De koning drinkt, leve de koning?

Koning Albert II nipte verlekkerd aan een kop ‘eerlijke koffie’ bij Rombouts. De hovelingen en directeuren keken onderdanig toe. De teeveecamera’s juichten bij het schouwspel. Een vorst vandaag is de gemene deler van zijn onderhorigen. Een groene streep in het koninklijke habijt was dus te verwachten. De koning, de prinsen, de prinsessen en de lakeien zweren bij de bonen van Max Havelaar. Het geslacht Saksen-Coburg imiteert het House of Windsor. Kroonprins Charles is ecoboer, verklaard tegenstander van genetisch gewijzigde gewassen en pleitbezorger van politiek correcte dossiers.

De koffiepauze van de Koninklijke Hoogheid bij Rombouts was amper beëindigd of Oxfam stond aan de deur bij Douwe Egberts aan de Brusselse Ring om de ‘oneerlijke koffie’ van het Amerikaans-Nederlandse concern te gispen. De koningsliefde van Frank Meysman, de chief executive officer van Sara Lee Douwe Egberts en International Manager of the Year van Trends, zal niet versterkt uit de dubbelslag komen. De koningsliefde van andere ondernemers zal door deze correctnieuwsshow evenmin versterkt zijn.

Niemand pleit tegen duurzame economie met kleine letter; velen krijgen het op de heupen van Duurzame Economie met hoofdletter. Een woordvervuiling van groene en rode socialisten om niet te moeten opbiechten: geleide economie of staatseconomie. Koffiedrinken bij Rombouts is meeheulen met de apostelen van de Duurzame Economie. Wie blaast de dwaasheid in het oor van Albert II dat er ‘eerlijke’ en ‘oneerlijke’ koffie is? Hecht hij meer waarde aan drijverijen van ngo’s die niet uitblinken door transparantie en kennis van het ondernemen dan aan eerlijke koffiebazen die weten en betreuren hoe het koffie-overschot in de wereld gekomen is (onder meer door campagnes van de Wereldbank, gesteund door ngo’s)? Moet Europa na het decennialange debacle van varkensbergen en melkplassen om een handvol militanten van Oxfam te plezieren de slechte bonen van de Derde Wereld subsidiëren?

Het hof kiest voor een ander wereldbeeld, een mengsel van politieke progressiviteit en culturele correctheid, op een moment dat de peilingen en de debatten voor 18 mei de linkse ‘lifestyle’ en praktijk van paarsgroen aanvallen. Dit blad leeft tussen de ondernemers: interviewt hen, debatteert met hen, peilt hen. Wat al maanden onder de oppervlakte leeft, breekt stilaan uit. Het vertrouwen van de ondernemers in deze regering verzwakt zienderogen en zij zeggen het openlijker.

Neem de internationale reclamespot over ons fiscale paradijs. De buitenlander die zich zou aangesproken voelen, krijgt meteen van zijn KPMG of Ernst & Young in Boston of Seattle voorgerekend dat de regering- Verhofstadt een broekzak-vestzakoperatie uitvoert.

Gezeur is des mensen. Dus zal bij het onbehagen en de woede van de ondernemende lieden van dit land deze hebbelijkheid een rol spelen. Wat niet belet dat er sedert 1999, de zogenaamde grote breuk met de Oude Politiek, niet minder paperassen zijn, niet minder reglementen, niet minder groene oekazes, niet minder faillissementen, niet minder sociale verworvenheden die als lijm het welvaartsmechanisme besmeuren, niet minder schandalige beslissingsprocessen, niet minder dwazen in de Wetstraat. Een coalitie moet schipperen, normaal, het geschipper van paarsgroen drijft het bootje onverdroten naar links en libertijns. De ondernemers zijn boos.

Frans Crols [{ssquf}]