De tijd is op voor Irak

De Amerikaanse president George Bush gaf de Irakese president Saddam Hoessein op dinsdag 18 maart nog 48 uren om Irak te verlaten. Als Hoessein daar niet op ingaat, zullen de Verenigde Staten aanvallen. De Irakese leider liet nog voor de toespraak van Bush verstaan niet in ballingschap te zullen gaan.

Het ultimatum kwam er een dag nadat de VS, Groot-Brittannië en Spanje de hoop op een nieuwe VN-resolutie definitief hadden opgegeven. Op zondag 16 maart hadden George Bush, Tony Blair en José Maria Aznar tijdens een topontmoeting op de Azoren zowel de Verenigde Naties ( VN) als Saddam Hoessein een ultimatum gesteld: maandag 17 maart was de laatste dag van de diplomatie. Als Hoessein tegen dan niet had ingebonden, lieten de drie leiders er geen twijfel over bestaan dat een gewapend conflict voor hen de enige uitweg was.

Een indiening van een tweede resolutie tegen Bagdad kon op geen consensus rekenen. Frankrijk en Rusland dreigden ermee hun veto te gebruiken, en daarmee bereikte de patstelling van de voorbije maanden in de VN-Veiligheidsraad een nieuw hoogtepunt. De VS liet het niet tot een stemming komen en trok de resolutie opnieuw in. De Britse premier Blair komt hierdoor in een bijna onmogelijke positie te zitten, nu hij zonder VN-steun mee stapt in een oorlog tegen Irak. De VN riep dinsdag al zijn personeel en de wapeninspecteurs terug uit Irak.

In het Europees Parlement werd op woensdag 12 maart tijdens een debat over Irak duidelijk gesteld dat een VN-mandaat voor een oorlog nodig is. “Anders,” zo waarschuwde EU-commissaris voor Buitenlandse Zaken Chris Patten, “komt er geen Europees geld voor de heropbouw van Irak.”

In eigen land zorgt de Irak-crisis eveneens voor zenuwachtigheid. Er dreigt onenigheid in de regering omtrent het Amerikaanse en Britse militair transport door België. Premier Guy Verhofstadt ( VLD) zei dat dit gewoon kon doorgaan; minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel ( MR) dacht daar anders over. (

Anders dan de Antwerpse schepenen kent Bekaert-voorzitter Paul Buysse wel de grenzen van het welvoeglijk gebruik van een Visa-kaart, in De Financieel-Economische Tijd)

Er is niets fout met zo’n kaart, wel met het niet-correcte gebruik ervan. En natuurlijk heb ik een Bekaert-kaart. Kijkt u maar in mijn portefeuille: dit is mijn privé-kaart, dat is de Bekaert-kaart. Ik weet waarvoor ik ze kan gebruiken en waarvoor niet. En er staat een grote Bekaert-stempel op. Ik kan en ik mag me niet vergissen.