De struisvogelpolitiek van Bush

Dat bleek afgelopen week nog. Een ziekenhuis uit Düsseldorf meldde dat een 46ûjarige patiënt na een hartinfarct werd behandeld met stamcellen uit zijn eigen beenmerg. Dankzij de behandeling zou het afgestorven weefsel van de hartspier regenereren.Stamcellen zijn ‘maagdelijke’ cellen die hun functie nog moeten ontwikkelen _ bijvoorbeeld tot levercellen of hartspiercellen. Als men nu dergelijke stamcellen kan vertellen wat ze moeten doen, ligt het therapeutische walhalla in het verschiet. De blinde zal zien, de lamme zal lopen. Maar zoals alle revoluties heeft deze techniek haar voorû en tegenstanders. Het pad vertoont immers ook ethische hindernissen. Er zijn twee scholen in de stamcelbiologie. De ene concentreert zich op onderzoek naar stamcellen uit volwassen organen en de tweede op embryonale stamcellen. Daarbij zouden de volwassen stamcellen minder flexibel zijn en de embryonale alle richtingen uitkunnen. Wetenschappers verschillen _ zeker in de VS _ van mening over de wenselijkheid van onderzoek naar humane embryonale stamcellen. Het wegnemen van stamcellen uit een embryo _ maximaal zestig cellen _ betekent immers ook het einde van dat embryo. Weinig verwonderlijk dat voor de levendige antiûabortusbeweging in de VS deze optie niet kan. Tot op heden gebeurde daarom elke vorm van onderzoek met embryo’s van koppels die een kind hadden gekregen na een fertiliteitsbehandeling en de overgebleven embryo’s afstonden voor wetenschappelijk onderzoek.Half augustus besliste de Amerikaanse president George W. Bush dat die praktijken moeten stoppen. In de VS mag alleen nog gesubsidieerd onderzoek gebeuren met de zestig al bestaande stamcellijnen. U leest het goed: gesubsidieerd onderzoek. Daarmee doet Bush aan struisvogelpolitiek. Hij probeert enerzijds zijn hyperconservatieve achterban tevreden te stemmen en anderzijds ruimte te laten voor dit belangwekkende onderzoek. Ook al is het niet zeker dat deze zestig cellijnen voldoende flexibel zijn. Door dit compromis levert Bush bovendien de wetenschap volkomen uit aan financiering door het bedrijfsleven. En of dat verstandig is met een ethisch zo gevoelig thema, is maar de vraag.

Dat bleek afgelopen week nog. Een ziekenhuis uit Düsseldorf meldde dat een 46-jarige patiënt na een hartinfarct werd behandeld met stamcellen uit zijn eigen beenmerg. Dankzij de behandeling zou het afgestorven weefsel van de hartspier regenereren.

Stamcellen zijn ‘maagdelijke’ cellen die hun functie nog moeten ontwikkelen _ bijvoorbeeld tot levercellen of hartspiercellen. Als men nu dergelijke stamcellen kan vertellen wat ze moeten doen, ligt het therapeutische walhalla in het verschiet. De blinde zal zien, de lamme zal lopen.

Maar zoals alle revoluties heeft deze techniek haar voor- en tegenstanders. Het pad vertoont immers ook ethische hindernissen. Er zijn twee scholen in de stamcelbiologie. De ene concentreert zich op onderzoek naar stamcellen uit volwassen organen en de tweede op embryonale stamcellen. Daarbij zouden de volwassen stamcellen minder flexibel zijn en de embryonale alle richtingen uitkunnen. Wetenschappers verschillen _ zeker in de VS _ van mening over de wenselijkheid van onderzoek naar humane embryonale stamcellen. Het wegnemen van stamcellen uit een embryo _ maximaal zestig cellen _ betekent immers ook het einde van dat embryo. Weinig verwonderlijk dat voor de levendige anti-abortusbeweging in de VS deze optie niet kan. Tot op heden gebeurde daarom elke vorm van onderzoek met embryo’s van koppels die een kind hadden gekregen na een fertiliteitsbehandeling en de overgebleven embryo’s afstonden voor wetenschappelijk onderzoek.

Half augustus besliste de Amerikaanse president George W. Bush dat die praktijken moeten stoppen. In de VS mag alleen nog gesubsidieerd onderzoek gebeuren met de zestig al bestaande stamcellijnen. U leest het goed: gesubsidieerd onderzoek. Daarmee doet Bush aan struisvogelpolitiek. Hij probeert enerzijds zijn hyperconservatieve achterban tevreden te stemmen en anderzijds ruimte te laten voor dit belangwekkende onderzoek. Ook al is het niet zeker dat deze zestig cellijnen voldoende flexibel zijn. Door dit compromis levert Bush bovendien de wetenschap volkomen uit aan financiering door het bedrijfsleven. En of dat verstandig is met een ethisch zo gevoelig thema, is maar de vraag.

Roeland Byl