De technocraat van dienst

Als CEO van Degroof Petercam staat Bruno Colmant voor een grote uitdaging. Nochtans geniet de 58-jarige econoom meer erkenning voor zijn werk als academicus dan voor zijn operationele managementkwaliteiten. Maar iemand moet het vuile werk opknappen.

Werken is nuttig zijn”, zei Bruno Colmant in 2006 in een interview, toen hij overstapte van ING naar het kabinet van toenmalig minister van Financiën Didier Reynders (MR). Velen verbaasden zich erover dat hij de overstap maakte van een goedbetaalde baan in de privésector naar een onzekere functie in de wispelturige politieke wereld. Colmant zag enkel de voordelen: “De politiek is heel anders dan het bedrijfsleven. Ik leer in korte tijd heel veel bij.”

Het meest gedenkwaardige moment deed zich halverwege dat interview voor. Een medewerkster van Reynders kwam het kantoor van Colmant binnen en stopte hem een briefje in de hand. Colmant las wat erop stond en vroeg verbaasd ‘ C’est une blague?‘ Nee, het was geen grap. Een delegatie werknemers van Volkswagen Vorst stond op de stoep van het kabinet en de minister verzocht zijn kersverse kabinetschef zich met de zaak bezig te houden. Een realitycheck die kon tellen.

Zeventig boeken

Colmant staat bekend als een briljant academicus die nooit stopte met studeren en lesgeven. Hij stapelde de diploma’s op: hij is handelsingenieur en doctor in de toegepaste economie aan de ULB, haalde een MBA aan de Purdue University in de Verenigde Staten, en is master in de fiscale wetenschappen aan ICHEC. Hij doceert aan de universiteiten van Louvain-la-neuve en Brussel (Facultés Saint-Louis), de Vlerick Management School, de handelshogeschool Solvay en de fiscale hogeschool ICHEC. Hij schreef 70 boeken over financiën, boekhouding en fiscaliteit.

Lang is ‘de professor’ niet in de politiek gebleven, zoals hij daarvoor ook nergens lang was gebleven. Voor zijn passage in de politiek werkte hij voor de auditor Arthur Andersen, de holding Sofina, de vermogensbank Dewaay en de grootbank ING. In 2007 werd hij hoofd van de beurs van Brussel, tussen 2009 en 2011 was hij deputy CEO bij Fortis Holding (het latere Ageas), met de specifieke opdracht de Fortis-rommel op te kuisen. Daarna ging hij van 2011 tot 2015 aan de slag als consultant bij Roland Berger.

Slechtste resultaten

Sinds de herfst van 2015 was Colmant in dienst bij Degroof Petercam, de grootste vermogensbank van het land, die dat jaar ontstond uit de fusie van Bank Degroof en Petercam. De twee instellingen hadden toen al problemen en zagen de oplossing in een schaalvergroting.

Maar de fusie leverde niet de gewenste synergie op. Vier jaar na datum telt de groep nog altijd 1400 medewerkers en het beheerde vermogen voor particuliere klanten in private banking bleef ter plaatse trappelen op 34 miljard euro. Bovendien zette de bank in de eerste helft van 2019 de slechtste resultaten sinds de fusie neer. De winst zakte van 86 naar 57 miljoen euro, en de inkomsten daalden met 3 procent tot 455 miljoen euro.

De fusie mag gerust een mislukking worden genoemd. De verwachte besparingen zijn niet gehaald, de integratie van de IT-systemen van de twee instellingen is mislukt (waardoor de bank met zware IT-investeringen geconfronteerd wordt), en de cultuurverschillen tussen de twee huizen zijn gebleven. Bank Degroof Petercam mist een duidelijke identiteit. De aandacht wordt verdeeld over activiteiten die gaan van private banking en fondsenbeheer, over zakenbankieren tot kredietverstrekking.

Toch werd CEO Philippe Masset niet om die reden de laan uitgestuurd. Aan de basis van het ontslag zou een audit van de Nationale Bank liggen, die in april uitwees dat de antiwitwasprocedures bij Degroof Petercam ernstige tekortkomingen vertonen. De instelling haalde de slechtst mogelijke score op de naleving van de antiwitwasregels. Er was te weinig controle op de klanten en de herkomst van hun kapitaal. Ook waren te weinig mensen bezig met dat soort controles. De Nationale Bank kan daarvoor boetes tot 10 procent van de inkomsten opleggen.

Ideale overgangsfiguur

De benoeming van Bruno Colmant tot CEO kan verbazen, omdat zijn reputatie als econoom groter is dan die als operationeel topmanager. Colmant was de voorbije jaren hoofd macro-research en lid van het directiecomité van Degroof Petercam. Hij zit ook in de raad van bestuur. Maar insiders zeggen dat hij een man is die het vuile werk niet schuwt: “Als je op hem een beroep doet, zal hij zijn verantwoordelijkheid nemen.”

Meer dan een tussenpaus lijkt Colmant niet. Het aandeelhouderschap van Bank Degroof Petercam is versnipperd over een aantal families (zoals Peterbroeck, Van Campenhout, Philippson, Haegelsteen, Schockert, Siaens, Cigrang en de Spoelberch) en een hoop kleine aandeelhouders (vaak ex-vennoten en hun afstammelingen). Sinds 2016 kunnen zij hun aandelen niet meer intragroep verhandelen, en dat veroorzaakt wrevel.

Er gingen dan ook eerder al geruchten dat Bank Degroof Petercam te koop staat. Bruno Colmant kan in dat proces een ideale overgangsfiguur zijn. Net zoals in Italië technocraten tijdelijk worden aangesteld om het vertrouwen van de internationale investeerders te herstellen, bezit de nieuwe CEO het profiel om het vertrouwen van de toezichthouders te herwinnen. Om het met de woorden van Colmant zelf te zeggen: hij kan nuttig zijn.