De verrijzenis van Monty

Colin Montgomerie (42) staat na winst in het Dunhill Links Championship opnieuw in de top-20 van de wereld.

Waar kan een Schot nog van dromen als hij een toptoernooi heeft gewonnen op St.-Andrews, de legendarische Old Course? Inderdaad: niets. Dat gevoel kreeg Colin Montgomerie toen hij op 29 september 2005 het Dunhill Links Champion-ship (gespeeld op vier parcours) won met negen slagen onder de par, een slag beter dan de Engelsman Kenneth Ferrie. Het was koud en er zat een strakke wind, en wellicht was dat fataal voor Ferrie, die het toernooi afrondde met een 77, zes slagen meer dan zijn tegenstanders in de finale.

Monty stond zondagochtend vijf slagen achter op Ferrie, na scores van 70 op Carnoustie, 65 op St.-Andrews en 73 op Kingsbarns. Op de tweede hole sloeg hij een birdie, maar daarna zouden de spelers geplaagd worden door hevige wind en misten ze veel slagen. Ferrie maakte uiteindelijk meer fatale fouten. Drie holes voor het einde stonden ze gelijk. Na twee pars voor beide spelers sloeg Monty een schitterende birdie op de 18: “Ik had voorspeld dat mijn volgende overwinning de belangrijkste van mijn carrière zou zijn, en dat is nu inderdaad zo. Toen ik zeven jaar lang eerste was in de Orde van Verdienste, vond iedereen het normaal dat ik won. En daarna begon ik vooral te verliezen. Het is voor mij dan ook heel speciaal om hier op St.-Andrews opnieuw mijn beste niveau te halen.”

Monty is nu tweede in de Europese Orde van Verdienste, achter Michael Campbell, en zestiende in het internationale klassement. “Ik wilde in geen geval lager vallen dan de 83ste plaats in de wereld,” zei hij in de moeilijke maanden. Montgomerie won negentien maanden lang inderdaad geen enkel toernooi, en raakte ook nog eens verwikkeld in een pijnlijke echtscheiding, die breed uitgesmeerd werd in de Britse media.

“In twee jaar tijd veranderde mijn leven ingrijpend, en ik kon twee dingen doen: de moed laten zakken of me hervatten,” vertelt Monty. “Makkelijk was het niet, want de concurrentie wordt met de dag groter. Het prijzengeld is aantrekkelijk en de spelers trainen harder. Ze hebben een coach voor de techniek, een andere voor de fysieke conditie en een derde voor het mentale aspect. En dat merk je snel. Ook daarom is het zo fantastisch dat ik op mijn 42ste nog zo’n toernooi kan winnen.”

John Baete