DE ONDRAAGLIJKE LICHTHEID VAN DE SP

Eigenlijk zou het geen verbazing mogen wekken maar toch voltrekt de doublering zich toch erg snel : minister van Binnenlandse Zaken Johan Vande Lanotte zet niet alleen het beleid van zijn voorganger Louis Tobback vrij nauwgezet verder, ook in zijn manier van naar buiten treden begint de Oostendse SP-voorman steeds nadrukkelijker op zijn Leuvense mentor te lijken. Als vastberadenheid verpakte arrogantie wordt gebracht op een bij een breed publiek goed aanslaande toon die vaak echter niet meer is dan een dekmantel voor holle slogans.

De kommentaren die de minister oppert n.a.v. zijn initiatief om tot een vrijwillige arbeidsduurverkorting te komen in de openbare sektor mogen terzake tekenend heten. Vande Lanotte vindt nu immers dat die privé-managers die “toch altijd beweren zulke superieure bestuurders te zijn” nu ook maar eens “hun kreativiteit zouden moeten laten zien” en zijn voorbeeld zouden moeten volgen. De minister slaat op een voor een verstandig man ontoelaatbare manier de bal mis.

Ten eerste, of dit initiatief ernstig te nemen resultaten zal opleveren op het vlak van de tewerkstelling valt nog af te wachten : een paar duizend bijkomende jobs is mooi meegenomen maar is tegelijk ook niets meer dan nauwelijks een druppel op een hete plaat. Bovendien volstaat de informatie die de minister nu geeft niet om op een korrekte manier de kostprijs van de hele operatie in te schatten.

Ten tweede, minister Vande Lanotte en met hem de hele socialistische beweging blijft volharden in het misplaatste geloof dat we ons levensgroot tewerkstellingsprobleem via arbeidsherverdeling kunnen oplossen. Nochtans beschikt het gros van de echte werklozen in ons land gewoonweg niet over de bekwaamheden en vaardigheden om in het modern arbeidsproces ingeschakeld te kunnen worden. De sloganeering rond arbeidstijdverkorting maakt het de socialistische beweging echter mogelijk om de aandacht af te houden van de reële problematiek inzake schepping van nieuwe banen : de loonkost, de rigiditeiten in de arbeidsmarkt en het algemeen gebrek aan vertrouwen.

Ten derde zou de minister als hij het over bestuurderskwaliteiten heeft, beter moeten nadenken vooraleer te spreken. Zeker, ook in de privé-sektor lopen slechte bestuurders rond. Het konkurrentiegegeven zorgt er evenwel voor dat dezen, meestal zelfs vrij snel, dienen in te pakken. In de politieke arena is een gelijkaardige sanctie nauwelijks aanwezig : zoniet zouden alle politici die mede verantwoordelijk zijn voor onze torenhoge overheidsschuld reeds van het toneel moeten verdwenen zijn, wat manifest niet het geval is.

Wat de overheidsschuld betreft, geven Olivier Lefebvre, kabinetschef van minister van Financiën Maystadt en SP-senator Guy Moens in Knack van 18 januari jl. een hallucinant stukje volksverlakkerij ten beste. Onze overheidsschuld is niet echt een probleem, zo orakelen beiden. Hun argumentatie is zowel gebrekkig als misplaatst. Trends gaat hier volgende week dieper op in.

JVO