DE TERREUR VAN OFFICIEEL BELGIE

In zijn boek The Communist Party of the Soviet Union (1970) merkte de Amerikaanse politicoloog Leonard Shapiro op dat tijdens het Stalin-tijdperk “de ware doelstelling van propaganda er niet in bestond om mensen te overtuigen of te overreden, maar om een zodanig uniform patroon van publieke uitspraken voort te brengen dat het minste spoor van onortodox denken onmiddellijk overkomt als een schrille wanklank”. Deze zin slaat op Europa en België.

Met de verwijzing naar Leonard Shapiro vat Bernard Connolly in zijn ophefmakend boek The Rotten Heart of Europe : The Dirty War for Europe’s Money (zie ook blz. 52) de tijdsgeest rond het proces van de Europese monetaire integratie goed samen : wie het niet eens is met de stellingen van de eurofanaten (Mitterrand, Kohl, Delors of voor België Dehaene en Verplaetse, om er slechts enkele te noemen), wordt aan de schandpaal genageld. Connolly zet zijn verhaal dik in de verf, maar zelfs als men er de scherpe kanten afvijlt, blijft er een analyse over om méér dan lichtjes van te huiveren. In feite mag zijn konklusie niemand verbazen nadat vorig jaar Delors : Inside the House that Jacques Built van Charles Grant verscheen. Alhoewel qua toon veel braver dan Connolly’s boek komt bij Grant het intellektuele terrorisme van de eurofanaten ook reeds uitgebreid aan de orde.

Waar het ten gronde om gaat, is dat in de loop der jaren rond het Europees Muntsysteem (EMS) en de Europese Muntunie (EMU) een myte geweven is inzake hun monetaire, ekonomische en zelfs sociale voordelen. Academici als Patrick Minford van Liverpool en Paul De Grauwe van Leuven hebben reeds diverse van die zgn. onweerlegbare waarheden op losse schroeven gezet. Bernard Connolly, schrijvend vanuit het hol van de leeuw zelf (de Europese Kommissie), geeft EMS en EMU de finale doodsteek : EMS en EMU gaan over politieke machtsstrijd, persoonlijke vetes en strikt nationaal belang. Al de rest is propaganda.

Tegen de achtergrond van het bovengaande is het dan ook volkomen logisch dat Bernard Connolly in de pers kwasi unaniem verblind pro-Europees emmers vuiligheid over zich uitgestort krijgt. Het is immers veel eenvoudiger hem af te schilderen als een halve gek, een Britse supernationalist of een vanuit welbepaalde politieke hoek afgestelde tijdbom dan in te pikken op Connolly’s argumentatie en te trachten die inhoudelijk te weerleggen.

Een situatie volkomen vergelijkbaar met die op Europees vlak doet zich in België voor. Wie de regering-Dehaene inhoudelijk aanpakt en de grove tekortkomingen van het gevoerde beleid aan de kaak stelt, krijgt nooit een antwoord op zijn argumentatie, maar wordt onmiddellijk afgeschoten als zijnde de spreekbuis van de politieke oppositie. Naar Trends toe tracht vooral minister van Begroting Herman Van Rompuy op die wijze zijn eigen frustraties te ventileren. SP-voorzitter Louis Tobback is een wandelende parodie van zichzelf geworden door zijn hoogmoedig onder de mat vegen van alle kritiek.

Door alles onmiddellijk in termen van politieke mede- dan wel tegenstanders te stellen, blijven ook omtrent de Belgische ekonomische toestanden te veel waarheden toegedekt. Zo is er de waarheid van de werkloosheid : ruim één op vier werkbekwame Belgen heeft geen job, wat maakt dat de huidige toestand te vergelijken is met de depressie van de jaren dertig. Of die van onze schuldenberg : men kan nog slechts een schijn van beheersbaarheid wekken door zich als de willoze vazal van grote broer Duitsland te gedragen. Of die van de alles ruïnerende belastingverhogingen, van de zinloze muntfobie, enzovoort. Dank u heren, de rekening zal volgen.

JVO