De job van hun leven

Wat moet je aanvangen wanneer je als twintiger de universiteitsbanken hartgrondig beu bent? Inderdaad: een job zoeken. Al namen Christian Hunt en Stephan Wajskop dat wel zeer ruim op. Hun bedrijf EMDS brengt vandaag wereldwijd jonge afgestudeerden in contact met ondernemingen. Goed voor een omzet van ruim een half miljard frank. En als het even meezit, staat EMDS binnenkort misschien zelfs op de beurs genoteerd.

“A propos, ik wil stoppen met studeren.” Het is het soort zin waarmee nachtmerries van vele welmenende ouders beginnen.

Toen Christian Hunt, student economie eerste licentie, in 1987 thuis meedeelde dat hij er een punt achter wou zetten om samen met een vriend een eigen project op te starten, was de reactie dan ook navenant. Zoals zovele andere vaders en moeders vreesden zijn ouders dat hij zonder diploma nooit aan een behoorlijke job zou geraken en hoopten ze dat hij nog op zijn beslissing zou terugkeren. Ze verklaarden zich bereid hem nog zes maanden te onderhouden, daarna zou hij zijn eigen boontjes moeten doppen.

Achteraf bekeken, is dat laatste behoorlijk gelukt. Christian Hunt (34 j.) en zijn vriend Stephan Wajskop (37 j.) zijn nu beiden gedelegeerd bestuurder van EMDS, dat overal ter wereld jaarlijks honderden kersverse afgestudeerden en zogenaamde early career professionals aan een baan helpt en daarmee in 1998 een voorlopig geschatte omzet van ruim een half miljard frank haalde.

Twee studenten en een telefoon

EMDS dankt zijn ontstaan aan de toevallige ontmoeting van twee ondernemende jonge kerels. Hunt was actief in de Europese studentenverenigingen en was erg internationaal ingesteld. Wajskop had na het beëindigen van zijn studies rechten een tijd doorgebracht aan de universiteit van New York en er gezien hoe er aan campus recruitment werd gedaan. Terug in België besliste hij het rekruteringssysteem dat hij in de VS had leren kennen te transplanteren en te professionaliseren. In 1987 richtte hij samen met Hunt EMDS op.

Was het een typisch we-hadden-enkel-een-telefoon-en-een-fax-begin? “Niet helemaal,” corrigeert Hunt, “We hadden geen fax. Wel hadden we een oude computer die ik had gekocht toen ik nog studeerde. Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn horloge meer opdrachten aankan dan dat ding. Geld was er evenmin. Toen de zes maanden respijt die mijn ouders me gegeven hadden voorbij waren, leefde ik van wat spaargeld dat ik nog had. Zo kon ik het in totaal een jaar uitzingen, tot we van de zaak konden leven.”

EMDS, dat begon als een studentenassociatie, kende meteen een explosieve groei. Het eerste werkjaar werd al meteen met winst afgesloten. In 1990 werd de vereniging omgevormd tot een onderneming. Nog hetzelfde jaar werd een filiaal opgericht in Duitsland, dat de belangrijkste markt was. In december moest het echter alweer worden gesloten. Dat had te maken met de economische vertraging als gevolg van de Golfoorlog. Tussen 1990 en 1993 haalde EMDS een groei van 30%.

In 1993 bedroeg de omzet 30 miljoen frank en nam de onderneming een nieuw elan. Ze opende opnieuw een filiaal in Duitsland en deed al gauw daarna hetzelfde in Frankrijk, Groot-Brittannië en Zweden. EMDS plantte zijn vlag ook buiten Europa. Vandaag beschikt het bedrijf over vier kantoren in Azië, één in de VS, twee in Centraal- en Oost-Europa en vijf in West-Europa. In 1998 bedroeg de omzet naar schatting 520 miljoen frank en beliep de nettowinst 50 miljoen frank. Tachtig procent van de inkomsten is afkomstig van de recruitment forums (zie kader), de rest van de meer klassieke search and selection-activiteiten die EMDS intussen ook ontwikkelde.

“Tussen 1993 en 1998 kenden we een gemiddelde groei van 85%. Vorig jaar bedroeg de groei nog 70%. We denken niet dat we dat groeitempo kunnen aanhouden, maar we zijn er wel van overtuigd dat we de komende vijf jaar nog met jaarlijks 50% kunnen groeien, zegt Hunt.” Als het allemaal loopt zoals verwacht, haalt het tegen 2003 een omzet van 4 miljard frank.

Net zoals de EU: verdiepen en uitbreiden

Dat EMDS zo gericht is op jongeren is niet moeilijk te begrijpen, aangezien het zijn roots heeft in de studentenwereld.

“De onderneming is opgericht op het eind van de jaren tachtig,” vertelt Hunt, “toen de Europese Gemeenschap het Erasmus-programma opstartte om de studenten in staat te stellen gedurende een semester in een ander land te gaan studeren. We wisten dat deze mensen achteraf ook zin zouden hebben om in het buitenland te gaan werken. Alleen bleven ze op hun honger. Het was toen immers voor studenten onmogelijk om in contact te komen met buitenlandse bedrijven. Niemand rekruteerde toen op pan-Europees vlak.

EMDS realiseerde zich als eerste dat de markt aan het veranderen was, al was het niet zo makkelijk anderen daarvan te overtuigen. Iedereen herhaalde steeds weer dat ondernemingen op nationale basis zouden blijven rekruteren. Maar EMDS schatte de evolutie goed in. Het bedrijf stond op het juiste moment klaar met een concept dat de ondernemingen in staat stelde de rekrutering van buitenlanders op een degelijke manier aan te pakken.

De toekomststrategie

van het in oorsprong zo “Europees” geïnspireerde EMDS lijkt heel erg op die van de Europese Unie: verdiepen en uitbreiden. Dat wil zeggen dat het in de markten waar het de ondernemingen al internationale rekruteringsmogelijkheden biedt, ook lokale rekruteringsacties zal opzetten en dat het in landen waar het nog niet aanwezig is, een voet aan de grond wil krijgen met zijn internationale evenementen.

Duitsland is het voorbeeld bij uitstek van de uitdiepingsstrategie: EMDS startte er met internationale rekrutering voor de Duitse bedrijven, maar is er nu ook actief op het vlak van de lokale rekrutering. EMDS wil nu ook in Frankrijk, Groot-Brittannië en de Benelux het lokale potentieel aanboren.

Wat de internationale spreiding van de activiteiten betreft, is het eind van de mogelijkheden nog lang niet in zicht. “Er zijn nog zowat 170 landen waar we niet aanwezig zijn,” zegt Hunt met een knipoog. De komende vijf jaar wil hij het aantal kantoren met een twintigtal uitbreiden. Vooral het enorme potentieel van de VS-markt, waar EMDS tot nu toe alleen een vestiging heeft in Boston, lonkt. En ook de emerging markets worden niet uit het oog verloren, weet Hunt. “We willen actief zijn in de hele wereld.”

Solliciteren via Internet

Hunt en Wajskop rekenen voor de verdere ontwikkeling van de activiteiten sterk op de mogelijkheden van Internet en op een hele reeks nieuwe concepten die hun in staat zullen stellen hun kapitaal aan gegevens verder uit te breiden en nog optimaler te doen renderen.

EMDS gebruikt het Net al enkele jaren om promotie te voeren, maar lanceerde enkele maanden geleden een interactieve site ( www.emdsnet.com) om kandidaturen aan te trekken en te verwerken. Sinds de website van start ging, kreeg hij maandelijks 7000 bezoekers, die in vele gevallen meteen een elektronisch sollicitatieformulier invulden. In de VS komt al 90% van de kandidaturen binnen via Internet, in Europa de helft. Hunt rekent erop dat het aantal bezoekers snel rond 200.000 zal liggen.

EMDS laat het echter niet bij het aantrekken van sollicitaties en wil het Net nog meer pro-actief gebruiken, onder meer om gegevens te verzamelen voor de EMDS-barometer die binnenkort wordt gelanceerd. Die zal peilen naar de ambities en wensen van de kandidaten en naar hun perceptie van de bedrijven. Op die manier zal EMDS de trends in de markt goed kunnen volgen en aan de ondernemingen informatie kunnen geven over hun bekendheid, hun aantrekkelijkheid als werkgever en de boodschap die ze moeten uitdragen om een bepaald soort werknemer aan te trekken.

EMDS wil ook

een andere benadering van de selectie van de kandidaten. Nieuwe sollicitatieformulieren zullen een meer sociologische beschrijving van de kandidaten moeten opleveren. Dat moet ervoor zorgen dat de mensen met een bepaalde persoonlijkheid terechtkomen in de voor hen meest geschikte ondernemingscultuur. Bedrijven hebben op die manier de garantie dat ze mensen aantrekken die precies bij hen passen.

EMDS wil op basis van de sociologische vragenlijsten ook echte gemeenschappen creëren van gelijkgestemden. Kandidaten die dingen met elkaar gemeen hebben, maar elkaar normaal gezien nooit zouden ontmoeten, krijgen de gelegenheid via de EMDS-website te communiceren over wat hen interesseert. EMDS van zijn kant zal op die manier weten in welke community het moet zoeken naar een bepaald soort mens.

“We zitten boven op een pak informatie waarover andere ondernemingen niet beschikken en kunnen de kandidaten volgen van bij het begin van hun carrière. Als andere ondernemingen de opdracht krijgen iemand te zoeken, moeten zij nog beginnen, terwijl EMDS maar uit zijn voorraad te putten heeft,” zegt Hunt. “Hoe we onze voorraad informatie ook exploiteren, het versterkt steeds onze positie.”

Naar de beurs?

Het is duidelijk dat EMDS meer dan genoeg ideeën, potentieel en ambitie heeft. Maar heeft het ook genoeg kapitaal om de ambities waar te maken? Tot nu toe financierde de onderneming haar groei helemaal zelf. Alle opbrengsten werden steeds teruggeploegd; Hunt en Wajskop, samen goed voor 80% van EMDS, namen nooit een dividend. De onderneming heeft geen leningen, behalve voor het vastgoed.

Het ziet er nu naar uit dat de grenzen van de autofinanciering bereikt zijn en de twee bedrijvige Belgen weten dat een onderneming met een ambitieuze toekomstvisie daar op termijn ook de conclusies uit moet trekken. Het is een moeilijke afweging. Want elke oplossing heeft voor- en nadelen, onder meer op het vlak van de onafhankelijkheid, een aspect van het ondernemersleven waar zowel Hunt als Wajskop erg aan gehecht zijn.

“We beseffen dat er vele opportuniteiten zijn en dat we met meer geld sneller zouden kunnen groeien. Met extern kapitaal kunnen we meer wereldwijd gaan werken en onze Internet-projecten vlugger uitwerken,” zegt Hunt. Hij weet dat het aantrekken van kapitaal in elk geval geen probleem zal zijn. Het succes van EMDS is niet onopgemerkt voorbijgegaan. “We worden geregeld gecontacteerd door grote ondernemingen die geïnteresseerd zijn in een overname of een of andere vorm van partnerschap. We overwegen op dit moment verscheidene scenario’s,” aldus Hunt. “Eén ervan kan zijn dat we naar de beurs stappen. Als we dat doen, zal dat allicht in Frankfort zijn.” De komende maanden zullen uitwijzen wat de volgende stap wordt in de evolutie van EMDS.

Intussen is er

ook geruststellend nieuws voor verontruste ouders: het ziet ernaar uit dat Hunt toch nog een diploma zal halen. Hij volgt een OPM-programma ( owner president management), een soort gecondenseerde MBA voor managers-eigenaars aan de universiteit van Harvard.

MARIE-ANNE WILSSENS