De Pastorie

Alles naar wens in de zeventiende-eeuwse pastorie van Carl Wens.

Toen Carl Wens en echtgenote Loes Van Beylen in 1992 met een restaurant begonnen in de gerestaureerde pastorie van Lichtaart, voorspelden we in deze kolommen de geboorte van een nieuw toprestaurant. Tien jaar later mogen we stellen dat deze predictie is uitgekomen.

Carl Wens kreeg een gedegen opleiding en profileerde zich al snel tot een getalenteerde en verstandige chef-kok die eveneens een goed ondernemer is en over de nodige leiderscapaciteiten beschikt om een keukenbrigade in het gareel te houden. Hij werkte twee jaar bij Boyer (Reims), één jaar bij Troisgros (Roanne), twee jaar in Comme chez Soi (Brussel) en zeven jaar in De Watermolen (Kasterlee).

De oude pastorie in Lichtaart ligt temidden van een grote, goed onderhouden lusttuin. Vanaf een riant terras kijkt u uit over een gladgeschoren gazon, omgeven door borders met fraaie plantencomposities en statige, oude bomen. Nieuw is de kloostertuin met kruidenperken, fruittuin en bijenhal. Het is Loes Van Beylen die de bezoekers ontvangt en begeleidt naar de salon of de eetkamers. De vertrekken zijn ‘huiselijk gezellig’ ingericht. Jong en hoffelijk personeel zorgt voor de bediening.

Wij kozen het verjaardagsmenu van zes gangen (105 euro met dranken) en kregen een glaasje champagne Pommery Brut Royal met pastei van eendenbout, lasagne van gerookte forel en soepje met zwezerik en segrijnslak als aantrekkelijke hapjes. Gerecht nummer één was ‘croque monsieur’ van tonijn, met mousse van tomaat en basilicum. Bij dit gekunstelde en smakelijke gerecht kwam een Saumur, Château La Tour Grise ‘Les Amandiers’ 2000, een weinig inspirerende begeleiding. Vervolgens kregen we gebakken babykreeft met rozemarijn, asperges, couscous en… een jus van gevogelte met truffel en morieljes. Wij waren enthousiast over smaak en combinatie, maar vonden dat de geserveerde Montagny 1e cru Les Bonnevaux, Dom. Picamelot ’98, te weinig diepgang had. De tarbot daarna was gepaneerd met gedroogde kappers en voorzien van gefruite knolselderwafels en een saus met krab en bieslook: een uiterst smakelijk gerecht, hoewel kappers en saus de smaak van de delicate vis op de achtergrond brachten. Opnieuw werd de Montagny te licht bevonden. Als vierde gerecht verscheen gebraden duif uit de streek van Anjou, in twee bedrijven opgediend: bij het succulente vlees van het perfect gebraden borstvlees kwam een ragout van witte bonen, bloedworst en chorizo en bij de mals gestoofde boutjes kregen we aardappelen en spinazie. Het glas werd gevuld met een Château Fougueyrat, St. ìmilion Grand Cru 1999, eens te meer een wijn met weinig diepgang en een verschroeide bitterheid in de mond. Krokant filodeeg met vacherinkaas Mont d’Or kwam op het bord met kersen in een lauriersiroop. Om af te sluiten, was er een uitbundig gepresenteerd nagerecht van baba met gemberijs, rabarbercompote en likeur van rozenbottel. Deze keer wist zelfs het glas witte port, Quinta de la Rosa, te behagen. Koffie met in huis bereide zoetigheden sloten deze feestmaaltijd met mager wijnarrangement af.

Pieter van Doveren [{ssquf}]