De vloek van Verhoeven

Stellen dat Agfa-Gevaert zit in de hoek waar de klappen vallen, is een eufemisme voor de nachtmerrie waarin het Mortselse beeldvormingsbedrijf de voorbije maanden verzeild is geraakt. Daarbij is de indruk ontstaan dat Agfa regelrecht op de afgrond afstevent. Nochtans hebben we het hier wel over een miljardenbedrijf dat nog altijd winst boekt.

Wat wel klopt, is dat Agfa vleugellam wordt gemaakt door loodzware pensioenverplichtingen in Duitsland. Op zich zijn die niet onoverkomelijk, maar wél als het bedrijf intussen ook wordt gekweld door opzwellende grondstofprijzen, een gehavende dollar, verschrikkelijk hoge ontwikkelingskosten voor inkjets, een te log personeelsbestand én een gekrenkt imago bij beleggers en analisten.

Bij de vraag wie verantwoordelijk is voor die malaise, mag zeker worden verwezen naar de CEO van de vroege jaren 2000, Ludo Verhoeven. Benieuwd wat hij nú vindt van de toch wel erg lakse grondstoffenindekkingspolitiek, de dramatische verkoop van de vroegere filmrolletjesdivisie of de ontzettend hoge opstartkosten van de inkjetafdeling.

De dramatische koersval heeft het scenario van een kapitaalverhoging voor de groep in de prullenmand doen belanden. Daarom over naar plan B, waarbij Agfa de zakenbank Lazard heeft ingeschakeld om een geschikte partner te vinden voor een van de afdelingen. CEO Jo Cornu gaf op de algemene vergadering vorige week duidelijk zijn voorkeur aan voor een partner voor de afdeling Healthcare die later ook een beursgang van de divisie kan orkestreren.

Trends heeft voor Cornu alvast één valabele kandidaat opgesnord. Het Amerikaanse private-equitybedrijf Gores popelt om met hem aan tafel te zitten. Met een half miljard euro van zo’n investeerder kan Agfa de pensioenlasten in Duitsland definitief van zich afschudden, en zoals Cornu het zelf zegt “de strategische flexibiliteit doen toenemen”.

Dat Agfa-Gevaert in de huidige omstandigheden geen topprijs zal krijgen voor Healthcare, ligt voor de hand, maar dat heeft het bedrijf aan zichzelf te danken. De gouden markttijden zijn tot nader order voorbij. Het is des te meer jammer dat Agfa eerder de kans heeft laten liggen om zo’n divisie voor veel meer geld van de hand te doen.

Intussen hangen de Duitse pensioenlasten als een molensteen rond de hals van Agfa. Die cashbetalingen hebben mee de oorlogskas leeggezogen, zodat nauwelijks werk kan worden gemaakt van nieuwe overnames en ontwikkelingen. Die zijn nochtans levensnoodzakelijk voor een bedrijf als Agfa, dat zich vooral beweegt in snel evoluerend hightechgebied met meedogenloze concurrentie van wereldspelers.

Agfa moet dus spoed zetten achter de zoektocht naar een partner voor een van zijn divisies. De boodschap dat die rondvraag van Lazard maanden mag en kan duren, geeft dan ook het verkeerde signaal aan de markten die terecht vinden dat het gerommel in Mortsel al meer dan lang genoeg heeft geduurd. (T)

Do-it

RealDolmeneigenaar Gores zet zijn zinnen op Agfa-Gevaert, blz. 72

Door Bert Lauwers