De krantenwereld verandert

Zijn pensionering verschafte Peter Rasking tijd om een terugblik op een carrière van veertig jaar in de journalistiek neer te pennen in Het einde van de krant. Het begon allemaal met een baan als jobstudent op de redactie van De Standaard in 1977. Het was de periode net na de doorstart van de krant met Lode Bostoen en Manu Ruys aan het hoofd. Zijn loopbaan eindigde op de redactie van De Tijd.

In vier decennia deed hij heel wat uiteenlopende dingen. Hij was eindredacteur, adjunct-hoofdredacteur, liet zich met cultuur in en was economieredacteur. Het gros van die jaren bracht hij op de redactie van Het Nieuwsblad door, waarna hij de stap naar De Tijd zette. Hoofdstuk na hoofdstuk wordt de lezer op een erg anekdotische manier op zijn ervaringen getrakteerd. Heel wat figuren kruisten zijn pad. Vaak klikte het, maar soms was de botsing onvermijdelijk. Zoals met Guido Van Liefferinge, de man van Joepi en Dag Allemaal, die tijdens zijn korte passage bij de VUM een journalistiek light introduceerde. Zonder succes. “Hij had vooral een puinhoop gemaakt van de redactie en had geen op de toekomst gerichte projecten te bieden”, zegt Rasking.

Rasking zag het beroep van journalist drastisch veranderen. Deontologie is een van zijn aandachtspunten. Een code is mooi, maar wat heb je eraan wanneer ze met de voeten wordt getreden? Terwijl hij het aanvankelijk met telefoon en telex moest stellen, waren het internet en de sociale media gamechangers. Zeker bij De Tijd stelde hij vast hoe het zwaartepunt van papier naar digitaal verschoof. Als ouderdomsdeken op de redactie bleek hij zowat de enige te zijn die niet aanwezigheid was op sociale media. Is de klassieke papieren krant gedoemd om te verdwijnen? Er zijn believers en non-believers. Feit is dat er vraag blijft naar papier. “Op de korte termijn zal er geen tabula rasa komen op de Vlaamse krantenmarkt”, stelt hij. “En op halflange termijn zal zeker de populaire pers blijven investeren in de papieren uitgever.” Wel is het zo dat “de multimediale aanpak bij elk mediahuis de norm is geworden, ook al zijn er grote verschillen”. Maar alle pogingen om die periode te overbruggen ziet hij gedoemd om te mislukken. “Wellicht zal de overbrugging nog enkele jaren aanhouden. Maar niet eeuwig. De papieren krant verhuist dan definitief naar de archieven of de musea.”