De punch van een straatvechter

Guido Dumarey en zijn Punch International zitten in de hoek waar de klappen vallen. Net goed, vinden zijn vijanden van het eerste uur. Onverdiend, zegt wie respect heeft voor zijn verwezenlijkingen. Portret van een ondernemer you love to hate.

Een ADHD’er, de verpersoonlijking van het wilde kapitalisme, een lijkenpikker, een agressieve pitbull. En dat zijn nog niet eens de meest negatieve bewoordingen waarmee Guido Dumarey de voorbije maanden bejegend werd. Het hoogtepunt kwam er toen Dumarey in het voorjaar een handgemeen had met een vakbondsman. Niet enkel voor de buitenwacht was dat een trieste apotheose, ook voor Dumarey zelf, klinkt het in zijn naaste omgeving. “De maandenlang opgebouwde stress dreef hem tot die daad. Stress door de crisis, die wild om zich heen sloeg in het imperium waaraan hij zijn leven had gewijd.”

Sindsdien heeft Dumarey de perceptie tegen, en dat sijpelt door naar het bedrijf. Punch International, dat een kapitaalverhoging wil doorvoeren, zag diverse partijen afhaken. “Hij heeft niet in de gaten dat hij een deel van het probleem is geworden”, zegt een investeerder. Ook (ex-)werknemers bekijken met stijgende verbazing het schouwspel. “Hij heeft het vooral aan zichzelf te danken”, zegt een voormalige manager uit de groep. “Guido is nochtans geen boosaardige mens, zelfs integendeel.” De bikkelharde saneerder kan ook zeer emotioneel reageren. Een receptioniste die in een moeilijke echtscheiding zat, kreeg van Dumarey een huisje en wat geld. Zodat zij en haar kinderen toch goed zaten. Privégeld welteverstaan. Dat is Guido Dumarey ten voeten uit. Enerzijds bikkelhard, anderzijds emotioneel.

Pedalen even kwijt

Hoe is het eigenlijk allemaal zover kunnen komen? Punch International is het geesteskind van Guido Dumarey, die vanuit het niets in ruim twintig jaar een imperium op- bouwde. Dat gebeurde vaak vrij impulsief (zie kader: Een huis met vele kamers).

“Punch is pure chaos”, zegt een voormalige medewerker. “Hij ziet een opportuniteit en aan het einde van de rit heeft hij een amalgaam van bedrijven.” Dat wordt beaamd door een businessunitmanager die enkele jaren geleden met slaande deuren vertrok, en zegt dat hij een haat-liefdeverhouding heeft met Dumarey. “Al heb ik vóór dit gesprek lang nagedacht over mijn relatie met Guido, en ik denk dat liefde toch de bovenhand haalt op haat.” De man meent dat de manier van werken van Dumarey – slechte bedrijven opkopen en een turnaround doen – bijna accidenteel gebeurt. “Heel eerlijk, volgens mij is Punch een private-equitymaatschappij. Guido zal dat nooit toegeven, maar toch is het zo. Hij koopt iets en bouwt daar een strategie rond. Mijn mond viel open als ik zag wat analisten weer hadden geschreven over Punch. Menslief, er is en er was geen strategie. Maar Guido kan het heel goed uitleggen natuurlijk.”

Toch merken diverse gesprekspartners op dat Dumarey er toch maar in geslaagd is diverse slecht gerunde bedrijven weer een toekomst te geven. “Xeikon was een slecht gemanagede keet met 1200 werknemers, en vandaag maakt dat bedrijf met 400 mensen winst. Daarvoor was een brute sanering nodig. Dat is hard, ja. Maar hij heeft wel dat bedrijf gered.” Een operationeel manager van een Vlaams durfkapitaalfonds betuigt zijn respect voor Dumarey. “Ik heb veel respect voor wat hij opgebouwd heeft. Maar typisch is zijn eigenzinnigheid. Door die eigenzinnigheid en zijn impulsief gedrag is hij nu zichzelf tegengekomen.”

En die confrontatie met zichzelf moet bikkelhard zijn, afgaande op de geluiden uit zijn naaste omgeving. Dumarey is de pedalen even kwijt en weet niet goed wat hem overkomt, klinkt het. “Hij heeft zich wat klem gezet met verschillende investeringen, en staat met de rug tegen de muur”, zegt de topman van een investeringsfonds. Ook financieel zou Dumarey zwaar getroffen zijn. Maar vooral, Dumarey staat er vandaag haast alleen voor. Dat is herkenbaar. Zolang alles goed gaat, wentelen veel mensen zich in de schaduw van het succes. Als het even wat minder gaat, wil men het liefst niet al te veel geassocieerd worden met de Icarus van dienst. Talrijke mensen met wie we contact opnamen, wilden liever niet reageren, of minimaliseerden hun band met Dumarey. Anderen wilden dan weer wel, maar alleen off the record. Ook al kregen ze geen onvertogen woord over de lippen over de ondernemer en mens Guido Dumarey.

Eigenzinnigheid en passie

Gevraagd naar de drijfveren van Dumarey komt steeds weer hetzelfde bovendrijven. “Het is pure passie. Guido is een jager. Geld drijft hem niet. Guido is een verzamelaar van bedrijven, Guido zou een machine maken puur om de schoonheid van de machine zelf. Als doel op zich.”

Guido Dumarey is verzot op techniek en alles wat daar rond hangt. Zijn echte helden zijn dan ook de techniekers. Zijn managers, die heeft hij nodig, maar dat is altijd een gedwongen verhouding. “Je zit bij zijn kind dat hij eigenlijk liever zelf zou groot brengen”, zegt dezelfde ex-manager. “En als je in die context ook nog eens ‘neen’ durft te zeggen, dan is het einde helemaal zoek. Een neen is een persoonlijke belediging voor hem. En dat is die basis voor die haat-liefdeverhouding, dat had hij met al zijn beste mensen.” Het verloop op managementniveau is dan ook groot bij Punch. “De klassieke fout is dat ze alles doen wat hij vraagt, iets wat je nooit mag doen”, zegt een ex-manager. De schrik als op hun gsm-scherm het overbekende 500400-nummer verschijnt. “De enkelen die het lang bij hem uithouden, zijn degenen die erin geslaagd om hem buiten te houden.” Managementmeetings zijn chaotisch, met roepen, rechtspringen, een heel schouwspel. De eerste keer schrik je daarvan, na een tijdje ben je dat gewoon, klinkt het.

“Hij is zo eigenzinnig en overtuigd in alles wat hij doet, dat hij blind en doof werd voor andere meningen”, zegt een vertrouwensfiguur. “En daardoor kreeg hij mensen rondom zich die te weinig tegenkanting boden.”

“Mocht Guido zich beter hebben omringd en toegelaten hebben dat andere mensen hem coachen, dan was het allicht niet zover gekomen”, zegt een ex-manager. “Ik geloof dat er in België maar weinig superondernemers als hij rondlopen. Veel van onze grote bedrijven zijn opgebouwd rond figuren die nog niet half zo sterk zijn als Guido, maar die zich wel omringen door andere sterke figuren en die ze ook hun ding laten doen.”

Guido Dumarey is een heel emotioneel iemand, getuigt een voormalige topmanager uit die entourage. “Het overnemen van een bedrijf is een persoonlijke queeste. Ik heb dat van nabij meegemaakt, en ik sta daar nog steeds van te kijken. Die persoonlijke… razernij. Als Guido een bedrijf wíl kopen, dan zál hij dat bedrijf kopen. Alles en iedereen moet dan wijken. Hij overtuigt de eigenaar, de banken, alles en iedereen met een snelheid waarvan je denkt dat men ze nooit zal slikken. Maar hij ventileert dan een dusdanig opgekropte energie dat hij daarin slaagt.” Zegt de topman van een Vlaams investeringsfonds die nog zaken heeft gedaan met Dumarey: “Hij geeft plankgas zonder naar het dashboard te kijken, en als de lichtjes op het dashboard beginnen te flikkeren, kijkt hij er niet naar om. Entrepreneurship is goed, maar je moet wel de omgevingsfactoren in acht houden, en dat doet hij niet. Zowel binnen als buiten Punch verstaan de mensen Guido niet, en hij is de slechtste ambassadeur van Punch.”

De vaderfiguren

Guido Dumarey was drie jaar toen zijn vader overleed ten gevolge van een ongeval. Hij werd aangereden door een dronken bestuurder in een koude decembernacht. De weduwe Dumarey bleef alleen achter met haar twee zoontjes, Walter en Guido. Guido was de jongste van de twee. Ze verkocht de steenbakkerijen die haar echtgenoot samen met zijn broer uitbaatte aan de kust. Dat gaf haar wat financiële slagkracht, zonder dat het gezin echt rijk was. Guido draagt zijn moeder op handen. Ze is naast zijn echtgenote – Brigitte Dumolyn – wellicht de enige vrouw die hem iet of wat aan banden kan leggen. Voor zijn gezin is hij extreem beschermend. Zijn drie kinderen (twee zonen en een dochter) en zijn vrouw zijn voor hem de basis voor alles, al wil hij niet dat zijn kinderen alles in de schoot geworpen krijgen. “Zijn vrouw is een extreem sterke figuur. De kracht van Punch komt voor een groot stuk uit dat koppel. Guido alleen loopt in zijn ongeluk. Hij is zeer brutaal. Zijn vrouw zorgt voor de balans.” Al slaagt ook zij daar niet altijd in.

Toch zijn er nog mensen naar wie Guido Dumarey luistert. Wim Deblauwe, de CEO van Punch International en jarenlang zijn rechterhand, is uit hetzelfde hout gesneden. En hij heeft vat op de veelbesproken zakenman. Hun professionele relatie wordt als stormachtig maar hecht omschreven. “Ik denk dat hij zichzelf continu wil bewijzen”, zegt Chris Dewulf. De voorzitter van Picanol is een andere manager die vat lijkt te hebben op Guido Dumarey. “Het is pure zelfbevestiging.” De twee kennen elkaar al jaren, en Dewulf fungeert een beetje als klankbord. “Persoonlijke vrienden zijn we niet, maar als er iets, is neemt hij wel contact op om mijn mening te horen. Er is een vertrouwensband.”

Maar de weinigen voor wie Dumarey oprecht respect toont en bereid is om zijn mening te herzien, zijn de partners van het eerste uur. En dan vooral Freddy Gysel en de inmiddels overleden Johan Braem. Zou het écht toevallig zijn dat de weinige mensen die impact hebben op Guido oud genoeg zijn om zijn vader te zijn? Het gemis aan die vaderfiguur sijpelt bij diverse bronnen door. Die eerste bestuurders zijn de enigen die een luisterend oor vonden bij Dumarey. Op een heel rustige manier, bij een koffie met een koekje. “Als zij opmerkingen maakten, zag je dat Guido écht luisterde. Een zeer vreemde ervaring.” Ook Dirk Lannoo is een vriend van hem, en probeerde hem regelmatig wat af te remmen. Maar blijkbaar werd Guido Dumarey pas echt afgeremd door de economische omstandigheden.

Peetvader Gysel

Met stip de beste vertrouwensfiguur voor Dumarey is Freddy Gysel, die als een soort ‘peetvader’ en vriend van de familie altijd in de buurt was. Guido Dumarey kijkt naar hem op, en heeft onnoemelijk veel respect voor hem. En dat lijkt wederzijds. Terwijl tal van bevriende ondernemers en financiers Dumarey dit keer laten stikken, ondersteunt Freddy Gysel de noodzakelijke kapitaalverhoging van Punch. De toekomst zal uitwijzen of Gysel, inmiddels 75, optreedt als een soort stroman voor Dumarey, zoals sommigen vermoeden. Gysel is niet in persoonlijke naam aandeelhouder van Punch, maar wel via een holdingmaatschappij. En er is een ‘vriendschappelijke link’ tussen Punch en Gysel. Feit is in elk geval dat de voormalige fiscalist zijn rol minimaliseert en enkele weken geleden nog aangaf dat hij de raden van bestuur van Punch niet meer bijwoonde.

Gysel lag aan de basis van de eerste professionele activiteiten van Guido Dumarey. Hij was een van de aandeelhouders die het failliete drukkerijtje New Impriver hadden overgenomen, waar de broers Dumarey als gedelegeerd bestuurders aan de slag konden gaan. Gysel moest daarvoor de raad van bestuur trotseren, want die zag geen heil in die twee snotneuzen van 23 en 22. “Walter was altijd de brave jongen, Guido de stoute. Hij was geen gemakkelijke jongen, maar een echte commerçant“, zegt Freddy Gysel. En het tweetal behaalde resultaten. “Guido vond altijd iets nieuws uit. Of hij werkte tot hij het vond. Guido is een visionair, een dynamische werker. Maar ook iemand die afgeremd moest worden. Dat was mijn taak. Maar hij luisterde minder en minder. Hij zag opportuniteiten die wij soms niet zagen. Tijdens bestuursvergaderingen wezen we hem op de gevaren, maar hij kon ons altijd overtuigen met zo’n… gloed. Hij zag wat er ging gebeuren, was altijd enkele jaren vooruit. En meestal kwam het uit ook. De jongste jaren hadden we minder impact op Guido. We werden te oud om al die technieken op te volgen”, zucht Gysel. Een manager getuigt over die opportuniteiten als volgt: “Guido leest de krant, screent een tendens, loopt op een beurs, spreekt met die mensen, maakt zijn synthese, en hij weet het. Feilloos en verbluffend.”

Vakbonden en belastingen

Guido Dumarey haat twee dingen: vakbonden en belastingen. “Daar wordt hij écht ziek van”, lacht een voormalige medewerker. “Pas op, hij zal nooit iets illegaals doen, maar hij haalt alles uit de trukendoos om maar geen belastingen te moeten betalen.” Een anekdote die tot vandaag op de lachspieren werkt bij zijn medewerkers, is het verhaal van de belastingdienst van Antwerpen. In het Xeikon-gebouw in Lier was enorm veel ruimte over die Punch wou verhuren. Op een bepaald moment leek het erop dat de Antwerpse belastingdienst in dat gebouw zou komen te zitten. Toen Dumarey dat tijdens een vergadering hoorde, werd hij eerst wit, daarna bloedrood. “Hij stormde naar buiten, kwam terug binnen en barstte uit in een ongeziene woedebui. ‘Hoe durven jullie. Ik ga niet naar hetzelfde toilet waar die lui ook komen. ‘ Ze zijn uiteindelijk niet gekomen.” Ook voor alles wat met de vakbond te maken heeft, is er die haast fysieke afkeer. “Hij kon bijna niet in eenzelfde kamer zitten met hen, kon er niet naar kijken.”

Daar toont Jean-Marie Dedecker (LDD) begrip voor. “Ik heb hem gebeld na dat incident met die vakbondsman. Alles wat je hebt opgebouwd, komen die lui even afbreken. En dan slaan de stoppen wel eens door.” De relatie tussen Dumarey en Dedecker is er een van vriendschap en wederzijds begrip. “Toen ik begon met mijn partij, was hij de eerste die mij belde om mij succes toe te wensen. Hij zei me dat hij me financieel wilde steunen, wat hij ook deed, en geen symbolisch bedrag hé. Hij zag dat als zijn plicht. Hij heeft ook andere mensen opgetrommeld daarvoor, neen, geen namen (lacht). Guido is een flamingant én een wereldburger. Ik hou van zijn directheid en ondernemerszin. Hij staat op de economische tatami en ja, dan krijg je al eens klappen.”

De kaartersclub

Dumarey is geen politieke scherpslijper, maar is in de luwte toch actief. Hij zit in de wat obscure denktank ‘de kaartersclub van Wommelgem’. Die werd zo’n zeven jaar geleden opgericht door Freddy Van Gaever (ex-VLM Airlines). Diverse mensen uit de politieke en economische wereld komen om de twee maanden thuis bij Van Gaever om er te debatteren of te luisteren naar een gastspreker. Elk lid van de denktank heeft een kaart uit het kaartspel als identificatie. De verslagen van de denktank worden ook zo opgesteld, de echte identiteit komt op die manier niet naar buiten.

Naast initiatiefnemer Freddy Van Gaever zijn naar verluidt ook mensen als Hugo Coveliers, Herman Suykerbuyk (CD&V-volksvertegenwoordiger) en Eric Suy (voormalig topambtenaar Verenigde Naties) lid. De club bevat politici uit Vlaams Belang, LDD, Open VLD, N-VA en CD&V. “De enige doelstelling van de denktank is de onafhankelijkheid van Vlaanderen”, erkent Van Gaever. “Eerlijk is eerlijk, Guido is de jongste tijd niet meer langs gekomen, geen tijd. Het is dan ook een heel actieve man. Twee uur stilzitten op zo’n bijeenkomst was een heuse marteling voor hem”, lacht Van Gaever die Dumarey op het spoor bracht van een stuk grond aan de Azurenkust. Hij kocht er een lap grond van zo’n 6 hectare, dat moest dienen als testbaan voor auto’s.

De toekomst

“Dat is zijn ultieme zwakte, auto’s”, zegt een ex-manager. “Ik heb nog geweten dat hij iemand heeft aangeworven omdat de man schitterend kon oreren over zijn auto. Het klinkt absurd, maar ik zweer u dat het de waarheid is.” Dumarey, die zelf onder meer met een Aston Martin rijdt (nummerplaat Punch1), is ook extreem gevoelig voor netheid. Dat is ook een test voor de gezondheid van een bedrijf voor hem. Het moet kraaknet zijn, tot op het absurde. Hij wil trots kunnen zijn.

“Ik heb altijd het gevoel dat ik hem moet verdedigen”, lacht Chris Dewulf. “Het is altijd al zijn droom geweest om iets op te bouwen in de automotivesector. En dat heeft hij altijd nagestreefd. Hij wil een Dumareytje maken (een eigen auto, nvdr), omdat hij erin gelooft. Vandaag moet hij echter een aantal moeilijke keuzes maken, wat ten koste van zijn droom zal gaan. Hij zit niet in zak en as, daar is hij de figuur niet voor, maar het moet toch pijn doen wat hij vandaag meemaakt.”

Stijn Bijnens, gedelegeerd bestuurder van LRM, is categoriek. “Guido was nooit uit op persoonlijke verrijking.” LRM heeft een belang van 30 procent in Punch Powertrain, volgens Bijnens een van de mooiste participaties van LRM. “Dat is echt een mooi verhaal. Binnen twee jaar zal onze participatie enorm veel meer waard zijn, daar ben ik van overtuigd. Ik ben zelf naar China gegaan, ik heb er de business en de klanten gezien en gesproken.” Ook Urbain Vandeurzen van LMS ziet heil in Punch Powertrain. “We hebben een aantal concrete projecten lopen op het niveau van R&D met Punch Powertrain”, erkent Vandeurzen. “Ik ben net terug uit Japan, en daar zie je effectief een race naar CO2-reductie en optimalisatie van energierecuperatie. De aandrijfsystemen waarvan Punch Powertrain een toeleverancier is, zijn daar onderdeel van. Ik ben overtuigd dat het daar een rol in zal spelen. Ik heb wel geen zicht op hun competitiviteit tegenover andere aanbieders. Die zijn er, zowel in Azië als Europa, en ze zijn niet van de minsten. Maar er bestaat zeker een mooie markopportuniteit.” Dat heeft Dumarey dus goed ingeschat. Zegt Chris Dewulf: “Veroordeel hem niet. Ik kan begrip opbrengen voor zijn zwakheden, maar bovenal respecteer ik hem.”

Gevraagd naar een reactie wou Guido Dumarey enkel dit kwijt: “Als je nooit iets onderneemt, bereik je ook niks. Het is typisch voor Vlaanderen dat je hoofd eraf gaat als je dat even boven het maaiveld uitsteekt. Vanaf januari speel ik geen rol meer bij Punch, en ik zal nooit meer beursgenoteerde bedrijven leiden, dat wil u meegeven. Ik zal mij bezighouden met die zaken die in mijn interesseveld liggen, en dat is het.”

Door Lieven Desmet en Celine De Coster

“Bij Punch is en was er geen strategie. Maar Guido kan het heel goed uitleggen natuurlijk” een voormalige businessunitmanager

“Zowel binnen als buiten Punch verstaan de mensen Guido niet, en hij is de slechtste ambassadeur van Punch” de topman van een investeringsfonds

“Ik hou van zijn directheid en ondernemerszin. Hij staat op de economische tatami en ja, dan krijg je al eens klappen” Jean-Marie Dedecker