijnt in de twee landstalen) aangeboden worden.

Zoals velen

kwam hij via de wijnkelder van zijn vader in contact met het edele vocht. Vader Stuyck bracht ieder jaar zijn vakantie door in de omgeving van Tours en keerde telkens met een volle koffer cubitainers rode Loire-wijn terug. Die wijn werd in ons land gebotteld. De eerste norm die bij de keuze van de wijn gehanteerd werd, was eerder primitief. Na een liter van de wijn te hebben gedronken, mocht men ‘s anderendaags geen hoofdpijn hebben. En de proef werd op de som genomen. Vandaag zijn de proefnormen enigszins anders, maar het zoeken naar kwaliteit leefde reeds erg vroeg bij de jonge Stuyck.

Zijn nieuwsgierigheid naar de echte ‘waarheid in de wijn’ groeit. Door een reeks toevallige ontmoetingen met personen die dezelfde ingesteldheid hebben, zoals Eric Boschman: een ander enfant terrible, krijgt de idee gestalte om een eigen blad uit te geven. Een magazine voor de échte wijnliefhebber, met de juiste informatie over de wijn. Dat het mogelijk is om kritisch en onbevangen over wijn te schrijven, bewijst hij nog elke maand.

Een ander angeltje is de gebrekkige wijnkennis van de doorsnee restauranthouder: “Ook voor hen wil ik bruikbare en juiste informatie brengen. Want het is toch erg te moeten vaststellen dat het product waarmee ze het meeste geld kunnen verdienen, zo slecht door de restaurateurs en hun personeel gekend is. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Die lezen allicht In Vino Veritas.”

Stuyck wil zijn blad ook niet gratis rondstrooien. Iedereen betaalt zijn abonnement, zodat hij niet te sterk afhankelijk is van de publicitaire inbreng. Het doel is de wijnliefhebber informatie te verstrekken over de wijnen die hij aankoopt en eventueel in zijn kelder heeft liggen. Ook dossiers over gekende of minder gekende herkomstbenamingen, behoren tot de vaste rubrieken. In zo’n dossier krijgt de lezer niet alleen algemene informatie, maar telkens wordt dit ondersteund door een zeer kritische beoordeling van een reeks wijnen uit die bepaalde appellation.

Zijn medewerkers

zijn stuk voor stuk al even gebeten als hijzelf. Alle proeverijen verlopen blind en het is de bedoeling telkens de beste en meest typerende wijn tevoorschijn te halen. Het proeverscomité beoordeelt, maar wordt zelf ook op zijn waarde getest door aan elke reeks wijnen enkele ‘dubbelgangers’ toe te voegen. Philippe Stuyck proeft wel, maar beoordeelt niet omdat hij precies weet wat er onder het omhulsel zit. “Niemand is vrij van enige subjectiviteit en die moet ik bij mijn proevers tot een minimum herleiden. Dat is niet zo eenvoudig bij een proeverij. Alleen door de keuze van opeenvolging van de wijnen zou ik de beoordeling al sterk kunnen beïnvloeden. Dat is juist wat ik wil vermijden. In een reeks rode wijnen met een sterke houtsmaak, zal bijvoorbeeld een wijn met meer terroir-typering en minder hout nooit goed uitkomen. Een proeverij moet verstandig opgebouwd worden, zodat elke wijn evenwaardig tot zijn recht kan komen.”

Bij de proefresultaten wordt de gemiddelde score vermeldt die de proevers aan de wijnen toekennen. Door deze werkwijze heeft Philippe Stuyck zichzelf en zijn blad een te duchten reputatie bezorgt. Maar in de wijngaarden ziet hij geen vijanden. Integendeel, bij de vijfde verjaardag van In Vino Veritas kreeg hij vele aanmoedigingen van wijnbouwers om op de ingeslagen weg door te gaan. “Het kan” zegt hij, “omdat ik er eigenlijk niet van moet leven”.

TEKST: HARRY DE SCHEPPER / FOTO: MARNIX VAN ESBROECK