DE MENING VAN BEURSGOEROE ROLAND LEUSCHEL

Lagoa (Portugal).

Vrijdag 21 juni, 21.00 uur. De grootscherm-tv in de salon staat afgestemd op de Amerikaanse financiële zender CNBC. Roland Leuschel neemt kennis van de slotkoersen op Wall Street. Vanuit zijn afzonderingsoord in de Algarve, in het meest zuidelijke puntje van Portugal, ontgaat Belgiës meest befaamde Duitser niets van wat er op de financiële markten gebeurt.

Als de mark heropleeft, kan het vriezen of dooien. Voor de grootste optimisten is een heropleving onvermijdelijk en zal ze er ook snel komen. Maar als we de grootste pessimisten mogen geloven, zouden de indexen wel eens door de bodem kunnen zakken en, zo vrezen ze, een dergelijke mislukking zou ze wel eens helemaal de dieperik in kunnen trekken.

Roland Leuschel behoort tot diegenen die de tweede hypothese genegen zijn, ook al vindt hij ze weinig waarschijnlijk. De gewezen adviseur van de BBL is immers niet de verbeten pessimist waar sommigen hem voor houden. Roland Leuschel was al in de jaren zeventig befaamd als de specialist van het aandeel van Petrofina, de kleine Belgische petroleummaatschappij die uitgroeide tot een internationale vedette nadat ze olie vond in de Noordzee. Tijdens de jaren tachtig kreeg Leuschel zelfs het statuut van een goeroe omdat hij zich in de meest optimistische termen uitliet. En terecht, zo bleek, want de beurzen stegen niet alleen, ze explodeerden gedurende dat hele decennium. Hij was de enige in België die erin durfde te geloven en het ook luidkeels verkondigde. Zijn reputatie als helderziende werd nog versterkt in de herfst van 1987, toen hij een maand voor de crash van 19 oktober aan L’Echo de la Bourse toevertrouwde: “De lucht betrekt, het is tijd om de oogst binnen te halen.” Dat was geen teken van pessimisme maar van scherpzinnigheid.

Het is echter niet zonder reden dat hij sindsdien een reputatie van onheilsbode heeft opgebouwd. Leuschel maakt zich immers al sinds het midden van de jaren negentig zorgen over de beursluchtbel en waarschuwde herhaaldelijk voor een krach. Dit keer echter veel te vroeg: “Ik heb me inderdaad vergist, omdat ik dacht dat de Federal Reserve ( Fed) die luchtbel wel zou willen doorprikken. Dat heeft hij niet gedaan en ik denk nog altijd dat dit een vergissing was.”

Het zou tot 1999 duren voor de Amerikaanse centrale bank de schroeven aandraaide. Van 1993 tot dan was de monetaire massa ongebreideld toegenomen. “Omdat hij weigerde om dat abces open te snijden, heeft Fed-voorzitter Alan Greenspan het probleem nog verzwaard. Als er vandaag een zeer zware crisis losbreekt, is hij daarvoor verantwoordelijk,” luidt het strenge oordeel van de kenner.

Waarom zou er een crisis komen? Omdat de Verenigde Staten opnieuw een aanzienlijk tekort heeft op zijn lopende rekening. Met andere woorden: het land leeft op krediet en wordt gefinancierd door de rest van de wereld.

Leuschel is van oordeel dat er drie scenario’s mogelijk zijn. Ten eerste: Washington zet orde op zaken en trekt de interestvoeten geleidelijk op om de uitgavendrift van het land te temperen. Op die manier zou de overheid de toestand op twee à drie jaar gezond kunnen maken. Bovendien zou de beurs op dergelijke maatregelen kunnen anticiperen door snel een einde te maken aan de neerwaartse beweging. Er is echter een keerzijde: de Verenigde Staten kan er dan wel bij varen, maar de geleidelijke terugtocht van de dollar zal wegen op Europa. In elk geval is het best mogelijk dat de beurzen een hele tijd stagneren, net als in de periode 1966-82.

Tweede scenario: er komt nog steeds geen reactie van de Fed en de laag gehouden interesten blijven de economie en de beurs ondersteunen. De beurs zal dan langzaam gaan stagneren zonder dat de markt zich overdreven zorgen maakt over de situatie. Maar de onvermijdelijke correctie, ook al wordt die enkele jaren uitgesteld, zal er niet minder brutaal om zijn. We zullen dan pas echt een serieuze crisis op de financiële markt krijgen.

Het derde scenario is het meest dramatische: de Amerikaanse overheid doet niets, maar de markt aanvaardt dat niet en spartelt tegen: de dollar zakt weg, de langetermijnrente stijgt en de wereld wordt in een omvangrijke economische crisis gedompeld.

Inktzwarte voorspellingen, voorwaar! Doet de versnelde terugval van de greenback tijdens de jongste weken de balans doorslaan naar het derde scenario? Voorlopig nog niet. “Als de euro tegen het einde van het jaar opnieuw de pariteit met de dollar haalt, is alles in orde. Als hij daarentegen naar 1,2 of 1,3 dollar stijgt, dan wint het derde scenario ongetwijfeld aan geloofwaardigheid, maar volgens mij bestaat er slechts één kans op tien dat zoiets gebeurt,” sust Leuschel. Maar toch: het meest optimistische scenario voorziet nog altijd een lange periode van stagnatie op de beurs.

Mogen we de beurs dan voor de komende tien tot vijftien jaar vergeten? “Absoluut niet,” riposteert de financier. “Een langdurige stagnatie omvat ook periodes van hausse en baisse en daarvan kan de belegger gebruik maken. Persoonlijk ben ik altijd aandelen blijven aanhouden en hoewel ik mijn positie de jongste jaren sterk heb afgebouwd, heb ik toch opnieuw gekocht.”

Dat is pas nieuws! Is dat echter niet tegenstrijdig met wat Leuschel zelf zegt over het dreigende afglijden van de beurs? “Je mag nooit hopen om te profiteren van het allerlaagste niveau, vandaar dat je ook geleidelijk moet inkopen,” legt Leuschel uit. Bovendien is het raadzaam om het bij enkele zorgvuldig uitgekozen aandelen te houden: “Ik hou geen technologieaandelen aan en ik denk er nog altijd niet aan om dat te doen. Daarentegen zijn er een aantal meer defensieve aandelen, zoals General Electric en IBM, General Motors en DaimlerChrysler, die meer in de belangstelling zullen komen. Als die nog meer naar beneden gaan, vormt dat meteen de gelegenheid om het boodschappenlijstje af te werken.”

Guy Legrand [{ssquf}]

In Cash! geeft Roland Leuschel enkele beursadviezen.

Het volledige interview met Roland Leuschel staat deze week in Cash!

“Als er vandaag een zeer zware crisis losbreekt, is Greenspan daarvoor verantwoordelijk.”