DE VORST EN DE ANTIPOLITIEK

Ogenschijnlijk onbekommerd speecht Louis Tobback. Zonder deemoed. Tot verbazing van iedereen die niet blind, doof en zonder angstvalligheid van geweten is, laat hij mee de toespeling wortel vatten dat de heisa om Agusta een coup is van alle niet-linksen om de goedige socialistische partij te vernietigen. De aanwezigen in de 1 mei-zalen rijzen stram op. Zij applaudisseren want willen niks liever geloven.

De SP is het meest verkalkte segment van de nationale politiek. Haar gedrag van de jongste weken zaait de antipolitiek breder uit. Naar meer geledingen en meer leeftijdsgroepen van de samenleving. De slachtofferrol die de SP meent te mogen spelen en de stilzwijgendheid van alle traditionele partijen over de smeergeldaffaire, schept een politieke konfiguratie waarbinnen de beroepspolitici allemaal besmet geraken.

Twee krachten konfronteren mekaar op 21 mei : de politiek en de antipolitiek. Dit is dramatisch. De hoofdschuldigen van de polarizering tussen hen en wij zijn politici die weigeren om de verantwoordelijkheid te dragen voor hun draaierijen. Zij verhevigen de ruk naar de onbestuurbaarheid van België. Koning Albert II wierp zijn vorstelijke gezag in de balans om het gewicht van de antipolitiek lichter te maken. Hij waarschuwde de burgers om zich niet tot de antipolitiek te laten verleiden. Een waarschuwing aan de kaste van de Wetstraat ontbrak.

Dit is geen kip of ei-diskussie. Als de antipolitiek in België sterker wordt, is er één oorzaak en één gevolg. Na de schok van november ’91 en het toenmalige gejeremieer, heeft het elektoraat weinig aanleiding om tevreden gade te slaan wat sindsdien door de politici verwezenlijkt is. De Belgische schuld blijft torenhoog, de werkloosheid zit gebetonneerd, het sociale stelsel is bankroet, de fiskaliteit wordt steeds grijperiger, het internationale imago verzwakt, het gemeenschappelijke verhaal van België ontaardt tot een nachtmerrie.

Waarom is de afkeer om frauderende politici en hun helpers hier sterk ? Rommelende staatslieden in Mexico, Colombia, Zuid-Korea, Argentinië, Brazilië wekken eerder medelijden op dan onthutsing. Er zijn voor hen, buiten smeergeld, geen afspraken en voorzieningen, zoals in onze landen, om hun leven en de partijkas fatsoenlijk te financieren. Die onzekerheden die het gerommel verklaren, uiteraard niet vergoelijken, doen zich in ons land niet voor. Vooral dus als politici en apparatsjiks van een partij die zich aandient als wereldverbeteraar en advokaat van de underdog slinks geld versassen (en verbranden) groeit de antipolitiek. Deze 1 mei bracht geen kuur.

F. Cr.